Rozdział I - część II

„Próba sił”

– rozdział I –

Dominika siedziała sztywno wyprostowana w rzeźbionym, obitym aksamitem fotelu. Wciąż miała na sobie balową sukienkę i pantofle, którymi nie sięgała miękkiego, granatowego dywanu. Dłonie nerwowo splotła na podołku, a spojrzeniem błądziła po pomieszczeniu, w którym się znalazła.

W innych okolicznościach, pewnie z chęcią przyjrzałaby się bliżej fantastycznym, zakrzywionym ścianom, delikatnym, srebrnym instrumentom stojącym na wąskich półeczkach, regałom pełnym ksiąg i wspaniałemu feniksowi, który siedział na złotej żerdzi i ciekawie mrugał paciorkowatymi oczami. Niestety jednak, powód, dla którego wylądowała w gabinecie dyrektora zaledwie dwa miesiące po rozpoczęciu nauki w Hogwarcie, był na tyle przykry, że jej wzrok przesuwał się z jednego przedmiotu na drugi, niewiele rejestrując. Starannie unikała spojrzenia na jedyną osobę, która oprócz niej znajdowała się w gabinecie. Profesor Jones stał na granicy zasięgu jej wzroku, wciśnięty między olbrzymią, dębową szafę a stoliczek kawowy, na którym spoczywał dziwaczny, pająkowaty instrument, który od czasu do czasu z cichym sykiem wypuszczał z siebie kłęby pary. Szczelnie owinięty czarną peleryną profesor nie odezwał się do niej ani słowem, odkąd przekroczyła próg gabinetu, ale Dominika i tak miała nieprzyjemne wrażenie, że jest tutaj, by jej pilnować.

Bo w końcu była niebezpieczna, czyż nie? Szok i zdenerwowanie odebrały jej niemal zdolność logicznego myślenia. Nie miała pojęcia co się stało – jedyne, co pamiętała, to strach, a potem nagła eksplozja białego światła i… Na wspomnienie o nieprzytomnym chłopaku, gęsia skórka pokryła jej nagie przedramiona. A co jeśli go…

Ukradkiem przyłożyła zimną dłoń do czoła. Cała ta dziwna euforia i podekscytowanie, które towarzyszyły jej przez ostatnie kilka dni, uleciały nagle, zostawiając ją kompletnie wyczerpaną i niepewną. Nawet nie pamiętała, jak znalazła się w gabinecie dyrektora. Wszystko działo się tak szybko, że wspomnienia poprzedniej godziny zlały się w jedno, rozmyte pasmo, z którego niewiele potrafiła wyczytać.

Choć bała się rozmowy, która musiała nastąpić, z westchnieniem ulgi powitała kroki na schodach. Sama nie wiedziała, co bardziej działało jej na nerwy – głęboka cisza czy może ciche syknięcia, które z rzadka ją przerywały.

Usłyszała, jak drzwi gabinetu otwierają się, a czyjaś długa szata sunie po dywanie. Nawet nie drgnęła, wbijając wzrok w swoje zaciśnięte do bólu dłonie. Dopiero kiedy profesor Dumbledore zasiadł w fotelu za biurkiem, odważyła się podnieść na niego oczy.

— Z pewnością ucieszy panią fakt, że pan Bulstrode czuje się już lepiej. — Spojrzał na nią ponad złączonymi końcówkami palców, a na jego twarzy próżno było szukać choć cienia uśmiechu, który zapamiętała z ceremonii przydziału.

— Panie profesorze. — Głos, którym wymówiła te słowa, brzmiał bardziej jak jęk. — Ja naprawdę nie wiem, jak…

Drzwi ponownie otworzyły się i do gabinetu wkroczyły dwie osoby. Jej serce zadrżało, kiedy zobaczyła mocno zaciśnięte usta profesor McGonagall, ale to widok towarzyszącego jej mężczyzny sprawił, że instynktownie poczuła niepokój.

Jego twarz była wykrzywiona przez liczne blizny, które upodabniały ją do upiornej maski. Grzywa burych włosów opadała na parę ciemnych, świdrujących oczu, które w tym momencie błądziły niespokojnie po gabinecie. W pewnym momencie spojrzały na nią, a Dominika automatycznie spuściła wzrok na drewnianą, zakończoną pazurami nogę, która wystawała spod krawędzi peleryny. Przełknęła ślinę.

— Witaj, Alastorze. — Dumbledore podniósł się zza biurka. — Jesteś gotowy?

— Oczywiście. — Jego zachrypnięty, jakby chropowaty głos jedynie uzupełniał wrażenie grozy, które wywołał w Dominice. Ku jej zdumieniu, wcisnął jej w ręce prochowiec, który do tej pory miał przewieszony przez ramię. — Idziemy.

Moon wytrzeszczyła na niego oczy, ale to profesor McGonagall odezwała się pierwsza.

— Albusie! — W jej głosie zadrgała nuta, której Dominika nigdy wcześniej u niej nie słyszała.

Dziwaczny mężczyzna zrobił krok w kierunku Moon, która natychmiast poderwała się z miejsca – sprawiał wrażenie nieco poirytowanego, jakby zamierzał wyprowadzić ją z gabinetu siłą, gdyby postanowiła jednak go nie posłuchać.

Spojrzała z powątpiewaniem na profesorów. Jones wciąż stał w tym samym miejscu, a z jego twarzy nie dało się nic wyczytać. Profesor McGonagall była wyraźnie wzburzona, w przeciwieństwie do dyrektora, który spojrzał jej w oczy i powiedział:

— Zobaczymy się wkrótce.

Nie miała wyboru. Mężczyzna nazwany Alastorem skinął krótko w kierunku wyjścia z gabinetu, po czym bez dalszych komentarzy odwrócił się na pięcie i wyszedł. Dominika poszła jego śladem, czując w gardle rosnącą gulę.

Chyba nie zamierzali jej aresztować? W porządku, zaatakowała ucznia na oczach wszystkich, łamiąc przy tym co najmniej trzy punkty szkolnego regulaminu, ale przecież zrobiła to niechcący! Co teraz się z nią stanie? Kim jest ten mężczyzna i gdzie ją zabiera? Jej towarzysz nie sprawiał wrażenia chętnego do dyskusji – mimo drewnianej nogi, która postukiwała na kamiennych stopniach, poruszał się zaskakująco szybko i Dominika musiała się naprawdę wysilić, by za nim nadążyć.

Jedynym plusem całej tej sytuacji był fakt, że dopiero świtało, więc szkolne korytarze były kompletnie puste. Nawet nie chciała sobie wyobrażać, ile plotek i komentarzy na jej temat mogło teraz krążyć po szkole…

W momencie, kiedy jej oczom ukazały się drzwi wejściowe, poczuła, że nie może już dłużej milczeć.

— Wychodzimy z zamku? — Jej najgorsze podejrzenia zaczynały się potwierdzać. — Dlaczego?

Mężczyzna zignorował ją kompletnie i naparł barkiem na wrota, które uchyliły się wolno. Moon, chcąc nie chcąc, potruchtała za nim, a jej nagie ramiona owionęło lodowate powietrze. Spojrzała na płaszcz, który wręczył jej Alastor, i szybko go założyła. Był na nią o wiele za duży, ale nie zamierzała wybrzydzać – balowa sukienka nie była odpowiednim strojem na poranne wycieczki.

W milczeniu przemierzyli szkolne błonia. Wydawało jej się, że minęła zaledwie chwila, zanim dotarli do potężnej bramy, zwieńczonej skrzydlatymi dzikami, chociaż mocno bijące serce w jej piersi boleśnie odmierzało każdy krok. Przez moment była pewna, że brama będzie zamknięta, ale mężczyzna i ją otworzył bez problemu – nic dziwnego, pewnie wszystko ustalił wcześniej z dyrektorem…

Poczuła jak do strachu dołącza gorycz, która niczym czarna chmura z wolna wypełniła jej myśli. Nie dali jej nawet okazji, by mogła się wytłumaczyć. Sami też nic jej nie wyjaśnili i posłali nie wiadomo gdzie z tym dziwakiem. Nie zamierzała tak łatwo się poddać. Przecież nawet w świecie czarodziejów musiały istnieć jakieś zasady, musiała istnieć sprawiedliwość i jeśli zamierzają ją wyrzucić ze szkoły, to na pewno będzie miała na ten temat coś do powiedzenia.

Z nową butą w oczach spojrzała na swojego towarzysza, który zaciągnął ją do wąskiego zaułka pomiędzy domami kilkadziesiąt jardów od stacji w Hogsemade. Wciąż czujnie się rozglądając, odezwał się do niej po raz pierwszy od opuszczenia gabinetu dyrektora.

— Teleportowałaś się już, dziewczyno?

— Mam szesnaście lat — burknęła Dominika, całkiem zadowolona z faktu, że te słowa były odpowiedzią zarówno na pierwszą jak i drugą część jego pytania.

Mężczyzna westchnął cierpiętniczo.

— Złap mnie za ramię.

— Gdzie mnie pan prowadzi? — zapytała Moon, nie ruszając się z miejsca. — Mam prawo wiedzieć!

Serce zadrżało jej niespokojnie, kiedy skierował na nią spojrzenie swoich świdrujących oczu. Przez moment wydawało jej się, że zobaczyła w nich cień rozbawienia, ale po chwili jego usta wykrzywił nieprzyjemny grymas, gdy wymownie podsunął jej ramię.

Moon chwyciła je, opuszczając głowę, by nie zobaczył, że się boi. Zanim zdążyła zwizualizować sobie swoje lęki związane z teleportacją, krajobraz przed jej oczami rozmazał się w długie, barwne pasma, a ona straciła nagle oddech, czując się, jakby w niewiarygodnym tempie przeciskała się przez zbyt wąski tunel. Kiedy nagle świat się zatrzymał, zachwiała się, desperacko łapiąc ustami oddech. Poczuła, że mężczyzna mocno schwycił ją za ramiona, zanim zdążyła upaść na mokry chodnik.

— Najtrudniejszy jest pierwszy raz — powiedział kpiąco, zerkając na zielonkawy odcień jej twarzy.

— Myślałam, że mnie pan jakoś uprzedzi. — Dominika stanowczo wysunęła się z jego uścisku, chociaż kolana wciąż trzęsły się jej szaleńczo. Z niesmakiem rozejrzała się wokół. Zaułek, w którym się znaleźli, był znacznie gorszy od poprzedniego – z trzech stron wznosiły się ponure ściany kamienic, a kilka stóp od nich stały dwa blaszane kosze na śmieci, wokół których leżały odpadki wysypujące się z plastikowych worków, prawdopodobnie rozdartych przez jakieś zwierzę. Kiedy słodkawy smród sprawił, że ponownie zebrało jej się na mdłości, mężczyzna szybkim krokiem wyszedł z zaułka i skręcił w prawo. Moon ponownie pobiegła za nim, zasłaniając dłonią usta.

Jeszcze niedawno musiał padać tutaj deszcz, bo chodniki i pas bruku znajdujący się pomiędzy nimi były mokre i śliskie. Ozon znajdujący się w powietrzu potęgował nieprzyjemny zapach miasta. Dominika domyślała się, że znajdują się w Londynie, ale nie potrafiła powiedzieć, w której dzielnicy.

Szybkie tempo, które narzucał jej mężczyzna, zaczęło być uciążliwe. Pantofelki ślizgały się na mokrym chodniku, a pod żebrami narastało nieprzyjemne uczucie kłucia, ale on nie obejrzał się na nią nawet raz, gnając w sobie tylko znanym kierunku. W pewnym momencie przyszło jej do głowy, że jego wykrzywiona bliznami twarz, długa peleryna i głucho postukująca drewniana noga powinny przyciągać całe mnóstwo ciekawskich spojrzeń, ale do tej pory nie spotkali żywej duszy. Pomyślała, że to dość dziwne. Rzeczywiście, było jeszcze bardzo wcześnie, a słońce ledwie przebijało zwarte pasma nabrzmiałych od deszczu chmur, ale spodziewała się, że takie duże miasto jak Londyn nigdy zupełnie nie pustoszeje. Upiorna cisza, przerywana tylko zmieszanym dźwiękiem ich kroków, sprawiała, że uczucie niepokoju zaczęło wypierać wszystkie inne, dlatego z prawdziwą ulgą powitała widok małego, rudawego kundelka, który ciekawie wyjrzał z jednego z zaułków. Kiedy jego zabawne, wyłupiaste oczy odnalazły jej spojrzenie, energicznie zamachał wywiniętym do góry ogonem. Moon spojrzała na niego przez ramię, ale jej towarzysz nie zwalniał nawet na chwilę, więc musiała pędzić za nim. Po chwili usłyszała liczne plaśnięcia łapek o bruk. Odwróciła się. Piesek biegł ich śladem, wywieszając język i raz po raz otrzepując się, rozchlapując wokół krople deszczu. Żałowała, że nie miała przy sobie kocich chrupek – zwierzak pewnie miał nadzieję, że czymś go poczęstują. Wzruszyła lekko ramionami i przyspieszyła kroku – jej towarzysz wyprzedził ją już o dobre kilka kroków.

Czuła się niemal jak we śnie, kiedy usłyszała pisk opon. Przystanęła, nie oglądając się za siebie, a drobne krople mżawki przylepiały się do jej jasnych włosów i bladych policzków. Rzuciła spłoszone spojrzenie w kierunku wylotu ulicy, u którego pojawił się kobaltowoniebieski Morris. Jej mięśnie sztywniały kolejno, gdy machnęła ręką do psa, który jak gdyby nigdy nic siedział na środku ulicy i zapamiętale drapał się za uchem.

Ostatnie, co zarejestrowała przed głuchym uderzeniem, to spojrzenie jego bursztynowych oczu.

Kierowca, który trafił psa, odjechał z piskiem opon, ale to już nie miało znaczenia. Przeklinając w duchu swoją opieszałość, Moon podbiegła do kupki rudawego futerka, nawet nie oglądając się na mężczyznę zwanego Alastorem. Uklękła, boleśnie obijając kolana o bruk i niecierpliwie odgarniając rękawy zbyt obszernego płaszcza. Ze łzami gromadzącymi się w kącikach oczu podparła pyszczek psa prawą dłonią. Nie wiedziała, co może dla niego zrobić – w swoim krótkim życiu poznała już wiele zaklęć i uroków, ale żadne z nich nie wydawało się przydatne w takiej sytuacji.

Nagle poczuła natarczywe mrowienie w obu dłoniach. Wydała stłumiony okrzyk, widząc jak wokół jej palców, którymi przytrzymywała łebek psa, zbiera się białe światło.

Już wiedziała, co robić. Dziwny, pierwotny instynkt zawładnął jej ciałem i pokierował lewą dłoń w kierunku brudnej, krwawej plamy znajdującej się na boku zwierzęcia. Przełykając ślinę, przycisnęła palce do wilgotnej rany.

Niewiele zapamiętała z tego, co działo się później. Szok mieszał się z gniewem, a gniew z potwornym zmęczeniem.

Pamiętała obezwładniające uczucie wyczerpania i chłód mokrego bruku.

Pamiętała dłoń na swoim ramieniu i chrapliwy głos wymawiający słowa „Dobrze się spisałaś, dziewczyno”.

Pamiętała gniew potężny jak fala, kiedy na miejscu psa pojawił się niski człowiek o łysiejącej, rudawej czuprynie.

Potem była już tylko ciemność.

* * * * *

Łapczywie chwytała oddech, wpatrując się w swoje drżące dłonie.

Ponownie siedziała w fotelu stojącym przed biurkiem dyrektora, ale tym razem towarzyszył jej zupełnie inny rodzaj strachu.

W pierwszej chwili kierowała nią duma, która nie pozwalała zająć wskazanego miejsca. Niespodziewanie, o jej uległości zadecydowały dygocące kolana, które za nic nie chciały się uspokoić.

Opadła więc w miękkie obicie, czując jak jej piersią wciąż szarpią gniew i strach.

Gniew, bo poczuła się oszukana.

Strach, bo nie wiedziała, co to wszystko znaczy.

— Jak pan mógł? — wysyczała ponownie, nie bacząc na pełne oburzenia spojrzenia postaci na portretach. Pozostałe osoby obecne w gabinecie, poruszyły się niespokojnie, ale dyrektor wciąż stał przed nią niewzruszony.

— Musieliśmy zweryfikować nasze podejrzenia — powiedział w końcu, zasiadając w fotelu za biurkiem i patrząc na nią uważnie znad okularów-połówek.

Dominika czuła się zdezorientowana tą enigmatyczną wypowiedzią. Jakie podejrzenia? Jak to: zweryfikować?

— Nic nie zrobiłam — mruknęła tylko i potarła dłońmi ramiona, czując jak strach i niepewność zdecydowanie wypierają złość.

— Oczywiście, że nie. — Łagodność w głosie Dumbledore’a sprawiła, że musiała odwrócić wzrok. — Masz tylko… niespotykany talent, to wszystko.

Podniosła na niego wzrok. Nie potrafiła przebrnąć przez dobrotliwy uśmiech i analityczną dokładność błękitnych oczu.

— Bo widzisz… — Dyrektor wsparł się nieznacznie o masywny blat biurka i złączył końcówki swych długich palców. — Jesteś białomagiczna.

Oparła się plecami o miękkie obicie fotela, czując jak serce boleśnie obija się jej o żebra. Mimowolnie wyczuwała powagę sytuacji, chociaż nie miała pojęcia, o czym mówi dyrektor. Kątem oka widziała jak profesor McGonagall odwraca się do okna, a profesor Jones wypuszcza z palców rąbki peleryny, która zsunęła się z jego ramion.

Dumbledore oparł się wygodniej i zaczął kolejno odginać palce, spoglądając z góry.

— Twoje zaklęcia obronne mają niespotykaną moc. Potrafisz leczyć rany bez użycia różdżki. Nie potrafisz używać Zaklęć Niewybaczalnych. Twoja krew ma znikomą krzepliwość…

— Skąd pan to wie? — zapytała nieco zbyt wysokim głosem, zanim zdążyła się powstrzymać. Ciszę, która nastąpiła po tym pytaniu, wypełnił niekontrolowany nagły wspomnień: o tym, jak mama bezskutecznie bandażowała jej rozbite kolano, o tym jak blizny po niezliczonych drzazgach praktycznie nigdy się nie goiły, o tym, jak tata o mało co nie postradał zmysłów, kiedy wycinali jej migdałki…

Dostrzegła triumf w oczach Dumbledore i po raz kolejny nie mogła znieść jego spojrzenia.

— Możesz wypróbować przynajmniej jedną z tych umiejętności, a ja obiecuję, że ci na to pozwolę — powiedział spokojnie dyrektor, chociaż pozostałe osoby obecne w gabinecie poruszyły się niespokojnie.

— Panie profesorze! — wybuchnęła nagle panna Calahan, przerywając kontakt wzrokowy pomiędzy Dominiką a Dumbledorem. — Ta dziewczyna potrzebuje przede wszystkim odpoczynku!

Dopiero, gdy usłyszała te słowa, Moon poczuła ja bardzo jest zmęczona. Poważnie wątpiła, by była w stanie stanąć na własnych nogach, nie mówiąc już o jakichkolwiek innych działaniach.

— Za moment, Lizzy. — Dumbledore uniósł dłoń, a wszyscy posłusznie zamilkli. — Panna Moon musi zrozumieć powagę sytuacji.

— Już mówiłam, że przepraszam, prawda? — niespodziewanie wybuchnęła Dominika, której poczucie winy ciążyło jak nigdy wcześniej. — Nic nie mogłam na to poradzić, chłopak był natrętny, a ja chciałam tylko, żeby się ode mnie odczepił, to wszystko…

— Mam wrażenie, że się nie rozumiemy. — Dyrektor wolno odsunął się od biurka. — Znaki, które wymieniłem wcześniej… Musisz to zrozumieć… Jesteś skazana na dobro.

Niezrozumienie w jej oczach musiało być wyraźnie zauważalne, bo nagle w jej polu widzenia pojawił się profesor Jones. Był wyjątkowo wzburzony, a blizna przecinająca jego twarz zdawała się wykrzywiać ją bardziej niż zwykle.

— Jeszcze tego nie rozumiesz, dziewczyno? Pomyśl przez chwilę… — powiedział, wyraźnie zirytowany. — Nie możesz używać zaklęć stanowiących obrazę wobec ludzkości… Potrafisz leczyć, ale za to płacisz… Do diabła, na własne oczy widziałem twoje zaklęcia obronne! Wyobrażasz sobie, co może się stać, kiedy spotkasz się z czarnoksiężnikiem?!

— Wendell, spokojnie. — W głosie dyrektora zabrzmiała twarda nuta. Profesor McGonagall odwróciła się nieznacznie od okna, a blady świt wydobywał z jej twarzy całe zmartwienie. — Dominiko… Profesor Jones próbował ci przekazać, że twój talent jest niezwykły, to prawda, ale w pewnych okolicznościach może zostać w pewien sposób… skażony. Dlatego muszę prosić cię, żebyś nie zdradzała nikomu żadnych szczegółów tego, czego się dziś dowiedziałaś, dobrze?

— Ale czego ja właściwie się dowiedziałam? — Wyczuwając nieuchronny koniec rozmowy, Moon poczuła się wyraźnie oszukana. — O czym pan mówi? A co jeśli to tylko zbieg okoliczności i po prostu rozbroiłam kogoś, bo mnie zdenerwował? Przecież magia bezróżdżkowa nie jest nielegalna!

Dumbledore milczał przez chwilę, wodząc opuszkiem palca wskazującego po swoich wąskich wargach, niemal w całości skrytych pod srebrzystą, przetykaną brunatnymi nitkami, brodą.

— Oboje wiemy, jaka jest prawda — powiedział po chwili, a pewność i wszechogarniający spokój w jego głosie ponownie stłumiły jej złość. — Tymczasem zaczekaj, proszę, aż sprowadzę kogoś bardziej kompetentnego ode mnie, który z całą pewnością lepiej odpowie na twoje pytania. Teraz jednak zalecam opiekę niezawodnej panny Calahan.

Moon chciała protestować, ale gdy spróbowała się podnieść, raz jeszcze poczuła tę dziwną słabość. Szkolna pielęgniarka stanowczo ujęła ją za ramię i wyprowadziła z gabinetu. Słaniając się na nogach, dotarła do Skrzydła Szpitalnego i bez dalszych protestów przyjęła porcję eliksiru uspokajającego i Bomby Witaminowej Doktora Deletriusa.

Zasypiając w zimnym, obcym łóżku, myślała o tym, jaką historię będzie musiała wcisnąć swoim biednym, szczerze przejętym współlokatorkom, które tego jednego wieczora zamiast poważnych kandydatek na przyjaciółki stały się osobami niegodnymi zaufania.

Jak przez mgłę docierały do niej ciche pojękiwania innego pacjenta, szczelnie zasłoniętego parawanem.

Tej nocy nie miała żadnych snów.

Rozdział X

„Wybuch”

– rozdział X –

— Nic mi nie jest — mruknęła po raz kolejny, ale tym razem bez większej nadziei, że jej słowa wywrą jakikolwiek efekt.

Chociaż w Skrzydle Szpitalnym oprócz niej przebywały tylko cztery osoby, i tak była zażenowana niepotrzebnym zamieszaniem wokół całego zajścia. Wprawdzie po uderzeniu tłuczka trochę ją zamroczyło, ale teraz, kiedy panna Calahan w sekundę poskładała jej kość policzkową i ból w większej części minął, dobitnie odczuwała kuriozalność swojej sytuacji.

Lily i Patricia miotały się wokół, usiłując pomóc coraz bardziej zirytowanej szkolnej pielęgniarce, która wprawdzie bez wysiłku uleczyła złamaną kość, ale nie mogła poradzić sobie z paskudnym sińcem, który wykwitł na prawej stronie twarzy Moon.

— Pani Calahan, a może wyciąg ze szczuroszczeta? — zaproponowała Evans, wskazując pękatą butlę wypełnioną ciemnożółtym, oleistym płynem. Dominika wzdrygnęła się mimowolnie.

Kobieta wyprostowała się na całą swoją imponującą wysokość i groźnym spojrzeniem zmierzyła Gryfonkę, która skuliła się pod jej wzrokiem.

— Panno — odwarknęła tylko i ponownie zabrała się za przetrząsanie szafek. — Wyciąg ze szczuroszczeta działa tylko na otwarte rany — dodała już łagodniejszym tonem. — Tutaj wylew krwi jest podskórny, więc potrzebujemy czegoś innego… Poppy!

— Tak, panno Calahan? — Praktykantka, która do tej pory jedynie sporządzała notatki, posłusznie stawiła się przed przełożoną, a Dominika miała zabawne wrażenie, że zaraz zasalutuje.

— Czym można zniwelować uporczywy krwotok podskórny?

Kiedy spojrzenie Moon napotkało współczujący wzrok panny Poppy, Gryfonka poczuła jak resztki nadziei ulatują z niej bezpowrotnie. I jak ona teraz pokaże się na przyjęciu z okazji Nocy Duchów?!

* * * * *

Nienawidziła takich spędów.

Wprawdzie podejrzewała, że Hogwart ma znacznie bardziej liberalne podejście do wydarzeń towarzyskich niż Beauxbatons, jednak miała silne wrażenie, że surowa edukacja odebrana we francuskiej akademii odebrała jej całą zabawę.

Czując na sobie pełne współczucia, choć ukradkowe spojrzenia współlokatorek, niemal niezauważalnie oddaliła się w kierunku Pokoju Wspólnego pod pozorem pisania wypracowania. Kiedy tylko rozsiadła się wygodnie w fotelu przed kominkiem, zdziwiła się, że wpadła na tak idiotyczny pomysł.

Zewsząd rozlegały się podniecone głosy, komentujące zarówno wczorajszy mecz, jak i nadchodzące przyjęcie. Chłopcy z przejęciem rozprawiali o poszczególnych, spektakularnych chwytach bądź unikach, które zauważyli podczas meczu, i tym głosom Dominika przysłuchiwała się szczególnie chętnie, chociaż były dość skutecznie zagłuszane przez komentarze dotyczące balu. Wyjątkowo głośna była grupka trzecioklasistek, które dumne, że jako najmłodszy rocznik będą miały okazję wybrać się na przyjęcie, z godnym podziwu zaangażowaniem rozprawiały o planowanych kreacjach i fryzurach. Przytłoczona niezupełnie przyjemnymi wspomnieniami z Beauxbatons i własną, niezbyt korzystną prezencją Dominika, odwróciła wzrok i skryła grymas za kurtyną jasnych włosów.

— Siemasz, Moon, co tam czytasz? — James Potter bez ogródek wyrwał podręcznik z jej rąk i przyjrzał mu się krytycznie. Dziewczyna omiotła zdziwionym spojrzeniem Huncwotów, którzy pojawili się znikąd i rozsiedli się wokół kominka. — Poważnie?

Skrzywił się z niesmakiem i odrzucił jej podręcznik do numerologii.

— Nie masz nic lepszego do roboty? — zapytał Syriusz, w swoim mniemaniu, delikatnie.

Moon popatrzyła na niego, zdumiona, po czym nagle zgarnęła włosy na prawy policzek.

— Aż tak widać? — wyszeptała konspiracyjnie.

— Noo… — zaczął James z dziwaczną mieszaniną kpiny i ostrożności, zezując na jej posiniaczoną skroń. — Biorąc pod uwagę, że pierwszy raz ktoś z publiczności zarobił tłuczkiem w łeb i akurat byłaś to ty…

Dziewczyna wydała z siebie jakiś niezidentyfikowany pisk i uciekła w stronę damskich dormitoriów.

Zapadła chwila milczenia, podczas której każdy z Huncwotów starał się patrzeć w inną stronę.

— No co?! — wybuchnął w końcu Potter. — Może nie ma sińca na pół twarzy?!

— Nie musiałeś jej tego komunikować tak obcesowo — zauważył rozsądnie Remus, po czym zamyślił się wyraźnie i dodał: — Tak naprawdę, w ogóle nie musiałeś jej tego mówić.

— Jakby sama miała tego nie zauważyć w lustrze — odezwał się Syriusz lojalnie, ale zamilkł od razu, zgromiony spojrzeniem Lupina.

— Merlinie, kiedy wy w końcu dorośniecie? — zaapelował do przestrzeni Remus, ale odpowiedział mu tylko stłumiony śmiech.

* * * * *

Kiedy Dominika ostrożnie schodziła do Wielkiej Sali tuż przed ósmą wieczorem, większość jej uczuć zajmowały niepodzielnie niepokój i wdzięczność.

Niepokój, bo serce w jej piersi drżało niespokojnie, zupełnie jakby oczekiwało czegoś, co pojawiało się jedynie w jej sennych marzeniach. Wciąż szukała wzrokiem Ragnaroka pośród elegancko ubranych postaci, ale nic nie wskazywało na to, by tajemniczy Charlie przechadzał się  wśród Hogwartczyków.

Wdzięczność, bo Lily i Patricia naprawdę zrobiły wszystko, by jej siniec nie rzucał się aż tak bardzo w oczy. Najpierw wspólnie wybrały odpowiedni makijaż, zgodnie z poradami płynącymi ze stosiku skrupulatnie zgromadzonych egzemplarzy Czarownicy, po czym Macmillan zaprezentowała jej idealną fryzurę, która podkręciłaby nieco jej niedorzecznie proste włosy i jednocześnie zasłoniłaby paskudny fioletowo-burgundowy siniec, który pokrywał jej prawy policzek.

— Idealnie — westchnęła Dominika, przeglądając się w lustrze toaletki, która stała samotnie w ich dormitorium. Patricia pokraśniała z radości. Jeszcze nie miała dość odwagi, by zakomunikować rodzicom swoje powołanie, ale każde drobne osiągnięcie zbliżało ją do celu, którym miała być aplikacja do magokosmetycznej szkoły w Londynie.

W Sali Wejściowej nie powitał ich nikt, wszyscy byli zbyt zajęci wyszukiwaniem swoich partnerek, ale i tak czuły się jak księżniczki, schodząc po długich, marmurowych schodach.

Moon uśmiechnęła się serdecznie do koleżanek z dormitorium i ukradkiem zagarnęła kosmyk włosów na prawy policzek.

Wielka Sala wyglądała niesamowicie. Wprawdzie wzdłuż ścian ciągnęły się długie stoły zastawione jedzeniem i piciem, przetykane niekiedy okrągłymi stolikami i ławami, przy których można była odpocząć, ale i tak całą uwagę przyciągały setki nietoperzy unoszących się pod atramentowoczarnym sklepieniem oraz niewielkie, różnokolorowe dynie szybujące wzdłuż ścian.

Patricia od razu popędziła do niewielkiej sceny, na której dopiero pojawiały się poszczególne instrumenty.

— A nuż Feniks miał rację i naprawdę pojawią się tu Wrzeszczące Wilkołaki?! — zawołała do Lily i Dominiki, które wymieniły się porozumiewawczymi spojrzeniami i posłusznie wpatrzyły się w scenę. Nikt jednak się nie pojawiał i minęła zaledwie godzina, kiedy zniechęciły się i zaczęły podważać autorytet informatorów szkolnej gazetki.

— Pójdę się napić — oświadczyła Moon i od razu ruszyła w stronę zastawionych stołów, po czym przystanęła, oszołomiona. Nie potrafiła zidentyfikować ani jednej potrawy – na półmiskach znajdowały się zarówno przypieczone, krwawe paluszki, łypiące na człowieka łososiowe roladki, mózgowe galaretki i zapiekanki z gęsimi wątróbkami. Po dłużej chwili zdecydowała się na kieliszek ponczu, w którym sugestywnie dryfowały przekrwione gałki oczne.

Rozejrzała się uważnie po sali. Mimo że ukradkiem śledziła znajome twarze i co bardziej oryginalne stroje, jej wzrok wciąż poszukiwał smukłej sylwetki w ciemnych okularach. Była bardzo ciekawa, czy z okazji przyjęcia Ragnarok wreszcie zrezygnuje ze swoich ciemnych okularów i czarnego stroju. Może pokaże się z zupełnie nieznanej strony, może zwróci uwagę na niepozorną małolatę, a wtedy…

— Ponczu?

Zirytowana, zwróciła wzrok na Syriusza Blacka, który sugestywnie kołysał kieliszkiem, w którym równie nonszalancko dryfowała gałka oczna, przekłuta wykałaczką.

— Nie — burknęła, przechylając własny kieliszek i nadal wyszukując wzrokiem upragnionego gościa.

— Może jednak. — Black podsunął jej kieliszek, który bez szemrania przyjęła. — Na kogo czekasz?

Dominika bez słowa wychyliła zawartość czarki zanim odpowiedziała.

— Przecież wiesz — mruknęła, pochylając głowę.

Syriusz bez słowa podsunął jej kolejny kieliszek i napełnił własny.

— Wiesz — zagadnął zdawkowo, otrząsając gałkę oczną o brzeg naczynia. — Odrobinę doprawiliśmy ten poncz.

— Naprawdę? — zainteresowała się Moon, jednym haustem pozbywając się zawartości czary. — Profesor McGongall wypiła już ze cztery.

Oboje wpatrzyli się w nauczycielkę transmutacji, która po raz kolejny walcowała z profesorem Flitwickiem.

— Gdzie zgubiłeś Jamesa?

— Och, miałem go dość. — Syriusz ponownie uraczył się ponczem. — Kiedy tylko zobaczył Evans, rozum mu odebrało. Ile można wysłuchiwać o jej kształtnych ramionach?

Ziewnął demonstracyjnie, okazując poziom swojego zainteresowania tematem.

— Tańczysz? — zapytał nagle. Nawet nie zauważyła, kiedy dźwięki magicznego gramofonu zostały zastąpione przez elektryczne gitary i perkusję zespołu, który w burzy oklasków wkroczył na scenę. Moon po raz ostatni rozejrzała się z nadzieją, ale musiała pogodzić się ze smutną prawdą – Ragnarok nie zamierzał pojawić się na przyjęciu.

Wzruszyła ramionami i ruszyła za Blackiem na parkiet. Zespół akurat rozpoczął wyjątkowo żywiołową piosenkę i Dominika zaczęła się zastanawiać, co najlepszego zrobiła, kiedy Syriusz pociągnął ją za rękę i zaczął szaleńczo wymachiwać kończynami. Poncz najwyraźniej zrobił swoje i Moon zawtórowała mu po chwili, zaśmiewając się w głos. Tańczyli, nic nie robiąc sobie ze zdziwionych spojrzeń uczniów, którzy odsuwali się od nich na bezpieczną odległość, i ledwie chwytali oddech między jednym a drugim wybuchem śmiechu. Kiedy piosenka wreszcie dobiegła końca, Moon trzymała się kurczowo za żebra i ocierała załzawione oczy. Po koszmarnych lekcjach walca w Beauxbatons, nigdy nie spodziewałaby się, że taniec może być tak zabawny.

Chwiejąc się, ruszyła do szwedzkiego stołu, ale kiedy tylko spróbowała ocznej gałki ze swojego drinka (która smakowała jak mleczna galaretka), znowu oparła się biodrami o blat stołu i rozejrzała się po sali.

Skrajem podświadomości słyszała jak Syriusz przyciszonym głosem kieruje do niej kolejne zabawne komentarze, ale jej uwagę kompletnie pochłonął błysk, który prześlizgnął się po krawędzi ciemnych okularów przy wyjściu na dziedziniec. Wyprostowała się gwałtownie i mamrocząc jakąś głupią wymówkę, pomaszerowała do wyjścia z zamku.

Chłodne powietrze omiotło jej nagą szyję i ramiona. Wzdrygnęła się mimowolnie i wytężyła wzrok w otaczającej ciemności.

Ragnarok stał niedbale oparty o kamienną ścianę zamku. Rozmawiał przyciszonym głosem ze swoją znajomą o purpurowych włosach, które pod rozgwieżdżonym niebem sprawiały wrażenie przygaszonych. W lewej ręce trzymał papierosa, którego koniec jarzył się w ciemności.

— Cześć — bąknęła, nerwowo pocierając ramiona.

Mimo ciemnych szkieł, skrywających jego wzrok, miała wrażenie, że spojrzenie oczu, które na nią skierował, było kpiące.

Dziewczyna, która przed chwilą szeptała mu coś do ucha, urwała raptownie i popatrzyła na nią z ciekawością.

— Trochę tu chłodno, co? — zapytała, rozglądając się wokół po małych, tryskających wodą fontannach i różanych krzewach, od których bił oszałamiająco słodki zapach.

Ragnarok zaciągnął się mocno papierosowym dymem, po czym upuścił niedopałek i niedbale zdusił go podeszwą.

— Posłuchaj, kochanie. — Odchylił głowę do tyłu i odetchnął pełną piersią, wydychając w chłodne powietrze szary obłok dymu. — Najlepiej zrobisz, jeśli wrócisz do swoich małych przyjaciół i…

— Jestem od ciebie młodsza najwyżej o rok — przerwała mu Dominika. Zaskoczona własną śmiałością, przygryzła wargę i przyjrzała się uważniej jego twarzy, szukając w niej irytacji lub gniewu. Purpurowowłosa dziewczyna roześmiała się krótko.

Ragnarok patrzył na nią przez dłuższą chwilę, a serce boleśnie tłukło się w jej piersi. Wreszcie uśmiech rozlał się wolno po jego wąskich wargach. Ruszył w jej kierunku, a każdy jego krok wydawał się jej wiecznością. Kiedy dzieliły ich zaledwie dwie stopy, jego niedbały uśmiech zbladł.

— Co ci się stało?

Moon zmartwiała. Kompletnie zapomniała o tym idiotycznym siniaku. Szybko zgarnęła włosy na prawą stronę, ale Ragnarok już sięgnął w jej kierunku i lekko uniósł jej podbródek, aż żółte światło płynące z wnętrza zamku zalało jej twarz.

Jak w zwolnionym tempie obserwowała, jak jego lewa ręka powędrowała w kierunku ciemnych okularów i zsunęła je z nasady nosa. Przestała oddychać, gdy jego ciemne oczy spojrzały uważnie na purpurowy siniec pokrywający jej twarz.

A więc tak naprawdę wyglądasz — przemknęło jej  przez myśl. Bez czarnych okularów Ragnarok wyglądał niemal bezbronnie. Na tle jaskrawego światła wydobywającego się przez wrota zamku, nie mogła uchwycić jego spojrzenia, ale ta chwila była dla niej warta wszystkiego i mogłaby trwać wiecznie.

Za jej plecami rozległo się chrząknięcie. Moon zacisnęła kurczowo powieki, mając nadzieję, że to wyobraźnia spłatała jej figla, a ona może nadal pławić się w rozkoszy chwili. Niestety, Ragnarok cofnął się o krok i szybkim gestem wsunął na nos okulary. Na jego ustach znowu pojawił się kpiący uśmieszek, kiedy spojrzał na coś ponad jej ramieniem. Dominika obejrzała się i z nienawiścią spojrzała na Huncwotów, którzy właśnie zrujnowali jej idealny wieczór.

— Właśnie o tym mówiłem — parsknął i dołączył do swojej towarzyszki, która uchwyciła się jego ramienia i zaczęła gorączkowo szeptać mu do ucha.

— O co chodzi? — zapytała Moon, trzęsąc się ze złości. James Potter, który stał najbliżej, łaskawie przeniósł na nią swe spojrzenie, które do tej pory miał utkwione w Ragnaroku.

— Evans cię szuka — poinformował sucho, po czym ponownie spojrzał na Gryfona, jakby rzucając mu nieme wyzwanie.

Ragnarok wzruszył lekceważąco ramionami i wyciągnął z kieszeni spodni kolejnego papierosa.

Moon patrzyła na niego z rozpaczą, desperacko usiłując wydusić z siebie jakieś słowa, które byłyby w tej sytuacji na miejscu, ale Remus Lupin ujął ją pod ramię i bez słowa zaprowadził do wnętrza zamku.

— Nienawidzę was — sapnęła, dysząc ze złości, kiedy cała piątka znalazła się w Wielkiej Sali. — Nienawidzę!

— Powinnaś być nam wdzięczna — odparł sucho Black i poprawił brokatową marynarkę w kobaltowym kolorze.

Dominika odwróciła się na pięcie i, głośno tupiąc, pomaszerowała w kierunku tłumu zgromadzonego pod sceną, w którym mignęła jej ruda czupryna Lily.

— Jesteś wreszcie! — Evans schwyciła ją za ramię. — Świetnie grają!

— Super — burknęła obrażona na cały świat Moon. — Gdzie Patricia?

Lily uśmiechnęła się z przekąsem i skinęła głową w kierunku sceny.

— Łowi swojego ukochanego. A co tobie się stało?

Moon pokręciła głową z rezygnacją. Wolała na razie darować sobie opowieść o tym jak to Huncwoci zrujnowali jej jedyną okazję do romantycznych uniesień.

Wrzeszczące Wilkołaki na żywo rzeczywiście robiły wrażenie. Wokalista sam nieco przypominał pół-człowieka, bo potrząsał grzywą kasztanowych włosów i wydobywał z siebie, wydawać by się mogło, nieludzkie dźwięki. Dominika wyłowiła spojrzeniem profesor McGonagall, która stała nieco na uboczu i przyglądała się temu z wyraźnym niesmakiem. Prawdopodobnie muzyka odtwarzana na gramofonie była bardziej w jej guście.

Nie mogła jednak przestać wyobrażać sobie, co mogłoby się wydarzyć, gdyby Huncwoci nie napatoczyli się w nieodpowiednim momencie. Możliwości w jej głowie wydawały się nieograniczone, ale niezrealizowane scenariusze przyprawiały ją tylko o gorycz. Po chwili mruknęła do Lily, że musi się czegoś napić i oddaliła się w kierunku obiecującej, wielkiej wazy ponczu. Cholerni Huncwoci. Przynajmniej jedno im się udało.

Zaczęła właśnie sączyć drinka, kiedy ktoś chwycił ją za rękę. Obejrzała się z nadzieją, że zobaczy Ragnaroka, który właśnie odkrył, że jednak nie może bez niej żyć, ale jej oczom ukazał się przykry widok mocno nietrzeźwego chłopaka, który szczerzył ku niej komplet krzywych zębów.

— Spadaj — mruknęła i odwróciła się z powrotem do stołu, zdecydowana, że jednak spróbuje trupich paluszków. Uchwyt na jej nadgarstku stał się wyraźnie mocniejszy. Krew zdawała się wrzeć w jej żyłach, kiedy ponownie na niego spojrzała.

— No nie bądź taka. — Chłopak nadal szczerzył się namiętnie, ale natychmiast przestał, kiedy Moon wyrwała nadgarstek z jego uścisku i cofnęła się o krok. — Nie wiedziałem, że Francuzki to takie zimne suki. Już ja ci…

Zatoczył się w jej kierunku z wyciągniętymi rękami, ale zanim jego palce zacisnęły się na jej ramionach, Moon zgarbiła się nieznacznie i wyciągnęła przed siebie dłoń w obronnym geście.

Czas się zatrzymał. Tańczące pary zastygły w pół kroku, nuty zagrane przez muzyków zdawały się brzmieć w nieskończoność, rozczapierzone dłonie chłopaka zawisły nad nią na podobieństwo bladych pająków, a ona patrzyła na to wszystko przez palce swojej wyciągniętej dłoni.

Rozbłysk białego światła niemal ją oślepił. Odwróciła głowę i zacisnęła powieki, ale blask wdarł się pod nie, a przed oczami zaczęły tańczyć czerwone i czarne iskierki. Jasność wybuchła jej pod powiekami, a po chwili zgasła nagle, pozostawiając po sobie rozedrgane plamki, bezładnie wirujące wokół.

Cisza ją przytłaczała. Napierała na uszy, zupełnie jakby znajdowała się pod wodą, a ciśnienie rozsadzało jej bębenki.

Odważyła się otworzyć oczy. Leżała na marmurowej posadzce, podpierając się łokciami i dysząc ciężko, a z góry patrzył na nią tłum uczniów. Potoczyła wokół błędnym spojrzeniem.

Natrętny chłopak leżał o kilkanaście jardów przed nią, wsparty bezwładnie o kamienną ścianę, a po jego czole spływała strużka krwi.

Koniec części pierwszej

Rozdział IX

„Ptaki i łasice”

– rozdział IX –

Lily Evans nabrała powietrza w płuca i przekroczyła próg lochów.

Tego zadziwiająco ciepłego listopadowego popołudnia przypadł jej najgorszy dyżur z możliwych – przez trzy godziny miała patrolować parter i lochy, mając oczy i uszy otwarte na wszelkie przejawy łamania szkolnego regulaminu. W tym samym czasie prefekt Hufflepuffu przemierzał pierwsze i drugie piętro, ślizgoński prefekt trzecie i czwarte, Krukonka piąte i szóste, natomiast para prefektów naczelnych rozglądała się po siódmym piętrze i błoniach. Mieli za zadanie ulżyć nieco szkolnemu woźnemu, który ostatnio częściej niż zwykle narzekał na artretyzm i ogrom obowiązków, który został bestialsko zrzucony na jego sponiewieraną osobę.

Chociaż nigdy nie przyznałaby tego na głos, bała się tu przychodzić sama. Po pierwsze, była mugolaczką, więc kiedy tylko pojawiała się w pobliżu Pokoju Wspólnego Slytherinu, na własne życzenie narażała się na złośliwe uwagi i groźby Ślizgonów. Po drugie, choć może najważniejsze, obawiała się Severusa Snape’a.

Nie, nie bała się, że coś jej zrobi. Dobrze wiedziała, że nigdy nie podniósłby na nią różdżki. Mimo to, pod koniec zeszłego roku w Hogwarcie coś między nimi pękło i Lily instynktownie, choć nie bez bólu, czuła, że powstała między nimi przepaść nie do przejścia. Czasami wciąż wydawało jej się, że to tylko koszmarny sen – w końcu znali się z Sevem od tylu lat, byli ze sobą tak blisko, aż nagle wszystkie niewypowiedziane słowa, wszystkie myśli, które musiały pojawiać się w jego głowie, kiedy się jej przyglądał, wypłynęły z jego ust i zawisły pomiędzy nimi, tworząc barierę silniejszą niż przyjaźń. W chwilach najgłębszej i utajonej goryczy Lily zastanawiała się, jak często wstydził się jej, kiedy spędzali razem czas, jak często słowo „szlama” pojawiało się w jego myślach, kiedy patrzył jej w oczy. Bo że wtedy, tego feralnego popołudnia nad jeziorem, nie mógł być to pierwszy raz, tego Lily była zupełnie pewna.

Snape próbował o nią walczyć, prosił o rozmowy, które nie mogły nic zmienić. Raz, przed wyjazdem na wakacje, zgodziła się go wysłuchać, ale słowa, którymi wtedy przemówił, upewniły ją jedynie w przekonaniu, że nie mogą już dłużej być przyjaciółmi. Severus poddał się władzy i dominacji swoich prawdziwych przyjaciół w Slytherinie i nie brzmiał już jak ten kochany Sev, który niezliczoną ilość razy ocierał jej łzy i pocieszał po kłótniach z Petunią. Ten nowy, obcy Severus doprowadził nienawiść do rangi sztuki, a mimo to wciąż próbował utrzymać Lily na piedestale, zupełnie jakby czymkolwiek różniła się od innych mugolaków.

Od wakacji unikała go jak ognia, co było dość trudne, bo oboje mieszkali w Cokeworth, a pierwszego września wrócili do Hogwartu. Snape wciąż szukał okazji do wyjaśnień, ale nie było już czego tłumaczyć, więc każde mniej lub bardziej przypadkowe spotkanie z nim niepokoiło ją i sprawiało ból, wywołany zwykłą niesprawiedliwością losu – bo wszystko potoczyło się nie tak, jak powinno.

Te wszystkie nieprzyjemne emocje sprawiły, że Lily zeszła do lochów z palcami mocno zaciśniętymi na różdżce i zielonymi oczami miotającymi zaniepokojone spojrzenia. Przez dłuższą chwilę przemierzała zawiłe korytarze w kompletnej ciszy, nieco zbyt wyraźnie słysząc stukot własnych butów na kamiennej posadzce, ale nie miała złudzeń – było kwestią czasu, kiedy wreszcie natknie się na jakiegoś Ślizgona.

Różdżka w dłoni i błyszcząca odznaka na piersi bynajmniej nie sprawiały, że czuła się bezpieczna.

Kiedy bladoniebieskie światełko uwydatniło cienie w załomie skręcającego gwałtownie korytarza, chyba po raz pierwszy poczuła ulgę na widok Huncwotów. Napięte ramiona opadły jej lekko, a z rozchylonych ust wydobył się niewidoczny obłoczek ulgi. Zebrała się w sobie i żywo popatrzyła na Petera i Remusa, którzy jak na komendę spletli ręce za plecami i zamrugali w świetle tryskającym z jej różdżki.

— Co knujecie? — Wymawiając te słowa, rozglądała się wokół w poszukiwaniu oznak dowcipu, ale korytarz wyglądał równie niewinnie, co twarze obu Gryfonów.

— My? — Remus Lupin odgarnął jasnobrązowe kosmyki z czoła. — My tylko spacerujemy, Lily.

— Spacerujecie. — Evansówna uśmiechnęła się z przekąsem i założyła ramiona na piersiach. — Ze wszystkich możliwych atrakcji na piątkowe popołudnie wybraliście akurat spacer po lochach?

— Obcięłaś włosy, Lily? — odezwał się Peter konwersacyjnym tonem, pogrążając jej wszystkie nadzieje na wyciągnięcie z nich czegokolwiek albo chociaż złapanie ich na gorącym uczynku. Pokręciła głową, zrezygnowana.

— Uciekajcie, pókim dobra. — Skinęła głową w kierunku korytarza prowadzącego do wyjścia z lochów. — Muszę skończyć dyżur.

— Chętnie ci potowarzyszymy, no nie, Pete? W końcu możemy spacerować we trójkę. — Remus spojrzał żywo na przyjaciela, który w odpowiedzi jedynie wzruszył ramionami, ale serce i tak ścisnęło się jej w piersi. Lupin jedynie przelotnie spojrzał jej w oczy, ale wyczytał z nich wszystko i bezinteresownie zaproponował pomoc, chociaż wcale to tak nie zabrzmiało, więc nie musiała czuć się zażenowana.

Uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. Huncwoci nigdy nie przestaną jej zadziwiać – najpierw knują, a potem nagle wkraczają do akcji jak rycerze na białych koniach. Gdyby tylko pozostała dwójka była bardziej dojrzała!

* * * * *

Moon przerzuciła nogi przez podłokietnik fotela i ponownie wycelowała różdżkę w gzyms kominka. Od dobrych dziesięciu minut próbowała zmienić jego kolor na burgundowy, ale i tym razem jej różdżka okazała się kapryśna, a zaklęcie odłupało niewielką grudkę kamienia. Grymas niezadowolenia wykrzywił jej twarz.

Nic dziwnego, że zaklęcia działały tak marnie – kompletnie nie mogła się skoncentrować. Na kanapie obok siedziała Patricia zaczytana w mugolskim romansie. Jak Dominika zdążyła się zorientować, buntownicza latorośl rodu nuworyszy chętnie przyjmowała wszystko, co było sprzeczne z nowymi, rodzinnymi aspiracjami. Rodzina Macmillanów, pozbawiona imponującego, czarodziejskiego rodowodu, robiła wszystko, by wkupić się w łaski starych rodów, które nade wszystko ceniły tradycję. Patricia nie została zauroczona przez blichtr i zgiełk czarodziejskich przyjęć i nader często pożyczała nieprzychylne określenie „nuworysze”, które regularnie padało z ust członków dawnych rodów, więc postanowiła biernie bojkotować politykę Macmillanów poprzez eksponowanie tych elementów swojej osobowości, które jasno dawały jej rodzicom do zrozumienia, jaki ma stosunek do ich poczynań. Nie było to tak stanowcze jak w przypadku Syriusza Blacka, ale Patty nauczyła się kochać mugolskie romansidła i hippisowskie stroje, co dostatecznie deprymowało członków jej rodziny.

Lily natomiast spędzała piątkowe popołudnie, odrabiając dyżur w ramach swoich obowiązków prefekta. Dominika była pełna podziwu dla jej zapału – sama nie miała żadnych interesujących planów i dlatego bawiła się różdżką, ale mimo wszystko wydawało się to lepsze niż pilnowanie niesfornych uczniów.

Z nadzieją spojrzała na gzyms kominka, który nagle przybrał ceglastoczerwoną barwę, znacznie bardziej zbliżoną do zamierzonego burgundowego niż dotychczas, gdy drzwi do Pokoju Wspólnego otworzyły się z trzaskiem, a do środka wkroczyli Syriusz i James.

Przemoczone szaty do Quidditcha i zarumienione z zimna policzki chłopaków sprawiły, że w ich kierunku pomknęły pełne współczucia i podziwu spojrzenia. Moon zerknęła ku nim z ciekawością, z ochotą odwracając uwagę od swej niesfornej różdżki.

Huncwoci bezceremonialnie przeszli przez Pokój Wspólny, najwyraźniej desperacko łaknąc ciepła buchającego z kominka. Tym razem nie zwracali żadnej uwagi na tęskne spojrzenia, które odprowadzały ich do samego końca – ledwie dopadli wysłużonych mebli, wyciągali zziębnięte dłonie do ognia wesoło trzaskającego w kominku.

Syriusz opadł na kanapę obok Patricii i energicznie potrząsnął włosami. Dziewczyna w ostatniej chwili zasłoniła okładkę książki, na której znalazło się kilka kropel, i popatrzyła na niego ze zgrozą.

— No wiesz?  — fuknęła, ocierając obwolutę rękawem szaty.

Syriusz uśmiechnął się ku niej półgębkiem i już otworzył usta, by rzucić jakąś złośliwą ripostę, gdy nagle uprzedziła go Dominika.

— Czy to Nimbus 1000? — zapytała, wskazując miotłę, którą James oparł pieczołowicie o podłokietnik fotela, na którym przysiadł.

— Taak — odparł Potter, nieudolnie symulując lekceważenie, ukradkiem gładząc wypolerowaną rączkę miotły.

— Czy… Czy mogę ją potrzymać? — wyszeptała Moon, a nabożna cześć w jej oczach nakłoniła Jamesa do wspaniałomyślnego przekazania jej Nimbusa. Blondynka zacisnęła szczupłe palce na rączce miotły, wodząc spojrzeniem od perfekcyjnej jesionowej rączki po idealnie wyprofilowane brzozowe witki, i wydała z siebie westchnienie zachwytu.

Huncwoci popatrzyli na nią z pełnym politowania zrozumieniem.

— Naprawdę osiąga sto mil na godzinę? — jęknęła, ostrożnie przekazując miotłę Potterowi.

— Sto i ani furlonga mniej — odparł okularnik, a chełpliwość w jego głosie dowodziła prawdziwości każdego słowa. Zapadło milczenie, podczas którego wszyscy wpatrywali się nabożnie w Nimbusa.

— Ja wolę Zmiatacze — powiedział nagle Syriusz, pieszczotliwie gładząc swoją miotłę. — Z całym szacunkiem dla Nimbusów, ale mają większą zwrotność i lepsze zaklęcie poduszkujące. No nie, Jim? — dodał prowokacyjnie.

Nie zawiódł się – Potter błyskawicznie podjął temat, dowodząc wyższości Nimbusów nad Zmiataczami, a towarzyszące im biernie Gryfonki wróciły do swoich zajęć. Patricia z entuzjazmem zaczęła śledzić kolejne losy rodziny Huntingtonów, Moon natomiast skoncentrowała wzrok na przydługich frędzlach ozdabiających proporzec Godryka Gryffindora i spróbowała je przyciąć.

Jako że, niestety, miała podzielną uwagę, wciąż słyszała wymianę zdań Huncwotów.

— I bardzo dobrze — prychnął Syriusz, najwyraźniej zbaczając z tematu sportowych mioteł. — Należy mu się.

— Heckmann jest cwany — mruknął James i pocierając szczękę, zapatrzył się w pełgające płomienie. — Może coś podejrzewać.

— Bzdura. — Black machnął lekceważąco ręką i wygodniej rozparł się w fotelu. — Tylko zgrywa takiego, sam zobaczysz…

Obaj spojrzeli nagle na Dominikę, która niewinnie wpatrywała się w lewy rękaw swojego swetra i wyskubywała z niego niesforne nitki.

— Aaależ jestem śpiący! — Syriusz rozciągnął się leniwie i wydał z siebie teatralne ziewnięcie. — Chyba jestem już za stary na treningi organizowane przez Middletona.

— Starość nie radość — dodał sentencjonalnie James i potarł powieki skryte za szkłami okularów, chociaż minutę temu jego oczy błyszczały bystro i czujnie. — Idziemy spać?

— W myślach mi czytasz, Rogaczu. Dobranoc! — Black wyprostował się ze stęknięciem i obaj pomaszerowali w kierunku męskich dormitoriów.

Moon patrzyła za nimi uważnie, dopóki rąbek szaty Pottera nie zniknął za zakrętem klatki schodowej.

— Słyszałaś? — zapytała Patricię, odkładając różdżkę na bok.

— Co takiego, kochana? — Macmillan zamrugała gwałtownie w świetle trzaskających w kominku płomieni i popatrzyła na nią z roztargnieniem.

— Znowu coś knują. — Widząc niezrozumienie na twarzy koleżanki, wskazała na przejście prowadzące do męskich dormitoriów. — Huncwoci.

Patricia uśmiechnęła się z pobłażaniem i niecierpliwie machnęła ręką. W tym niepozornym geście było tyle niewymuszonej gracji charakterystycznej dla arystokracji, że Patty równie dobrze mogła skazać kogoś na ścięcie głowy i z pewnością jej postawa nie zmieniłaby się ani trochę.

— Och, oni stale to robią. Przyzwyczaisz się.

Macmillan wróciła do lektury, a Moon ponownie przewiesiła nogi przez podłokietnik fotela i wpatrzyła się w sufit. Była w nie najlepszym nastroju, bo powoli zaczynała się przekonywać, że propozycja Ragnaroka o udzielaniu jej korepetycji z numerologii była jedynie wybiegiem, który miał skłonić ją do milczenia. Za każdym razem, kiedy spotkali się na korytarzu czy w Pokoju Wspólnym, chłopak nie podejmował kontaktu wzrokowego i nie odezwał się do niej żadnym słowem od pamiętnej rozmowy w bibliotece. Naturalną koleją rzeczy, uraza i rozczarowanie jeszcze bardziej rozbudziły jej ciekawość i zaczęła intensywnie rozmyślać nad tym, dlaczego Ragnarok – skądinąd przystojny i intrygujący chłopak – nie jest lubiany w Gryffindorze i samotnie wymyka się nocami. Wprawdzie Huncwoci też to robili i choć najwyraźniej wyłącznie na niej robiło to jeszcze jakieś wrażenie, to przecież oni robili to wszystko dla żartu i w dodatku w grupie przyjaciół. Ragnarok nie żartował, to było pewne.

W pewnej chwili zerknęła na zaczytaną Macmillan, ale zaraz sama skarciła się w duchu. Lepiej było nie pytać wprost – w końcu już poruszała ten temat, ale Lily i Patricia zbyły ją, mówiąc to samo, co Black – żeby trzymała się od Ragnaroka z daleka. Bardzo rozsądna rada, szkoda tylko, że osiągała odwrotny efekt…

Moon westchnęła i powierciła się jeszcze trochę w fotelu, kiedy wreszcie Macmillan przeciągnęła się i ziewnęła, podobnie jak Syriusz niespełna dwie godziny wcześniej.

— Dość już tego dobrego. Idziemy do dormitorium?

— Ja jeszcze trochę posiedzę, nie jestem śpiąca — odparła Dominika zgodnie z prawdą, i z cierpieniem wymalowanym na twarzy sięgnęła po podręcznik.

— Nie siedź za długo. — Brunetka uśmiechnęła się do niej ciepło i przeczesała palcami swe lśniące włosy. — Karaluchy pod poduchy!

— Eee, dobranoc — powiedziała Moon, nie bardzo wiedząc, co to dziwaczne stwierdzenie ma oznaczać, po czym zajęła się lekturą. Przez dłuższą chwilę bezmyślnie wpatrywała się w rycinę raptuśnika zanim zorientowała się przerabiali go już dwa tygodnie temu. Potrząsnęła głową i zmarszczyła brwi, próbując się skoncentrować, ale serce szybko biło w jej piersi, a krew szumiała w uszach, jakby dopiero co przerwała forsowny bieg. Oparła policzek na dłoni i z braku lepszego zajęcia zaczęła obserwować maleńkie pyłki, które odrywały się od płonących drew i szybując w powietrzu jako drobne iskierki, wypalały się, po czym lądowały tuż przed podłużnym dywanikiem jako delikatne płatki popiołu.

Pokój Wspólny powoli wyludniał się, a ogień stopniowo wygasał. Przez chwilę koło dziury pod portretem mignęła jej ruda czupryna Lily, ale Gryfonka szybko zniknęła na schodach prowadzących do dziewczęcych dormitoriów. Dominika z determinacją tkwiła w fotelu, czekając na Huncwotów, którzy wcześniej czy później musieli się pojawić. Wprawdzie w ich rozmowie nie padł żaden konkretny termin, ale coś w ich teatralnym zachowaniu i czujnych spojrzeniach mówiło jej, że to będzie właśnie dzisiaj.

W pewnym momencie musiała się zdrzemnąć, znużona bezczynnym oczekiwaniem, bo kiedy otworzyła oczy, usłyszała za sobą przytłumione szepty.

— Jak go upuścisz, to cię zabiję! — To złowrogie syknięcie nie mogło należeć do nikogo innego poza Jamesem Potterem, więc Moon skuliła się w fotelu przed wygasłym paleniskiem i czujnie nastawiła uszy.

— Po co nam taka ciężka klatka? — jęknął nadąsany głos.

— Wybacz mi, Glizdogonie — ponownie przemówił Potter. — Naprawdę przepraszam, że nie dysponuję kolekcją ptasich klatek do wyboru…

To zdanie wystarczyło, żeby zdradziecka ciekawość Dominiki zwyciężyła i zmusiła ją do wyjrzenia zza oparcia fotela, a więc, tym samym, porzucenia konspiracji.

— Co jest w tej klatce? — zapytała żywo, próbując dojrzeć coś w otaczającej ciemności. Na tle niezasłoniętych kotar widniały jedynie niewyraźne sylwetki, ale wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że Huncwoci pojawili się właśnie w Pokoju Wspólnym, by zrealizować kolejny dowcip.

— Powinnaś już spać — zauważył z przekąsem Syriusz, który jako pierwszy otrząsnął się ze zdumienia. — Pojutrze bal. Wiesz, jakie będziesz miała wory pod oczami?

Moon nie zwróciła uwagi na ten bezczelny przytyk i wstała z fotela, po czym powoli podeszła do Huncwotów, wciąż usiłując przyjrzeć się czemuś, co chowali za plecami.

— Proszę, pokażcie mi! — jęknęła w końcu, zmęczona podchodami. — Opieka nad Magicznymi Stworzeniami to mój ulubiony przedmiot…

W ciemności przed nią rozległo się stłumione parsknięcie, ale nie była w stanie określić, z której strony zabrzmiało.

— W zeszłym tygodniu przy śniadaniu rozprawiałaś, jak to strasznie kochasz numerologię, a zaledwie dwa dni temu zachwycałaś się zielarstwem — zauważył James. Jego głos ociekał złośliwą uciechą.

Moon spochmurniała. Nie miała pojęcia, jak Huncwoci gromadzili takie, wydawać by się mogło, bezużyteczne informacje, zwłaszcza że nie uczęszczali na żadne z wymienionych zajęć.

— Nie boicie się, że wszystko rozpowiem? — zapytała buntowniczym tonem, podczas gdy jej wzrok powoli przyzwyczajał się do ciemności i wyławiał z niej poszczególne szczegóły sylwetek stojących przed nią.

Chichot rozległ się z kilku kierunków jednocześnie.

— Nie powiedziałabyś McGonagall. — Syriusz podszedł i potargał jej jasne włosy. Moon gniewnie odtrąciła jego dłoń.

— Może i nie — odparła, nie bez triumfu. — Ale powiem Lily.

Niemal instynktownie wyczuła jak stojący przed nią Gryfoni zesztywnieli z grozy. Przez dłuższą chwilę rozkoszowała się tym uczuciem, kiedy nagle James odezwał się ponurym, kompletnie pozbawionym wcześniejszej kpiny tonem:

— Dobra. Ale sama się ukryjesz.

Dominika przytaknęła skwapliwie, choć nie miała pojęcia, co to właściwie mogło oznaczać. Wkrótce jednak jej ciekawość została zaspokojona – Huncwoci polecili jej czekać na korytarzu przed wejściem, dopóki portret Grubej Damy nie uchylił się leniwie. Przez chwilę dziewczyna rozglądała się niepewnie, widząc jedynie kamienne ściany i skąpe ozdoby.

— Tutaj — syknął Potter gdzieś z lewej strony, ale nie mogła nic dostrzec.

— Oooch, ukrywamy się. — Gdy wreszcie dotarła do niej prawda, niezwłocznie stuknęła różdżką w czubek własnej głowy i skrzywiła się lekko – zaklęcie Kameleona było dość nieprzyjemne, ale w takich sytuacjach jak ta, była wdzięczna poprzedniej szkole za gruntowne wykształcenie obejmujące tworzenie wszelkich iluzji optycznych. Mimo wszystko.

Sądząc pod odgłosach kroków, które odbijały się między kamiennymi ścianami mimo podjętych środków ostrożności, Huncwoci kierowali się w dół przy pomocy bocznych schodów, więc Moon musiała wytężać słuch, by nie stracić tropu. Rozumiała, że korzystanie z głównej klatki schodowej, a więc schodów dowolnie zmieniających położenie i czyniących mnóstwo hałasu, nie byłoby zbyt rozsądnym posunięciem. Wędrowali tak długo, że dziewczyna straciła poczucie czasu i kiedy tylko napotykali niewielkie okienko w murze, zerkała w nie, spodziewając się zastać pierwsze oznaki świtu.

Huncwoci wędrowali niewzruszenie, raz po raz czyniąc ukradkowe uwagi, aż dotarli do sali wejściowej. Moon przystanęła, widząc znajome wnętrze w zupełnie nowych, tajemniczych okolicznościach, ale energiczny stukot podeszew upewnił ją w przekonaniu, że Huncwoci poszli prosto przed siebie i zniknęli w korytarzu prowadzącym do lochów.

Dominika poczuła jak radosny dreszczyk drażni jej ciało. Wprawdzie z rozmowy Huncwotów wynikało wyraźnie, że zamierzają dokuczyć Heckmannowi, ale w pewnym sensie nie spodziewała się, że rzeczywiście skonfrontują się z nauczycielem. Ona sama nie miała na to dość odwagi, chociaż profesor ostatnio wstawił jej „N”, nie oglądając nawet eliksiru, twierdząc, że na jej stanowisku pracy panował zbytni nieporządek. Nie odważyła się powiedzieć ani słowa, choć niechęć pozostała w niej i była główną przyczyną tego, że poszła za Huncwotami.

Kroki ustały i Moon także zatrzymała się, nasłuchując.

— Dobra — mruknął jakiś głos.

Nagle w wąskim, kamiennym korytarzu pojawiły się cztery sylwetki. Jedna z nich odłożyła jakiś przedmiot pod przeciwległą ścianę i dołączyła na pozostałych, które zgromadziły się przed prostymi, drewnianym drzwiami i rzucały zaklęcia.

Dominika zbliżyła się do przedmiotu i w rozbłyskach światła błyskających z różdżek Huncwotów, rozpoznała klatkę skrywającą niewielkiego ptaka, który swym wyglądem przypominał wychudzonego sępa. Z zachwytem śledziła błyski ślizgające się po zielono-czarnych piórach lelka wróżebnika, którego widziała po raz pierwszy w życiu, chociaż dość powszechnie występował na Wyspach Brytyjskich. Ptak spojrzał na nią ponurym wzrokiem i nieznacznie otworzył dziób, z którego jednak nie wydobył się żaden dźwięk. Moon domyśliła się, że Huncwoci rzucili na niego Silencio.

Zerknęła na nich ukradkiem, ale wciąż wydawali się pochłonięci otwieraniem drzwi do gabinetu profesora Heckmanna.

Ostrożnie uchyliła drzwiczki klatki i sięgnęła do środka. Ptak cofnął się gwałtownie i dziobnął jej dłoń w ostrzegawczym geście. Moon sięgnęła do kieszeni szaty, w której trzymała przysmaki, które zapobiegawczo kupiła w Hogsmeade, z myślą o drapieżnej łasicy należącej do szkolnej woźnego, po czym wysypała kilka na wyciągniętą dłoń. Lelek wahał się przez chwilę, po czym połknął łakocie i posłusznie przeniósł szponiaste łapy na jej przedramię.

Dominika wyprostowała się ostrożnie, z zachwytem podziwiając swoje osiągnięcie. Lelek gwałtownie odwracał łebek, najwyraźniej próbując rozeznać się w okolicznościach.

— Patrzcie — wykrztusiła tylko, nie odrywając wzroku od jego lśniących piór, które w blasku różdżek przybierały niesamowite odcienie.

Huncwoci odwrócili się gwałtownie.

— Czyś ty zgłupiała?! — Potter zbliżył się jako pierwszy, a ptak zatrzepotał skrzydłami na jego widok. — Przecież on ma być w środku!

Moon wzruszyła ramionami i pogłaskała gładkie pióra.

— O ile otworzycie te drzwi.

Potter cofnął się do gabinetu profesora, chociaż wciąż rzucał w jej kierunku niechętne spojrzenia. Wreszcie zamek kliknął obiecująco i drzwi otworzyły się niemal zachęcająco.

— Daj go tu.

Moon z niechęcią zbliżyła się do Huncwotów i, ignorując wyciągnięte ręce Syriusza i Jamesa, ostrożnie przekazała lelka Remusowi. Chłopak uśmiechnął się do niej uspokajająco, po czym ostrożnie pogładził pióra ptaka, ostatecznie wzbudzając jej zaufanie.

— Ruido — mruknął Lunatyk, przekraczając próg gabinetu. W odpowiedzi Lelek wydobył z siebie charakterystyczny, niski i drgający dźwięk. Wszyscy zesztywnieli na moment, po czym zaczęli wycofywać się z korytarza, a Lupin uniósł przedramię, z którego ptak sfrunął gładko na jeden z kamiennych parapetów w gabinecie Heckmanna.

— Załatwione — sapnął Remus, zamykając za sobą drzwi i patrząc na nich roziskrzonym spojrzeniem swych mądrych, siwych oczu.

* * * * *

A niech to — myślała Moon, biegiem przemierzając kamienne korytarze. — Znowu to samo.

Euforia z umieszczenia lelka wróżebnika w gabinecie mistrza eliksirów dość szybko wyparowała, przynajmniej w jej przypadku. Jak zdążyli wyjaśnić jej Huncwoci, Heckmann był złośliwy i niesprawiedliwy, ale też niesamowicie przesądny, dlatego spodziewali się, że zastanie omenu nieszczęścia w jego własnym gabinecie porządnie wyprowadzi go z równowagi. Dominika po raz kolejny z uznaniem pomyślała o wszechstronnej wiedzy i zaradności Huncwotów, ale zanim zdążyła powiedzieć cokolwiek, lelek zaczął głośno okazywać swoje niezadowolenie. Cała piątka z przestrachem popatrzyła na drzwi gabinetu, za którymi ptak snuł swą melancholijną pieśń, od której zaczęły ciążyć im nogi i myśli.

— Ja… myślę… że powinniśmy się zmywać — mruknął Lupin, zatykając uszy i z trudem wyrywając się z otępienia.

James wyciągnął zza pazuchy jakąś srebrzystą plątaninę ni to cieczy, ni to materiału, po czym zarzucił ją na Huncwotów i westchnął ze smutkiem, wsłuchując się w pieść lelka. Ledwie zdążył to zrobić, gdzieś w głębi korytarza rozległo się gderanie szkolnego woźnego.

Słysząc niepokojące odgłosy i nie mając pojęcia, gdzie dokładnie znajdują się Huncwoci, Moon bez namysłu puściła się biegiem w kierunku wyjścia z lochów. Stanąwszy w sali wejściowej, rozejrzała się bezradnie, nie wiedząc, gdzie powinna uciekać. Ciężkie kroki za plecami pozbawiły ją jednak wszelkich wątpliwości i Moon wbiegła na główne schody, nie bacząc na swoją przewidywalność ani na fakt, że schody bywały kapryśne. Po prostu biegła przed siebie, a szkolna szata plątała się jej między nogami. Huncwoci oczywiście gdzieś zniknęli, ale nie miała czasu, by o tym myśleć. W przypływie rozsądku skręciła w jakiś boczny korytarz i przemierzyła go lekkim truchtem, wzrokiem szukając klatki schodowej. Jej spojrzenie nieuważnie ślizgało się po portretach i gobelinach, które mijała w pośpiechu.

Serce mocno, niemal boleśnie zabiło w jej piersi, gdy usłyszała szuranie butów tuż za swoimi plecami.

* * * * *

— Dobra, Łapo, zgarnij ją i wracaj. — James stanowczym gestem wypchnął go spod peleryny-niewidki.

— Co? — obruszył się Black, wymownie zerkając na portret Grubej Damy, który znajdował się w odległości zaledwie kilku stóp od nich. — Niby dlaczego ja?

Potter ściągnął pelerynę ze swej rozczochranej czupryny i przewrócił oczami.

— Jeśli Moon piśnie choć słówko, Evans nie odezwie się do mnie do końca życia. — Zastanowił się przez chwilę. — A przynajmniej do końca semestru, ale i tak wolałbym tego uniknąć.

— Niech Glizdogon idzie.

Ale Peter niepostrzeżenie wyślizgnął się już spod peleryny-niewidki i w momencie, kiedy Syriusz wypowiadał te słowa, otwierał właśnie przejście pod portretem. Black wbił w jego plecy mordercze spojrzenie, ale Pettigrew kompletnie się tym nie przejął i zniknął w Pokoju Wspólnym Gryffindoru.

— Masz Mapę — zauważył rozsądnie Lunatyk i bez zbędnych ceregieli poszedł w ślady przyjaciela.

Po chwili na korytarzu zostali tylko on i James, który przedstawiał sobą dość makabryczny widok, bo jego głowa samoistnie wisiała w powietrzu i rzucała Syriuszowi wymowne spojrzenia.

Po krótkim wzrokowym pojedynku, Black burknął coś, niezadowolony, i zawrócił w kierunku schodów, tupiąc głośno i niefrasobliwie. Potter zerwał z siebie pelerynę i wyciągnął ją do przyjaciela, ale Łapa najwyraźniej był święcie obrażony i nie obdarzył go nawet spojrzeniem.

James wzruszył ramionami i uśmiechnął się do siebie.

Za nic nie chciałby teraz być na jej miejscu.

* * * * *

Zanim zdążyła obejrzeć się i wypróbować jakąkolwiek wymówkę, ktoś unieruchomił ją w miejscu i zasłonił dłonią usta. Przerażona, zaczęła się szamotać i wyrywać, udało jej się nawet kopnąć napastnika w goleń, ale po chwili popchnął ją na przeciwległą ścianę ozdobioną imponującym, starym gobelinem przedstawiającym palenie czarownic. Moon zacisnęła powieki i skuliła ramiona, gotowa na spotkanie z twardym murem, ale podobnie jak w przypadku przechodzenia przez bramkę na dworcu King’s Cross, jej ciało napotkało pustą przestrzeń. Zamrugała zdumiona, rozglądając się po niewielkiej wnęce, którą skrywał gobelin. Wokół znajdował się jedynie goły, wygładzony przez lata kamień, ale w tych okolicznościach to miejsce wydawało się jej jednocześnie cudowne i zdumiewające.

Nie dane jej było jednak długo kontemplować widoków, bo do wnęki wcisnął się za nią bardzo obrażony Syriusz Black.

— To ty! — wydyszała, odsuwając się od niego możliwie najdalej, aż jej plecy natrafiły na zimną ścianę. — Zwariowałeś?!

— Ja? — Brwi Blacka powędrowały do góry. — Ratuję ci tyłek, a ty jeszcze mnie kopiesz!

— Nikt ci nie kazał — burknęła Dominika, chociaż w głębi duszy odrobinę pożałowała niewinnej, w gruncie rzeczy, łydki Syriusza.

— Mylisz się. — Chłopak parsknął kpiąco i usiadł pod przeciwległą ścianą, wyciągając z kieszeni jakiś notatnik i pomięte pióro, po czym zaczął coś energicznie notować. Przez chwilę Moon patrzyła na niego z wysoko uniesionymi brwiami, po czym sięgnęła w kierunku brzegu gobelinu.

— Nie radzę — powiedział Black, nie podnosząc wzroku. — Plumpton węszy w okolicy.

Blondynka poczerwieniała ze złości i stanęła naprzeciwko niego, zakładając ramiona na piersiach. Postanowiła już nigdy nie odezwać się do niego choć słowem, ponieważ nagle odkryła, że Lily miała rację co do Huncwotów – byli aroganccy, zarozumiali, przesadnie pewni siebie, humorzaści i…

Wytrzymała trzy minuty.

— Co to? — zapytała wojowniczym tonem, wskazując na notatnik spoczywający na podołku Syriusza. — Grafik randek?

— Całe szczęście, że niektórzy mają do nich okazje — westchnął Black głosem tak niewinnym, że aż kłującym w uszy.

Moon odniosła silne wrażenie, że szansa na to, iż zaraz eksploduje ze złości, zaczęła gwałtownie rosnąć, dlatego ukradkiem odsunęła rąbek gobelinu i uważnie rozejrzała się po korytarzu.

— Cześć — powiedziała miękko do niewielkiej łasicy o bladym, wyliniałym futerku i błyszczących w świetle księżyca oczach. — Zgubiłeś się, malutki?

— Cholera. — Black wcisnął głowę w przerwę między sztywnym materiałem a ścianą. — To Ciapek! Cofnij się, jakoś go…

— Zamknij się — powiedziała chłodno Moon i uśmiechnęła się do łasicy. — Masz na imię Ciapek, tak? Jak ładnie. Mam coś dla ciebie…

Syriusz z mieszaniną zgrozy i fascynacji przyglądał się jak Dominika wyciąga z kieszeni garść niewielkich kostek i podsuwa je łasicy pod nos. Zwierzę obwąchało je czujnie i ostrożnie chwyciło w pyszczek jedną z nich.

Różne nieprzyjemne uwagi cisnęły mu się na usta, ale jakoś żadna z nich nie opisywała należycie tego, co rozgrywało się przed jego oczami. W dodatku wyglądało na to, że kocie chrupki posmakowały Ciapkowi, bo po chwili Moon zaczęła szperać po kieszeniach w poszukiwaniu kolejnej porcji.

— Zjadłeś wszystkie. — Wzruszyła ramionami i wyciągnęła dłoń, by pogłaskać jego wyliniałe futerko, ale łasica kłapnęła jedynie ostrymi jak szpilki zębami, po czym odwróciła się i w podskokach zniknęła za załomem korytarza.

— W nogi — syknął Black, chwytając ją mocno za ramię i wyciągając zza gobelinu. Moon otworzyła usta, by skomentować jego impertynenckie zachowanie, ale Syriusz biegł już przed siebie, błyskawicznie odnalazłszy drogę do bocznej klatki schodowej i pomknął w górę, przeklinając w myślach Plumptona, Ciapka, tę wariatkę Moon, a przede wszystkim Rogacza, który go na to wszystko naraził.

— Merlinie, co ci strzeliło do głowy? — wyszeptał, kiedy zrównała się z nim krokiem.

— Ciapek jest biedny. — Dziewczyna spojrzała na niego surowo, w pośpiechu odgarniając włosy, które opadały jej twarz. — Widziałeś, jakie ma wyliniałe futerko? Plumpton na pewno wcale o niego nie dba…

Syriusz potrząsnął głową, czując się jak w wyjątkowo irracjonalnym śnie.

— Ta łasica to wcielenie koszmarów! Jest wredna, cwana i cholernie szybka…

— To dlatego, że nikt jej nie lubi. — Moon najwyraźniej poważnie zaangażowała się w analizę psychologiczną Ciapka. — Wystarczyłaby odrobina dobroci i…

Black przestał śledzić ten potok bzdurnych rozmyślań i wyciągnął zza pazuchy Mapę. Na planie niemal pustego zamku nietrudno było odszukać Plumptona, który wprawdzie znajdował się dwa piętra niżej od nich, ale z pewnością znał przynajmniej część tajnych przejść, z którymi zaznajomieni byli Huncwoci, więc musieli jak najszybciej znaleźć się w Pokoju Wspólnym.

— Dlatego gdybyś był łasicą, postąpiłbyś tak samo — zakończyła uroczyście Gryfonka i popatrzyła na niego triumfalnie. Black bez słowa pociągnął ją za sobą.

Kilka jardów przed nimi majaczył już portret Grubej Damy. Syriusz odetchnął z ulgą i podbiegł do niego lekko, w biegu wypowiadając hasło.

— Mam już tego dość! — pisnęła dama w uderzająco różowej sukni i założyła ramiona na imponujących piersiach. — Ciągle tylko wchodzicie i wychodzicie! Tak nie można!

— Wybacz mi, madame. — Syriusz skłonił się z galanterią i teraz to Dominika popatrzyła na niego ze zdumieniem. — To się więcej nie powtórzy.

— Ja myślę — mruknęła Gruba Dama, ale ukradkiem poprawiła papiloty pod czepkiem nocnym i stłumiła uśmieszek. — Wchodźcie, tylko szybko.

Bez ociągania się przekroczyli próg Pokoju Wspólnego i jak na komendę odetchnęli z ulgą. Black potarł twarz dłońmi i rozmarzył się na myśl o ciepłym łóżku, które czekało na niego w dormitorium. Bez słowa ruszył w kierunku schodów.

— Dziękuję, że po mnie wróciłeś — bąknęła Moon. Wciąż stała na środku pomieszczenia i skubała rękaw szaty. — Sama nie wiedziałabym jak.

Syriusz odwrócił się w jej kierunku i zdobył się nawet na przyjazny uśmiech. Bądź co bądź, ta wścibska, niezrównoważona, dokarmiająca łasice Moon była całkiem zabawna. W dodatku podsunęła mu pewien pomysł, który musiał jak najszybciej skonsultować z resztą Huncwotów.

— Drobiazg. — Wzruszył ramionami, mimo wszystko czując pewien opór przed spojrzeniem w te zielone oczy i przyznaniem, że to przecież Jim zmusił go do tego wszystkiego.

* * * * *

Następnego dnia przy śniadaniu Lily mimowolnie poddała się radosnej atmosferze, która panowała w Wielkiej Sali. Nawet ktoś zupełnie niezorientowany w hogwarckich realiach, musiałby domyślić się, że tego dnia działo się coś niezwykłego. Uczniowski gwar było głośniejszy niż zwykle, spojrzenia bardziej roziskrzone, a uwaga wszystkich koncentrowała się na czternastu osobach, które mniej lub bardziej spokojnie spożywały śniadanie.

Lily nigdy nie mogła się nadziwić, że Potter i Black, pomimo ciążącej na nich ogromnej presji objawiającej się w setkach par oczu, które obserwowały każdy ich ruch, nie denerwowali się na tyle, żeby nie zjeść porządnego śniadania. Niczym w transie obserwowała jak Black nakłada sobie na talerz piątego naleśnika i obficie polewa go miodem. Jej spojrzenie mimowolnie powędrowało do siedzącego po jego prawicy Pottera.

— Dzieńdoberek, Evans. — Najwyraźniej przyglądała mu się trochę zbyt długo, bo chłopak odwzajemnił spojrzenie i uśmiechnął się do niej szeroko. — Trzymaj dzisiaj za mnie kciuki!

— Zawsze kibicuję Gryffindorowi — odparła wymijająco i skupiła wzrok na własnym talerzu, wciąż czując na sobie jego wzrok.

Siedząca obok Moon nieustannie wierciła się na miejscu i na przemian rozplątywała, to zwijała szalik w barwach Domu Lwa. Lily jeszcze nigdy nie widziała jej tak podekscytowanej – wiedziała, oczywiście, że Dominika interesuje się Quidditchem, ale jeszcze nie miała okazji się o tym przekonać. Po jej prawiej stronie siedziała Patricia i ze znawstwem rozprawiała o najnowszym skandalu w Lidzie Quidditcha, zamaszyście wymachując widelcem. Ledwie udało jej się uchylić przed szybującym w jej stronę kawałkiem szynki. Ona sama nie miała zielonego pojęcia o żadnym sporcie, więc atmosfera radosnego oczekiwania udzielała się jej niemal instynktownie – patrząc na roześmianych przyjaciół i znajomych, wdychając woń cudownego, hogwarckiego śniadania, omijając wzrokiem lekki, prawie niezauważalny uśmieszek na ustach Jamesa Pottera – czuła się zupełnie jak w domu.

Drużyny wstały od stołów pierwsze – najpierw Puchoni, potem Gryfoni. Do samych drzwi odprowadziły ich gromkie oklaski i wiwaty.

Lily czuła się przyjemnie rozluźniona – między Hufflepuffem i Gryffindorem próżno było szukać takiego napięcia jak w relacjach ze Slytherinem, dlatego nadchodzący mecz zapowiadał się ciekawie, choć nie przesadnie emocjonująco. Jednym uchem słuchała rewelacji Patricii na temat znakomitego przygotowania Puchonów, którzy – znani ze swojej pracowitości – rzekomo trenowali przez całe lato, by teraz pokazać, co potrafią. W tej kwestii żywiła pewną obawę – wyglądało na to, że mecz rozegra się pomiędzy sumienną, uczciwą pracą Puchonów a butą Gryfonów, bo szczerze wątpiła w to, żeby Potter i Black na tyle poważnie podchodzili do treningów. Spojrzała na szalik Gryffindoru oplatający jej szyję i stanowczym gestem poprawiła węzeł.

Patricia i Dominika niemal siłą zmusiły ją do biegu przez błonia, żądając zajęcia najlepszych miejsc na trybunach. Kiedy Lily przyspieszyła, a wiatr rozdmuchał jej ciemnorude włosy, zaśmiała się w głos i przymknęła oczy. Tego dnia czuła się, jakby nikt i nic nie mogło zrujnować jej szczęścia.

Pierwsze rzędy okazały się zajęte, więc Moon oświadczyła stanowczo, że postoi przy barierkach. Lily oplotła palcami metalowe pręty i z ciekawością zerknęła na płytę boiska. Powierzchnię między trybunami pokrywała zielona, miejscami żółknąca już trawa, z której wyrastało sześć wysokich pętli.

Po niespełna połowie godziny rozległ się upragniony głos komentatora.

— Witam wszystkich na pierwszych w tym roku rozgrywkach Quidditcha! Dziś zmierzą się ze sobą wytrawni gracze – pełni zapału Puchoni oraz nieustraszeni Gryfoni! Gryffindor postawił na swój stały skład, ale zwróćcie proszę uwagę na taktyczne zmiany w drużynie Hufflepuffu…

Evans poczęstowała się ślimakiem-gumiakiem, którego podsunęła jej Macmillan i bez większego zainteresowania przyglądała się postaciom w żółtych szatach, które kolejno pojawiały się na boisku. Ożywiła się nieco dopiero, gdy zapowiedziano wejście Gryfonów.

— Kapitan i zarazem obrońca, Malcolm Middleton! Niepokonani ścigający, czyli James Potter, Hazel Kaolin… Ach, ta dziewczyna ma parę w rękach!... i Jasper Woodbury! Wojowniczy pałkarze, Syriusz Black i Gabriel Rough! A na koniec nasz mały, dzielny szukający Carl Kidney!

Kidney pokazał obraźliwy gest w kierunku komentatora, za co został natychmiast skarcony przez sędzinę.

— I zaczęło się! Wygląda na to, że to prawda, co mówią na szkolnych korytarzach i nie mam tu wcale na myśli plotki o tym, że Syriusz Black ma na plecach tatuaż w kształcie bazyliszka! Nie, moi drodzy, spójrzcie tylko na Puchonów – jak oni grają! Od razu weszli w posiadanie kafla i Middleton będzie miał ciężki orzech do zgryzienia, jeśli będzie chciał stawić czoło ich świetnie zsynchronizowanym ścigającym!

— Ej. — Lily pociągnęła Moon za kołnierz szaty, kiedy za jej plecami rozległy się głośne oklaski w odpowiedzi na bramkę obronioną przez gryfońskiego obrońcę. — Nie wychylaj się tak, bo wypadniesz.

— Nic nie widzę — jęknęła Dominika, stając na palcach i wyciągając szyję.

Evans ukradkiem rozejrzała się po boisku. Gryfońscy ścigający raz po raz przechodzili do ofensywy, więc miała dobry pretekst, żeby popatrzeć na Pottera. Nawet na torturach nie przyznałaby się, że lubi przyglądać mu się, kiedy lata. Wydawał się wtedy zupełnie inną osobą – lot sprawiał mu wyraźną przyjemność, ale jednocześnie na jego twarzy widać było głębokie skupienie i powagę, które tak rzadko zastępowały u niego łobuzerski uśmiech i kpiąco uniesione brwi. Podczas meczu wyglądał znacznie dojrzalej niż zwykle, a sprawność i wyczucie, którymi wykazywał się w powietrzu, nie raz już jej zaimponowały. Czasami żałowała, że z chwilą, gdy jego stopy ponownie dotkną murawy, znowu stanie przesadnie pewnym siebie durniem, ale przez ten krótki czas, kiedy był odpowiedzialny za losy drużyny, kiedy Gryfoni wodzili za nim spojrzeniami pełnymi nadziei, mogła podziwiać go razem z innymi.

Nawet nie zauważyła, kiedy komentator ogłosił trzeci gol dla Hufflepuffu, co dawało wynik czterdzieści do trzydziestu dla Gryffindoru. Gryfoni byli wyraźnie zdziwieni dobrą passą Puchonów, którzy zwykle byli traktowani z dużą dozą pobłażliwości i nikt na poważnie nie wierzył w ich zwycięstwo. Najwyraźniej ciężka praca opłaciła im się i teraz gryfońska drużyna musiała naprawdę się natrudzić, by utrzymać prowadzenie.

— Zauważył znicza! — krzyknęła Moon i niemal do połowy przewiesiła się przez barierkę.

Rzeczywiście, obaj szukający zanurkowali gwałtownie, a widzowie na moment wstrzymali oddech. Gra nie zatrzymała się jednak – ścigający prowadzili nieustanny bój z obrońcami, otoczeni przez pałkarzy, którzy robili, co mogli, by wpłynąć na bieg rozgrywki. Szukający wciąż pikowali po przeciwległej stronie boiska, kierując się do stóp puchońskich trybun.

— No dalej! — Dominika wychyliła się do przodu, wymachując energicznie szalikiem. Nagle, jakby kierowana intuicją, odwróciła głowę i skierowała wzrok w prawo – wprost na zabłąkanego tłuczka, który leniwie rozdarł powietrze i zderzył się z jej skronią.

---

Tak, wiem, jestem najokropniejsza! Przepraszam Was serdecznie za to paskudne spóźnienie, ale pocieszę Was, że miałam kryzys na wszystkich polach... Nie tylko tu. W zamian oddaję w Wasze ręce długaśny rozdział i obiecuję nadrobić wszelkie zaległości na Waszych blogach do końca tygodnia. Dziękuję za cierpliwość!