Rozdział X

„Wybuch”

– rozdział X –

— Nic mi nie jest — mruknęła po raz kolejny, ale tym razem bez większej nadziei, że jej słowa wywrą jakikolwiek efekt.

Chociaż w Skrzydle Szpitalnym oprócz niej przebywały tylko cztery osoby, i tak była zażenowana niepotrzebnym zamieszaniem wokół całego zajścia. Wprawdzie po uderzeniu tłuczka trochę ją zamroczyło, ale teraz, kiedy panna Calahan w sekundę poskładała jej kość policzkową i ból w większej części minął, dobitnie odczuwała kuriozalność swojej sytuacji.

Lily i Patricia miotały się wokół, usiłując pomóc coraz bardziej zirytowanej szkolnej pielęgniarce, która wprawdzie bez wysiłku uleczyła złamaną kość, ale nie mogła poradzić sobie z paskudnym sińcem, który wykwitł na prawej stronie twarzy Moon.

— Pani Calahan, a może wyciąg ze szczuroszczeta? — zaproponowała Evans, wskazując pękatą butlę wypełnioną ciemnożółtym, oleistym płynem. Dominika wzdrygnęła się mimowolnie.

Kobieta wyprostowała się na całą swoją imponującą wysokość i groźnym spojrzeniem zmierzyła Gryfonkę, która skuliła się pod jej wzrokiem.

— Panno — odwarknęła tylko i ponownie zabrała się za przetrząsanie szafek. — Wyciąg ze szczuroszczeta działa tylko na otwarte rany — dodała już łagodniejszym tonem. — Tutaj wylew krwi jest podskórny, więc potrzebujemy czegoś innego… Poppy!

— Tak, panno Calahan? — Praktykantka, która do tej pory jedynie sporządzała notatki, posłusznie stawiła się przed przełożoną, a Dominika miała zabawne wrażenie, że zaraz zasalutuje.

— Czym można zniwelować uporczywy krwotok podskórny?

Kiedy spojrzenie Moon napotkało współczujący wzrok panny Poppy, Gryfonka poczuła jak resztki nadziei ulatują z niej bezpowrotnie. I jak ona teraz pokaże się na przyjęciu z okazji Nocy Duchów?!

* * * * *

Nienawidziła takich spędów.

Wprawdzie podejrzewała, że Hogwart ma znacznie bardziej liberalne podejście do wydarzeń towarzyskich niż Beauxbatons, jednak miała silne wrażenie, że surowa edukacja odebrana we francuskiej akademii odebrała jej całą zabawę.

Czując na sobie pełne współczucia, choć ukradkowe spojrzenia współlokatorek, niemal niezauważalnie oddaliła się w kierunku Pokoju Wspólnego pod pozorem pisania wypracowania. Kiedy tylko rozsiadła się wygodnie w fotelu przed kominkiem, zdziwiła się, że wpadła na tak idiotyczny pomysł.

Zewsząd rozlegały się podniecone głosy, komentujące zarówno wczorajszy mecz, jak i nadchodzące przyjęcie. Chłopcy z przejęciem rozprawiali o poszczególnych, spektakularnych chwytach bądź unikach, które zauważyli podczas meczu, i tym głosom Dominika przysłuchiwała się szczególnie chętnie, chociaż były dość skutecznie zagłuszane przez komentarze dotyczące balu. Wyjątkowo głośna była grupka trzecioklasistek, które dumne, że jako najmłodszy rocznik będą miały okazję wybrać się na przyjęcie, z godnym podziwu zaangażowaniem rozprawiały o planowanych kreacjach i fryzurach. Przytłoczona niezupełnie przyjemnymi wspomnieniami z Beauxbatons i własną, niezbyt korzystną prezencją Dominika, odwróciła wzrok i skryła grymas za kurtyną jasnych włosów.

— Siemasz, Moon, co tam czytasz? — James Potter bez ogródek wyrwał podręcznik z jej rąk i przyjrzał mu się krytycznie. Dziewczyna omiotła zdziwionym spojrzeniem Huncwotów, którzy pojawili się znikąd i rozsiedli się wokół kominka. — Poważnie?

Skrzywił się z niesmakiem i odrzucił jej podręcznik do numerologii.

— Nie masz nic lepszego do roboty? — zapytał Syriusz, w swoim mniemaniu, delikatnie.

Moon popatrzyła na niego, zdumiona, po czym nagle zgarnęła włosy na prawy policzek.

— Aż tak widać? — wyszeptała konspiracyjnie.

— Noo… — zaczął James z dziwaczną mieszaniną kpiny i ostrożności, zezując na jej posiniaczoną skroń. — Biorąc pod uwagę, że pierwszy raz ktoś z publiczności zarobił tłuczkiem w łeb i akurat byłaś to ty…

Dziewczyna wydała z siebie jakiś niezidentyfikowany pisk i uciekła w stronę damskich dormitoriów.

Zapadła chwila milczenia, podczas której każdy z Huncwotów starał się patrzeć w inną stronę.

— No co?! — wybuchnął w końcu Potter. — Może nie ma sińca na pół twarzy?!

— Nie musiałeś jej tego komunikować tak obcesowo — zauważył rozsądnie Remus, po czym zamyślił się wyraźnie i dodał: — Tak naprawdę, w ogóle nie musiałeś jej tego mówić.

— Jakby sama miała tego nie zauważyć w lustrze — odezwał się Syriusz lojalnie, ale zamilkł od razu, zgromiony spojrzeniem Lupina.

— Merlinie, kiedy wy w końcu dorośniecie? — zaapelował do przestrzeni Remus, ale odpowiedział mu tylko stłumiony śmiech.

* * * * *

Kiedy Dominika ostrożnie schodziła do Wielkiej Sali tuż przed ósmą wieczorem, większość jej uczuć zajmowały niepodzielnie niepokój i wdzięczność.

Niepokój, bo serce w jej piersi drżało niespokojnie, zupełnie jakby oczekiwało czegoś, co pojawiało się jedynie w jej sennych marzeniach. Wciąż szukała wzrokiem Ragnaroka pośród elegancko ubranych postaci, ale nic nie wskazywało na to, by tajemniczy Charlie przechadzał się  wśród Hogwartczyków.

Wdzięczność, bo Lily i Patricia naprawdę zrobiły wszystko, by jej siniec nie rzucał się aż tak bardzo w oczy. Najpierw wspólnie wybrały odpowiedni makijaż, zgodnie z poradami płynącymi ze stosiku skrupulatnie zgromadzonych egzemplarzy Czarownicy, po czym Macmillan zaprezentowała jej idealną fryzurę, która podkręciłaby nieco jej niedorzecznie proste włosy i jednocześnie zasłoniłaby paskudny fioletowo-burgundowy siniec, który pokrywał jej prawy policzek.

— Idealnie — westchnęła Dominika, przeglądając się w lustrze toaletki, która stała samotnie w ich dormitorium. Patricia pokraśniała z radości. Jeszcze nie miała dość odwagi, by zakomunikować rodzicom swoje powołanie, ale każde drobne osiągnięcie zbliżało ją do celu, którym miała być aplikacja do magokosmetycznej szkoły w Londynie.

W Sali Wejściowej nie powitał ich nikt, wszyscy byli zbyt zajęci wyszukiwaniem swoich partnerek, ale i tak czuły się jak księżniczki, schodząc po długich, marmurowych schodach.

Moon uśmiechnęła się serdecznie do koleżanek z dormitorium i ukradkiem zagarnęła kosmyk włosów na prawy policzek.

Wielka Sala wyglądała niesamowicie. Wprawdzie wzdłuż ścian ciągnęły się długie stoły zastawione jedzeniem i piciem, przetykane niekiedy okrągłymi stolikami i ławami, przy których można była odpocząć, ale i tak całą uwagę przyciągały setki nietoperzy unoszących się pod atramentowoczarnym sklepieniem oraz niewielkie, różnokolorowe dynie szybujące wzdłuż ścian.

Patricia od razu popędziła do niewielkiej sceny, na której dopiero pojawiały się poszczególne instrumenty.

— A nuż Feniks miał rację i naprawdę pojawią się tu Wrzeszczące Wilkołaki?! — zawołała do Lily i Dominiki, które wymieniły się porozumiewawczymi spojrzeniami i posłusznie wpatrzyły się w scenę. Nikt jednak się nie pojawiał i minęła zaledwie godzina, kiedy zniechęciły się i zaczęły podważać autorytet informatorów szkolnej gazetki.

— Pójdę się napić — oświadczyła Moon i od razu ruszyła w stronę zastawionych stołów, po czym przystanęła, oszołomiona. Nie potrafiła zidentyfikować ani jednej potrawy – na półmiskach znajdowały się zarówno przypieczone, krwawe paluszki, łypiące na człowieka łososiowe roladki, mózgowe galaretki i zapiekanki z gęsimi wątróbkami. Po dłużej chwili zdecydowała się na kieliszek ponczu, w którym sugestywnie dryfowały przekrwione gałki oczne.

Rozejrzała się uważnie po sali. Mimo że ukradkiem śledziła znajome twarze i co bardziej oryginalne stroje, jej wzrok wciąż poszukiwał smukłej sylwetki w ciemnych okularach. Była bardzo ciekawa, czy z okazji przyjęcia Ragnarok wreszcie zrezygnuje ze swoich ciemnych okularów i czarnego stroju. Może pokaże się z zupełnie nieznanej strony, może zwróci uwagę na niepozorną małolatę, a wtedy…

— Ponczu?

Zirytowana, zwróciła wzrok na Syriusza Blacka, który sugestywnie kołysał kieliszkiem, w którym równie nonszalancko dryfowała gałka oczna, przekłuta wykałaczką.

— Nie — burknęła, przechylając własny kieliszek i nadal wyszukując wzrokiem upragnionego gościa.

— Może jednak. — Black podsunął jej kieliszek, który bez szemrania przyjęła. — Na kogo czekasz?

Dominika bez słowa wychyliła zawartość czarki zanim odpowiedziała.

— Przecież wiesz — mruknęła, pochylając głowę.

Syriusz bez słowa podsunął jej kolejny kieliszek i napełnił własny.

— Wiesz — zagadnął zdawkowo, otrząsając gałkę oczną o brzeg naczynia. — Odrobinę doprawiliśmy ten poncz.

— Naprawdę? — zainteresowała się Moon, jednym haustem pozbywając się zawartości czary. — Profesor McGongall wypiła już ze cztery.

Oboje wpatrzyli się w nauczycielkę transmutacji, która po raz kolejny walcowała z profesorem Flitwickiem.

— Gdzie zgubiłeś Jamesa?

— Och, miałem go dość. — Syriusz ponownie uraczył się ponczem. — Kiedy tylko zobaczył Evans, rozum mu odebrało. Ile można wysłuchiwać o jej kształtnych ramionach?

Ziewnął demonstracyjnie, okazując poziom swojego zainteresowania tematem.

— Tańczysz? — zapytał nagle. Nawet nie zauważyła, kiedy dźwięki magicznego gramofonu zostały zastąpione przez elektryczne gitary i perkusję zespołu, który w burzy oklasków wkroczył na scenę. Moon po raz ostatni rozejrzała się z nadzieją, ale musiała pogodzić się ze smutną prawdą – Ragnarok nie zamierzał pojawić się na przyjęciu.

Wzruszyła ramionami i ruszyła za Blackiem na parkiet. Zespół akurat rozpoczął wyjątkowo żywiołową piosenkę i Dominika zaczęła się zastanawiać, co najlepszego zrobiła, kiedy Syriusz pociągnął ją za rękę i zaczął szaleńczo wymachiwać kończynami. Poncz najwyraźniej zrobił swoje i Moon zawtórowała mu po chwili, zaśmiewając się w głos. Tańczyli, nic nie robiąc sobie ze zdziwionych spojrzeń uczniów, którzy odsuwali się od nich na bezpieczną odległość, i ledwie chwytali oddech między jednym a drugim wybuchem śmiechu. Kiedy piosenka wreszcie dobiegła końca, Moon trzymała się kurczowo za żebra i ocierała załzawione oczy. Po koszmarnych lekcjach walca w Beauxbatons, nigdy nie spodziewałaby się, że taniec może być tak zabawny.

Chwiejąc się, ruszyła do szwedzkiego stołu, ale kiedy tylko spróbowała ocznej gałki ze swojego drinka (która smakowała jak mleczna galaretka), znowu oparła się biodrami o blat stołu i rozejrzała się po sali.

Skrajem podświadomości słyszała jak Syriusz przyciszonym głosem kieruje do niej kolejne zabawne komentarze, ale jej uwagę kompletnie pochłonął błysk, który prześlizgnął się po krawędzi ciemnych okularów przy wyjściu na dziedziniec. Wyprostowała się gwałtownie i mamrocząc jakąś głupią wymówkę, pomaszerowała do wyjścia z zamku.

Chłodne powietrze omiotło jej nagą szyję i ramiona. Wzdrygnęła się mimowolnie i wytężyła wzrok w otaczającej ciemności.

Ragnarok stał niedbale oparty o kamienną ścianę zamku. Rozmawiał przyciszonym głosem ze swoją znajomą o purpurowych włosach, które pod rozgwieżdżonym niebem sprawiały wrażenie przygaszonych. W lewej ręce trzymał papierosa, którego koniec jarzył się w ciemności.

— Cześć — bąknęła, nerwowo pocierając ramiona.

Mimo ciemnych szkieł, skrywających jego wzrok, miała wrażenie, że spojrzenie oczu, które na nią skierował, było kpiące.

Dziewczyna, która przed chwilą szeptała mu coś do ucha, urwała raptownie i popatrzyła na nią z ciekawością.

— Trochę tu chłodno, co? — zapytała, rozglądając się wokół po małych, tryskających wodą fontannach i różanych krzewach, od których bił oszałamiająco słodki zapach.

Ragnarok zaciągnął się mocno papierosowym dymem, po czym upuścił niedopałek i niedbale zdusił go podeszwą.

— Posłuchaj, kochanie. — Odchylił głowę do tyłu i odetchnął pełną piersią, wydychając w chłodne powietrze szary obłok dymu. — Najlepiej zrobisz, jeśli wrócisz do swoich małych przyjaciół i…

— Jestem od ciebie młodsza najwyżej o rok — przerwała mu Dominika. Zaskoczona własną śmiałością, przygryzła wargę i przyjrzała się uważniej jego twarzy, szukając w niej irytacji lub gniewu. Purpurowowłosa dziewczyna roześmiała się krótko.

Ragnarok patrzył na nią przez dłuższą chwilę, a serce boleśnie tłukło się w jej piersi. Wreszcie uśmiech rozlał się wolno po jego wąskich wargach. Ruszył w jej kierunku, a każdy jego krok wydawał się jej wiecznością. Kiedy dzieliły ich zaledwie dwie stopy, jego niedbały uśmiech zbladł.

— Co ci się stało?

Moon zmartwiała. Kompletnie zapomniała o tym idiotycznym siniaku. Szybko zgarnęła włosy na prawą stronę, ale Ragnarok już sięgnął w jej kierunku i lekko uniósł jej podbródek, aż żółte światło płynące z wnętrza zamku zalało jej twarz.

Jak w zwolnionym tempie obserwowała, jak jego lewa ręka powędrowała w kierunku ciemnych okularów i zsunęła je z nasady nosa. Przestała oddychać, gdy jego ciemne oczy spojrzały uważnie na purpurowy siniec pokrywający jej twarz.

A więc tak naprawdę wyglądasz — przemknęło jej  przez myśl. Bez czarnych okularów Ragnarok wyglądał niemal bezbronnie. Na tle jaskrawego światła wydobywającego się przez wrota zamku, nie mogła uchwycić jego spojrzenia, ale ta chwila była dla niej warta wszystkiego i mogłaby trwać wiecznie.

Za jej plecami rozległo się chrząknięcie. Moon zacisnęła kurczowo powieki, mając nadzieję, że to wyobraźnia spłatała jej figla, a ona może nadal pławić się w rozkoszy chwili. Niestety, Ragnarok cofnął się o krok i szybkim gestem wsunął na nos okulary. Na jego ustach znowu pojawił się kpiący uśmieszek, kiedy spojrzał na coś ponad jej ramieniem. Dominika obejrzała się i z nienawiścią spojrzała na Huncwotów, którzy właśnie zrujnowali jej idealny wieczór.

— Właśnie o tym mówiłem — parsknął i dołączył do swojej towarzyszki, która uchwyciła się jego ramienia i zaczęła gorączkowo szeptać mu do ucha.

— O co chodzi? — zapytała Moon, trzęsąc się ze złości. James Potter, który stał najbliżej, łaskawie przeniósł na nią swe spojrzenie, które do tej pory miał utkwione w Ragnaroku.

— Evans cię szuka — poinformował sucho, po czym ponownie spojrzał na Gryfona, jakby rzucając mu nieme wyzwanie.

Ragnarok wzruszył lekceważąco ramionami i wyciągnął z kieszeni spodni kolejnego papierosa.

Moon patrzyła na niego z rozpaczą, desperacko usiłując wydusić z siebie jakieś słowa, które byłyby w tej sytuacji na miejscu, ale Remus Lupin ujął ją pod ramię i bez słowa zaprowadził do wnętrza zamku.

— Nienawidzę was — sapnęła, dysząc ze złości, kiedy cała piątka znalazła się w Wielkiej Sali. — Nienawidzę!

— Powinnaś być nam wdzięczna — odparł sucho Black i poprawił brokatową marynarkę w kobaltowym kolorze.

Dominika odwróciła się na pięcie i, głośno tupiąc, pomaszerowała w kierunku tłumu zgromadzonego pod sceną, w którym mignęła jej ruda czupryna Lily.

— Jesteś wreszcie! — Evans schwyciła ją za ramię. — Świetnie grają!

— Super — burknęła obrażona na cały świat Moon. — Gdzie Patricia?

Lily uśmiechnęła się z przekąsem i skinęła głową w kierunku sceny.

— Łowi swojego ukochanego. A co tobie się stało?

Moon pokręciła głową z rezygnacją. Wolała na razie darować sobie opowieść o tym jak to Huncwoci zrujnowali jej jedyną okazję do romantycznych uniesień.

Wrzeszczące Wilkołaki na żywo rzeczywiście robiły wrażenie. Wokalista sam nieco przypominał pół-człowieka, bo potrząsał grzywą kasztanowych włosów i wydobywał z siebie, wydawać by się mogło, nieludzkie dźwięki. Dominika wyłowiła spojrzeniem profesor McGonagall, która stała nieco na uboczu i przyglądała się temu z wyraźnym niesmakiem. Prawdopodobnie muzyka odtwarzana na gramofonie była bardziej w jej guście.

Nie mogła jednak przestać wyobrażać sobie, co mogłoby się wydarzyć, gdyby Huncwoci nie napatoczyli się w nieodpowiednim momencie. Możliwości w jej głowie wydawały się nieograniczone, ale niezrealizowane scenariusze przyprawiały ją tylko o gorycz. Po chwili mruknęła do Lily, że musi się czegoś napić i oddaliła się w kierunku obiecującej, wielkiej wazy ponczu. Cholerni Huncwoci. Przynajmniej jedno im się udało.

Zaczęła właśnie sączyć drinka, kiedy ktoś chwycił ją za rękę. Obejrzała się z nadzieją, że zobaczy Ragnaroka, który właśnie odkrył, że jednak nie może bez niej żyć, ale jej oczom ukazał się przykry widok mocno nietrzeźwego chłopaka, który szczerzył ku niej komplet krzywych zębów.

— Spadaj — mruknęła i odwróciła się z powrotem do stołu, zdecydowana, że jednak spróbuje trupich paluszków. Uchwyt na jej nadgarstku stał się wyraźnie mocniejszy. Krew zdawała się wrzeć w jej żyłach, kiedy ponownie na niego spojrzała.

— No nie bądź taka. — Chłopak nadal szczerzył się namiętnie, ale natychmiast przestał, kiedy Moon wyrwała nadgarstek z jego uścisku i cofnęła się o krok. — Nie wiedziałem, że Francuzki to takie zimne suki. Już ja ci…

Zatoczył się w jej kierunku z wyciągniętymi rękami, ale zanim jego palce zacisnęły się na jej ramionach, Moon zgarbiła się nieznacznie i wyciągnęła przed siebie dłoń w obronnym geście.

Czas się zatrzymał. Tańczące pary zastygły w pół kroku, nuty zagrane przez muzyków zdawały się brzmieć w nieskończoność, rozczapierzone dłonie chłopaka zawisły nad nią na podobieństwo bladych pająków, a ona patrzyła na to wszystko przez palce swojej wyciągniętej dłoni.

Rozbłysk białego światła niemal ją oślepił. Odwróciła głowę i zacisnęła powieki, ale blask wdarł się pod nie, a przed oczami zaczęły tańczyć czerwone i czarne iskierki. Jasność wybuchła jej pod powiekami, a po chwili zgasła nagle, pozostawiając po sobie rozedrgane plamki, bezładnie wirujące wokół.

Cisza ją przytłaczała. Napierała na uszy, zupełnie jakby znajdowała się pod wodą, a ciśnienie rozsadzało jej bębenki.

Odważyła się otworzyć oczy. Leżała na marmurowej posadzce, podpierając się łokciami i dysząc ciężko, a z góry patrzył na nią tłum uczniów. Potoczyła wokół błędnym spojrzeniem.

Natrętny chłopak leżał o kilkanaście jardów przed nią, wsparty bezwładnie o kamienną ścianę, a po jego czole spływała strużka krwi.

Koniec części pierwszej