Rozdział II - część II

„Nowy początek”

– rozdział II –

Zaczął się dla niej wyjątkowo trudny okres.

Oczywiście, nie było tak, że do tej pory pobyt w Hogwarcie przypominał sielankę. Ciągle wisiało nad nią piętno „nowej”, z trudem usiłowała zdobyć sympatię uczniów i nauczycieli, tęskniła za domem, a jej włosy wciąż nie znosiły brytyjskiej pogody. Mimo to, w jej wyobrażeniach wspomniane przykre aspekty mieściły się w normie, w pewien sposób należały się jej, mogła się ich spodziewać. To, co wydarzyło się jednak na balu z okazji Nocy Duchów przeszło jej najśmielsze wyobrażenia.

Nie miała odwagi się z tym zmierzyć. Najchętniej nie wychodziłaby ze Skrzydła Szpitalnego, byle tylko uniknąć konfrontacji z innymi uczniami, ale fizycznie była cała i zdrowa, a coś w duchu podpowiadało jej, że nie może uciekać wiecznie. Wcześniej czy później musiała unieść głowę.

Po spędzeniu w Skrzydle nocy, w towarzystwie cudownego wynalazku, jakim był Eliksir Słodkiego Snu, zebrała swoje rzeczy, krótko pożegnała pannę Calahan i wolno pomaszerowała w kierunku Wieży Gryffindoru. Był poniedziałek, środek lekcji, więc jeszcze nie musiała obawiać się ciekawskich spojrzeń i nieprzyjaznych szeptów. Zdążyła zatęsknić za rozkosznym uczuciem euforii, które towarzyszyło jej przez kilka ostatnich dni – teraz nie było po nim śladu, został tylko głęboki niepokój.

Leniwy poranek w Skrzydle Szpitalnym poświęciła na wymyślenie strategii. Dzięki temu dławiące uczucie paniki ustąpiło częściowo, co należało uznać za dobry początek. Skoro nie mogła nikomu powiedzieć prawdy, musiała spreparować odpowiednio przekonującą wymówkę. Miała nadzieję, że historyjka o eksperymentowaniu z zaklęciami w połączeniu dramatyczną opowieścią o natrętnym chłopaku nie brzmiała, jakby wymyśliła ją dziś rano… Co prawda, taki punkt widzenia stawiał ją w niezbyt przyjemnym świetle głupoty i nieporadności, ale doprawdy trudno było wymyślić coś lepszego. W najgorszym wypadku wszyscy uznają ją za idiotkę i zostawią w spokoju.

Zaskakująco pocieszona tym wnioskiem, dotarła wreszcie do opustoszałego Pokoju Wspólnego. Zajęło jej to dość dużo czasu, bo zwykle nie gubiła się w Hogwarcie tylko dlatego, że aby dostać się gdziekolwiek, wędrowała najpierw do głównych, marmurowych schodów, a dopiero później skręcała w lewo lub w prawo. Stanowiło to od niedawna jeden z ulubionych tematów żartów Huncwotów, jeśli akurat niczego nie planowali, a w pobliżu nie znajdował się żaden Ślizgon.

Wbiegła po schodach i przekroczyła próg dormitorium szóstorocznych Gryfonek. Rzuciła na swoje łóżko zwiniętą w kłębek sukienkę i parę pantofli. Z westchnieniem ulgi odnalazła różdżkę pod poduszką, dokładnie tam, gdzie ją zostawiła. Nie była przyzwyczajona do tak długich rozstań, odkąd dotknęła jej po raz pierwszy. Przez chwilę zapatrzyła się na jasne, gładkie drewno. Kiedy ją tu zostawiała, nawet przez myśl jej nie przeszło, że w ciągu najbliższej doby wydarzy się tak wiele…

W opustoszałym dormitorium każdy jej ruch wydawał się zbyt głośny i dziwnie samotny. Odsunęła od siebie te myśli i weszła do łazienki. Pochyliła się nad umywalką i opłukała twarz zimną wodą. Odetchnęła kilka razy i szybko, z przestrachem zerknęła w gładką taflę lustra. Zobaczyła przed sobą drobną, bladą twarz z żółto-purpurowym siniakiem na lewej skroni i parą zielonych, nieco nienaturalnie rozszerzonych oczu. Pochyliła się nieco do przodu. Wyglądała zwyczajnie, może tylko trochę mizernie.

Co spodziewała się zobaczyć?

* * * * *

Po kilku dniach szkolne życie zaczęło wracać do normy. Temat jej wypadku stopniowo został wypchnięty przez zwykłe plotki dotyczące nowych par, które powstały na balu, par, które w tym samym czasie się rozstały oraz zażartych dyskusji związanych z tym, który z członków Wrzeszczących Wilkołaków jest najprzystojniejszy. Patricia była w swoim żywiole.

Ku z trudem skrywanej uldze Dominiki, Evans i Macmillan dość dobrze przyjęły jej wymówki. Przez dłuższą chwilę słuchały uważnie, a następnie, zamiast krytykować jej głupotę, przystąpiły do planowania okrutnej zemsty na natręcie, którym okazał się niejaki Maksymilian Bulstrode. Moon nie przeszkadzała im, uznawszy w duchu, że bądź co bądź, należało mu się.

Nieco większy problem stanowili Huncwoci. Byli inteligentni i znacznie mniej z nią związani, więc ich ocena sytuacji mogła być zupełnie inna, bo stosunkowo obiektywna. Widziała jak przysłuchują się uważnie, kiedy po raz dwudziesty siódmy tłumaczyła komuś w Wielkiej Sali, co takiego wydarzyło się na balu, ale nie skomentowali tego nawet słowem. Z jakiegoś powodu, to właśnie zaniepokoiło ją najbardziej.

Ani razu nie próbowali nawiązać do tego tematu aż do pamiętnego wieczora, kiedy to Maksymilian Bulstrode usiłował ratować resztki swojego honoru, obdarzając ją wieloma nieprzyjemnymi epitetami podczas kolacji, na co James Potter potraktował go wyjątkowo solidnym Furnunculusem. Ten krótki i barwny epizod zapewnił Huncwotowi nie tylko oklaski uczniów, pełne wdzięczności spojrzenie Dominiki czy nagłe zainteresowanie profesor McGonagall dzbankiem herbaty – po skończonej kolacji Lily Evans podniosła się zza stołu, ukradkiem ścisnęła jego dłoń i z uśmieszkiem skrytym w burzy kasztanowych włosów, wyszła z Wielkiej Sali. Moon słyszała, jak jeszcze tydzień później wściekał się na pozostałych Huncwotów, którzy najwyraźniej uznali to wiekopomne wydarzenie za zwykłe urojenie.

Czując niewyobrażalne wyrzuty sumienia względem życzliwych jej osób, Dominika zrobiła jedyną rzecz, która pozwoliła na stłumienie tych uczuć – pogrążyła się w nauce.

Odrobiła zalegający stosik prac domowych, na bieżąco pisała wypracowania i ćwiczyła uroki. Wytrwale dozowała moc zaklęć, aż wypadały dokładnie tak, jak chciała. Nawet na eliksirach skupiała się bardziej i znacznie lepiej odmierzała składniki, chociaż jej wywary nigdy nie były tak wybitne jak Lily czy Snape’a. Profesor Heckmann wciąż był wstrząśnięty lelkiem wróżebnikiem, którego zastał w swoim gabinecie w pewien październikowy poranek, i mimo że stał się wyraźnie mniej złośliwy, Huncwoci zdradzili jej, że wystarczy cicho zagwizdać, aby ponownie wpadł w histerię. Nie zamierzała tego sprawdzać w najbliższym czasie.

Nauka zajmowała wiele czasu, który mogłaby wykorzystać na niepotrzebne rozmyślania. O ile wypracowania kończyły się wcześniej czy później, o tyle ćwiczenie zaklęć mogło trwać praktycznie w nieskończoność, co Dominika skrzętnie wykorzystywała.

Jedyny wyjątek w jej paśmie naukowych triumfów stanowiła numerologia. Chociaż początkowo ze względu na Ragnaroka nie posiadała się z radości, że wybrała akurat ten dodatkowy przedmiot, powoli zaczynała tego żałować. Niezliczone cyferki tańczyły jej bezładnie przed oczami, kiedy spędzała kolejną godzinę w bibliotece, wpatrując w tabele numeryczne. Choć wytężała wzrok i raz po raz analizowała wyniki, nie potrafiła dostrzec magii w liczbach. Sekwencje wydawały się przypadkowe, a rzędy cyfr tak bardzo oderwane od hogwarckiej rzeczywistości jak to tylko możliwe.

— Cześć. — Kiedy usłyszała ten głos, uznała, że to jej wymęczony mózg płata jej figle. Przeczesała palcami grzywkę, zamazała dotychczasowe obliczenia i sięgnęła po nowy pergamin.

— Normalnie pewnie zmartwiłbym się, że mnie ignorujesz — parsknął głos. — Ale widzę wyraźnie, że ktoś tu rozpaczliwie potrzebuje pomocy przy numerologii.

Poderwała głowę. Jej mózg zdawał się działać znacznie szybciej niż myśli, dlatego niezupełnie zdziwiła się, widząc jak Ragnarok uśmiecha się do niej półgębkiem i zajmuje miejsce naprzeciwko. Bez zbędnej kurtuazji przyciągnął do siebie jej podręcznik i zerknął na tytuł rozdziału.

— Pomogę ci, jeśli chcesz.

Chociaż to krótkie zdanie zdawało się być rzeczywistym odwzorowaniem jej sennych marzeń, jej umysł przeszyła nagła, zupełnie niespodziewana igła niepokoju. Czuła się rozdarta. Z jednej strony, pragnęła zgrywać idiotkę i błagać Ragnaroka o jakąkolwiek radę, byle tyle zechciał zostać z nią nieco dłużej. Z drugiej strony, poczuła gwałtowny przypływ nieufności – bo właściwie dlaczego się nią zainteresował? Jak gdyby nie traktował jej jak małolatę, jakby nie pokpiwał z niej w towarzystwie tej dziwnej, purpurowowłosej dziewczyny?

— Zobacz. — Ragnarok sięgnął po jej pokreślony pergamin i pióro. Dominika, wciąż nie wiedząc jak się zachować, wpatrywała się w jego ruchy. — Musisz tworzyć bardziej szczegółowe tabele. Im więcej danych, tym dokładniejsze wyniki, rozumiesz? — Jego lewa dłoń błyskawicznie kreśliła maleńkie cyferki, które Moon usiłowała śledzić wzrokiem.

Kiedy skończył, ostrożnie odebrała mu pióro. Z niemym pytaniem w oczach, zaczęła sumować wyniki, a on tylko kiwał głową.

— Właśnie tak — powiedział, rozpierając się wygodniej na krześle i posyłając jej krzywy uśmiech.

Przez chwilę rozpaczliwie poszukiwała słów, którymi mogłyby ułożyć dręczące ją pytania, ale Ragnarok był szybszy. Poprawił okulary, które spoczywały na nasadzie jego nosa i zapytał, jakby od niechcenia:

— Co to było, wtedy na balu?

Jej niezawodna, chociaż wiecznie złorzecząca intuicja odezwała się z mocą. Powinna była to przewidzieć, powinna była się spodziewać, że nie był bezinteresowny! Teraz było już jednak za późno i musiała włączyć się w jego grę, dlatego opuściła wzrok na pergamin i przywołała najpewniejszy ton, na jaki było ją stać:

— To był wypadek. Nie powinnam eksperymentować z zaklęciami.

Ragnarok uśmiechnął się ponownie i pochylił się ku niej. Zapach jego perfum zmieszany z papierosowym dymem jak zwykle skutecznie ją oszołomił.

— Naprawdę? — zapytał lekko, jakby wciąż rozmawiali o tabelach numerologicznych. — I dlatego użyłaś magii bezróżdżkowej?

* * * * *

Syriusz Black leniwie rozparł się na krześle i po raz kolejny rozciągnął usta w uśmiechu.

Tego popołudnia był straszliwie znudzony. James znowu ślęczał nad Historią Hogwartu, Remus ćwiczył uroki dla Flitwicka, a Peter zawzięcie notował w swoim kalendarzu. On sam nie miał ochoty na naukę, więc zaczął błąkać się po zamku bez celu, aż stanął przed drzwiami biblioteki. Kiedy tylko przekroczył jej próg, panna Pince spojrzała na niego ze zdumieniem, a on zdobył się zaledwie na wzruszenie ramionami. Rzeczywiście, nie był tu częstym gościem, przynajmniej nie za dnia, ale żeby tak demonstracyjnie się dziwić? Syriusz był zniesmaczony.

Przyszedł właśnie tu, bo speszone, przesadnie zajęte nauką dziewczyny zawsze chętnie organizowały mu rozrywkę. Wprawdzie rzadko umawiał się na prawdziwe randki, ale krótka pogawędka bez specjalnego wysiłku z jego strony zwykle rozpraszała nudę, a tego właśnie potrzebował w leniwe, pochmurne popołudnie.

Dziewczyna siedząca naprzeciwko była idealna. Nieśmiała, zawstydzona po koniuszki ciemnych, kręconych włosów, może nieco niska, ale za to fantastycznie krągła, słodka Krukonka. Nieco drażnił go zapach jej cytrusowych perfum, ale była tak urocza w swej niepewności, że niemal nie zwracał na to uwagi. Dla rozgrzewki dowiedział się, że pochodziła z rodziny włoskich imigrantów i lubiła transmutację. Niewiele mu to mówiło, więc uśmiechał się do niej uprzejmie, ale wzrokiem wodził po pobliskich przejściach między regałami, wypatrując znajomych osób. W pewnym momencie zauważył Charliego Gordona, przestępującego z nogi na nogę w dziale z historią magii. Nie mógł nie zauważyć, że chłopak jedynie obraca jedną z książek w dłoniach, wpatrując się w jakiś odległy punkt. Syriusz wychylił się nieco, ale ze swojego miejsca nie mógł dojrzeć, na co gapi się ten bydlak. W pewnym momencie Gordon minął ich stolik, a Black rzucił mu wyzywające spojrzenie. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, ale po chwili chłopak poszedł przed siebie, a Syriusz wrócił myślami do swojej towarzyszki.

— Więc jak to jest? — zagadnął, niby ukradkiem muskając końcówki jej palców. — Lasagne to naprawdę makaron?

* * * * *

Od dobrych dziesięciu minut stała pośrodku opustoszałego korytarza i próbowała uspokoić szaleńczo bijące serce. W dłoni ściskała niewielki rulonik pergaminu przewiązany granatową wstążką – wiadomość od dyrektora z informacją o godzinie i miejscu spotkania z tajemniczym mentorem. Nie mogła się zmusić, by pokonać ostatnie kilka stóp, które dzieliły ją od prostych, pozbawionych ozdób drewnianych drzwi. Stała i wpatrywała się w mosiężną klamkę, zastanawiając się, jak to możliwe, że nagle straciła nad wszystkim kontrolę. Jednego dnia żyła sobie całkiem spokojnie, martwiąc się wypracowaniem z eliksirów, a potem nagle stała się kimś potencjalnie groźnym, kogo trzeba kontrolować, kimś, kto oszukuje wszystkich dookoła i to w dodatku nieudolnie. Nawet teraz musiała powiedzieć Lily i Patricii, że idzie wysłać list do rodziców, podczas gdy w rzeczywistości utknęła na trzecim piętrze, gapiąc się na drzwi i umierając ze strachu. Ragnarok tylko wszystko pogorszył. Jak na kogoś, kto nie zwraca na nią uwagi, był zaskakująco spostrzegawczy.

Odgłos kroków na schodach wyrwał ją z otępienia. Przestraszona, że ktoś przyłapie ją na gorącym uczynku, podeszła szybko do drzwi i zanim zdążyła się zawahać, zapukała.

— Proszę.

— Dobry wieczór — wymamrotała, wsuwając się do pomieszczenia i zamykając za sobą drzwi. Sala nie okazała się gabinetem, jak się spodziewała, tylko zwykłą klasą – ławki podsunięte były pod ściany, a przed tablicą stało niewielkie biurko i dwa krzesła. Na jednym z nich siedział mężczyzna, który zmierzył ją uważnym spojrzeniem. Speszyła się, kiedy milczenie przedłużało się nieprzyjemnie.

— Witam. — Podniósł się, a brzeg granatowej, wyszywanej w srebrne gwiazdy szaty zamiótł zakurzoną posadzkę. Jego uśmiech niemal zniknął pod równo przystrzyżoną ciemnobrązową, przetykaną nitkami siwizny brodą. Wskazał jej krzesło stojące przed biurkiem.

Dominika przyglądała mu się z ciekawością, próbując odgadnąć, kim jest. Wyglądał na młodszego od Dumbledore’a, a jednak dyrektor mówił o nim, że jest od niego bardziej kompetentny w dziedzinie Białej Magii. Czy to znaczy, że był taki jak ona?

On też uważnie się jej przypatrywał. Zastanawiała się, co kryło się za jego za jego spojrzeniem. Instynktownie czuła, że jest właśnie oceniana, ale żaden grymas nawet przez chwilę nie zagościł na jego pociągłej twarzy, więc nie potrafiła odgadnąć, jak wypadła. Nie spodobało jej się to – było jak egzamin, do którego nie miała szans się przygotować.

— Boisz się? — zapytał nagle, wolno przesuwając dłonią po gładko zaczesanych, średniej długości włosach.

— Nie — wypaliła automatycznie i niemal od razu zawstydziła się, jak buńczucznie to zabrzmiało. — Trochę.

— To dobrze. Strach oznacza, że zdajesz sobie sprawę z powagi sytuacji. — Dominika bardzo chciała zaprzeczyć, ale mężczyzna mówił dalej. — Jednak mnie nie musisz się obawiać. Jestem tu, żeby ci pomóc. Nazywam się Cornelius Imnifay.

— Dominika Moon — bąknęła zachowawczo, chociaż jej myśli błądziły swobodnie. Wprawdzie urodziła się i wychowała we Francji, ale jego nazwisko przywodziło jej na myśl coś zamierzchłego i dawno zapomnianego, coś, co mimo wszystko znalazło swoje miejsce w skomplikowanej układance jej wrażeń. Z nowym uczuciem spojrzała w jego ciemnoniebieskie oczy, czekając na to, co powie.

— Musisz zrozumieć… — Mężczyzna wsparł się łokciami o blat biurka, pochylając się ku niej wyraźnie. — Musisz pojąć, jaki dar w sobie nosisz. Biała Magia to moc dobra w jednym ręku. Mogłabyś działać bez szkolenia. Mogłabyś robić, co tylko zechcesz. Ale to nie jest właściwe.

Moon odsunęła się od niego nieznacznie, ale natrafiła plecami na twarde oparcie krzesła.

— Od zarania dziejów, osoby białomagiczne otaczano wielką czcią. — Imnifay złączył końcówki palców. — W baśniach i folklorze często występowały jako personifikacja lata lub matki natury. W rzeczywistości niektóre z nich posiadały moc uzdrawiania, inne znały mowę zwierząt, a jeszcze inne przewidywały przyszłość.

Dominika rozluźniła się nieco, miała nawet ochotę roześmiać się z ulgą. Przecież ona nie miała żadnego z tych talentów! Może zaszła pomyłka, a ona tylko znalazła się w nieodpowiednim czasie, w nieodpowiednim miejscu…

— To są właściwości indywidualne. — Mag spojrzał na nią surowo, zupełnie jakby przejrzał jej myśli. — Nie każdy posiada je w tym samym stopniu. Albus powiedział ci, że jesteś skazana na dobro. Rozumiesz, co to znaczy? Biała Magia jest przeciwieństwem Czarnej. Nie jesteś w stanie rzucić Zaklęcia Niewybaczalnego. Możesz spróbować. — Imnifay rozłożył ręce, jakby prowokował ją do ataku.

Dominika przełknęła ślinę, tłumiąc w sobie ochotę do udowodnienia mu, że się myli. Jeszcze nigdy nie miała okazji użyć żadnego z Zaklęć Niewybaczalnych, ale była pewna, że mogłaby to zrobić, gdyby musiała. Mogłaby. Bo dlaczego nie?

— Nigdy nie osiągniesz pozytywnych rezultatów — powiedział cicho. — Aby rzucić Zaklęcie Niewybaczalne, trzeba tego chcieć, nienawiść natomiast sprawia, że cała Moc odmawia ci posłuszeństwa. Gdyby ktokolwiek cię wtedy zaatakował, nie rzucisz najprostszego zaklęcia tarczy, musisz zawsze o tym pamiętać.

Moon poderwała głowę. Imnifay patrzył jej nieustępliwie w oczy, jego dłonie spoczywały bezczynnie na blacie biurka. Miała wielką ochotę, żeby mu zaprzeczyć. Miała wielką ochotę, żeby pokazać mu, jak bardzo się myli. A on tylko patrzył na nią, zupełnie jakby wiedział, że ręka jej nie drgnie.

Opuściła wzrok, zaciskając dłonie w pięści. Była w tym jakaś prowokacja, czuła to. Spotkanie było jedną, wielką próbą, której nie miała sprostać. Nie dowiedziała się niczego. To oni chcieli się czegoś dowiedzieć.

— Pan nie jest Białym Magiem — powiedziała z wyrzutem.

— Nie — odparł, marszcząc lekko brwi. — Jestem teoretykiem. Zaledwie kilka razy udało mi się spotkać Białego Wojownika, jak nazywają Białych po pełnym przeszkoleniu. Dlatego jestem zdziwiony – bardzo zdziwiony poziomem, jaki osiągnęłaś w tak młodym wieku.

— Nic nie potrafię. — Moon przygryzła wargę, wpatrując się w swoje kolana. — Nic nie wiem. O czym pan mówi?

— Pokażę ci, jeśli mi pozwolisz. — Jego oczy pociemniały wyraźnie, kiedy się pochylił.

Nie odpowiedziała. Była zbyt zajęta wpatrywaniem się w swoje zaciśnięte do bólu dłonie.

— Co czujesz, kiedy ktoś potrzebuje pomocy?

Zafrasowała się wyraźnie.

— No nie wiem… Ostatnio czułam wyraźne mrowienie w dłoniach… Jakby moje ciało wiedziało, co robić, a ja… Spanikowałam, to wszystko…

Ku jej zdumieniu, Imnifay uśmiechnął się lekko.

— Moc upomina się o ciebie. Musisz wiedzieć, ze to nie jest bezrozumna siła. Od teraz na zawsze pokieruje twoim życiem. Możesz ją tłumić, ale nigdy jej nie przezwyciężysz. Rozumiesz?

— Profesor Jones powiedział, że to zagrożenie. — Spojrzała mu w oczy, przejęta. Te zdawkowe przestrogi od samego początku martwiły ją najbardziej.

— Zagrożenie jest tylko wtedy, kiedy wystąpisz przeciwko swojej naturze. — Mężczyzna zbył to niedbałym gestem. — Prawdziwe pytanie brzmi, co teraz zrobisz?

— Nie wiem — bąknęła. — Nie wiem, co teraz zrobię.

— Przede wszystkim, musisz osiągnąć równowagę. — Imnifay wstał ze swojego miejsca i zaczął zataczać koła wokół biurka. — Twoja Moc jest jeszcze bardzo surowa, bardziej panuje nad tobą niż ty nad nią. Biała Magia oznacza bezstronność. Spokój, obiektywizm i wyciszenie. Każda negatywna emocja oddala Moc. Musisz nauczyć się, jak kontrolować uczucia – powiedzmy, że to twoja praca domowa.

Moon wzruszyła ramionami. Prawdę mówiąc, spodziewała się czegoś zupełnie innego. Może bardziej widowiskowego? Tymczasem czuła się jak na wizycie u psychologa.

Mężczyzna przystanął i spojrzał na nią z góry.

— Wszystko po kolei. Najpierw musisz nauczyć się nad sobą panować. To bardzo ważne.

Dominika podniosła się z miejsca. Nagle bardzo zapragnęła znaleźć się po drugiej stronie drzwi, uciec od tego badawczego spojrzenia. W jej głowie panowała prawdziwa burza myśli i w tym momencie marzyła jedynie o tym, żeby zaszyć się w dormitorium i uporządkować je wszystkie.

— Bardzo dziękuję. Eee… Jak mam się z panem skontaktować?

Imnifay przesuwał się wolno wzdłuż ściany, aż jego sylwetka odcięła się wyraźnie na tle czarnego kwadratu okna.

— Poinformuję cię o kolejnym spotkaniu.

Kiedy wyszła na opustoszały korytarz, wzdrygnęła się mimowolnie, czując jak zimny dreszcz przebiega jej wzdłuż kręgosłupa.

Wówczas nie mogła jeszcze tego wiedzieć, ale to właśnie w tym momencie uczyniła pierwszy krok na drodze do swojego przeznaczenia i chociaż ostateczny cel był zbyt odległy, by go dojrzeć, nic już nie mogło jej zawrócić z raz obranej ścieżki.

Znalazła się na skraju.

---

Cześć, rybki!

Trudno powiedzieć, żeby ten rozdział obfitował w szaloną akcję, ale za to jest naszpikowany zapowiedziami kolejnych wątków, więc czytajcie między wierszami :) Wraz z kolejnym wracamy do hogwarckich perypetii, więc nie traćcie nadziei!