14 lutego 2016

Rozdział V - część II

„Świąteczne porządki”
– rozdział V –

Obudziły ją promienie słońca, wyciągające się z wolna spod jasnej zieleni niedokładnie zaciągniętych zasłon. W innym przypadku pewnie zasłoniłaby twarz poduszką i drzemała dalej, ale nie dziś – dziś powitała dzień szerokim uśmiechem i pełnym zadowolenia mruknięciem.
Energicznie przerzuciła nogi przez łóżko i odetchnęła głęboko powietrzem zdominowanym przez zapach świerkowych gałązek, które pani Moon umieściła nad oknem. Wreszcie czuła się bezpieczna i pewna w otoczeniu, które znała przecież dość krótko, ale jej najbliżsi samą swoją obecnością uczynili je wymarzonym domem. Rozpierało ją mnóstwo energii, jak dziecko, które niecierpliwie czeka na przyjście Père Noël.
Jej obecne „królestwo” bardzo przypominało pokój, który zajmowała we Francji: na ścianach pyszniły się duże plakaty drużyn Quidditcha takich jak francuscy Pogromcy Kafla z Quiberon czy Jastrzębie z Falmouth; korkową tablicę zajmowały wycinki z gazet, przedstawiające czarodziejskie stworzenia, a także nieruchome fotografie, z których na ogół uśmiechał się mały blondwłosy chłopiec; na podłodze spoczywał ciężki śliwkowy dywan sięgający aż do biurka pod oknem, które lśniło czystością, niewątpliwie za sprawą matki Dominiki.
Pomieszczenie było trochę mniejsze niż to poprzednie i odrobinę bardziej zagracone, ale przede wszystkim było jej azylem, miejscem, w którym mogła się ukryć przed cudzymi spojrzeniami. Zupełnie inaczej niż w Hogwarcie, gdzie dzieliła dormitorium z innymi uczennicami i jedyną, dość wątpliwą granicą bywała kotara z burgundowego aksamitu, którą w razie potrzeby mogła zaciągnąć wokół łóżka.
Hogwart.
Ciemna chmura na tle nieskazitelnego nieba jej radości. Jak ma powiedzieć rodzicom, że po przerwie świątecznej nie ma zamiaru wrócić do szkoły? Jak odpowiedzieć na szereg niespokojnych pytań? Jak znieść rozczarowanie na twarzy ojca i smutną satysfakcję matki?
Przecież nie powie im o Białej Magii. Nie może tego zrobić. Za bardzo by się martwili i prawdopodobnie skończyłoby się na tym, że rodzice zamknęliby przed nią świat czarów, który tak niechętnie zaakceptowali... Nie, tę decyzję podświadomie podjęła już dawno.
Więc jak się wytłumaczy? Tym, że nie potrafi i nie chce się odnaleźć w nowym środowisku? Że czuje się wyobcowana, jak z innego świata, gdzie ludzie żyją inaczej, gdzie panują inne zasady? Brzmiało niezbyt przekonująco, tak jak czasami brzmi przewrotna prawda...
Koniec — pomyślała stanowczo. Zajmie się tym później. Po co ma się dręczyć „tamtym miejscem”, jak w myślach nazywała Hogwart, po co, skoro teraz jest jej dobrze i spokojnie? Na razie spędza czas z rodziną i na tym należy się skupić. W końcu nie mogła doczekać się świąt, powinna cieszyć się każdą minutą, a później… Później coś wymyśli.
Tak podbudowana, wstała i poprawiła powyciąganą koszulkę z kiczowatym jednorożcem, w której spała, i wyszła z pokoju. Zeszła po schodach i skierowała się w stronę kuchni, z której już dochodziły przyjemne zapachy.
— Cześć. — Uśmiechnęła się do matki i babci, które zgrabnie uwijały się, przygotowując potrawy, które jeszcze dziś miały stanąć na świątecznym stole. Odpowiedziały jej uśmiechami i wymieniły kilka zdawkowych uwag.
— Hélène, spójrz tylko jak to dziecko wygląda — westchnęła znad bakłażana kobieta o farbowanych blond włosach. Zmarszczki na jej twarzy informowały, że już dawno przekroczyła sześćdziesiątkę, ale bystremu spojrzeniu nie mógł umknąć żaden szczegół. — Wszystko zawsze wisi na niej jak na wieszaku, a teraz jest jeszcze gorzej, założę się, że w tym akademiku w ogóle nie wychodzą na świeże powietrze...
— Mamo — przerwała szybko smukła brunetka, energicznie operując nożem. — Nie przesadzaj, Dominika wygląda jak każda normalna nastolatka, chyba nie sugerujesz...
— Ależ ja nic nie sugeruję, trzeba ją tylko podtuczyć w dobie tych wszystkich bzdurnych diet i...
— Hej, wciąż tu jestem? — Dominika uniosła brwi, ale w kącikach jej ust chwiał się już kpiący uśmiech.
Kiedy cała rodzina zbierała się na tych nielicznych uroczystościach, wszystko zawsze zostawało dokładnie skomentowane, więc nie było szans skryć się przed babcinymi uwagami. Dawno już przestała się przejmować, zwłaszcza że narzekanie na sylwetkę jedynej wnuczki zdawało się sprawiać kobiecie niemałą przyjemność.
— Co tak pachnie? — spytała, wciągając w nozdrza słodką woń.
— Kolacja — odpowiedziała krótko babcia, stawiając przed nią talerz z jej ulubionym zestawem śniadaniowym: bagietkami z waniliowo-rabarbarową marmoladą i kubkiem café au lait.
Po świątecznej kolacji w domu państwa Moon można było spodziewać się prawdziwej uczty. Jak w większości francuskich rodzin, nie obchodzili Wigilii, a dwudziestego piątego grudnia rozdawano prezenty dla dzieci i spożywano uroczysty posiłek. Dopiero w Noc Sylwestrową dorośli wymieniali się podarkami. Dominika poczuła dreszczyk emocji na myśl o miłym spędzeniu czasu w towarzystwie bliskich, których nie widziała od niespełna czterech miesięcy.
Szybko zjadła śniadanie i skierowała kroki w kierunku salonu, odprowadzana czujnym spojrzeniem matki. Kiedy przechodziła przez przedpokój, poczuła na swoim ramieniu czyjąś chłodną dłoń.
— Rany — sapnęła, kiedy poznała piwne tęczówki Hélène Moon. — Ale mnie przestraszyłaś...
— Wszystko w porządku? — Głos wyrażał matczyną troskę. Dominika uciekła spojrzeniem w bok – myśl o Hogwarcie dała o sobie znać, osiadając ciężarem w okolicach żołądka. — Posłuchaj, musisz teraz bardziej uważać na jakiekolwiek tematy o szkole. Najlepiej w ogóle na razie o niej nie wspominaj... Dobrze? — Pochyliła głowę, by zajrzeć córce w oczy. Dominika mruknęła coś cicho, wzruszając ramionami. Przez pięć lat nie uroniła ani słowa o magii osobom, które nie powinny o niej wiedzieć i teraz też nie miało się to zmienić. Oczywiście nie było to łatwe, prowadzić drugie ekscytujące życie i móc dzielić się nim jedynie z rodzicami i to w nielicznych przypadkach. Udawać, że jest się kimś innym, jakby magia stanowiła wstydliwą tajemnicę, nawet dla bliskich…
— Dziś po południu przyjadą wuj Hughes i ciocia Louise. — Blondynka zmusiła się do zrobienia zdziwionej miny, ale pani Moon uśmiechnęła się ironicznie. — Nie wysilaj się, wiem, że twój ojciec się wygadał. Mężczyźni są czasem jak dzieci... Chodzi o to, że Guillaume spałby razem z tobą w pokoju i przed ich przyjazdem musisz wynieść na strych wszystkie te twoje księgi, plakaty, żaby... Rozumiesz?
— Jasne — powiedziała zdawkowo Dominika i odwróciła się w stronę schodów, ale matka zatrzymała ją gestem.
— Wiem, że jesteś odpowiedzialna — szepnęła kobieta znacznie cieplejszym tonem. — I na pewno jesteś świetna w... w tym co tam robisz. — Dziewczyna uśmiechnęła się gorzko. — Ale przez te kilka dni postaraj się o tym zapomnieć i być normalną nastolatką... Dobrze? — W myślach Dominiki wyraźna czułość matki zmagała się z przeczuciem, że kobieta się jej zwyczajnie wstydzi. Jej, albo tego, z czym się urodziła, magii krążącej w jej żyłach, przepływającej przez palce, elektryzującej w powietrzu... Złość przeplatała się z żalem, żal z miłością, miłość z bezsilnością.
Zdobyła się na zdławione „tak” i szybko cofnęła się do schodów, aby Hélène jej nie zatrzymała. Po chwili była już w swoim pokoju. Oparła się o zamknięte drzwi i pozwoliła opaść powiekom. Jej twarz nie wyrażała nic – silne emocje zdradzały jedynie zagryzione do krwi wargi.

* * * * *

Syriusz Black lekceważąco rozparł się na krześle i wcisnął ręce do kieszeni, demonstrując przy tym, jak bardzo jest obrażony na świat. Grymas na jego twarzy na moment ustąpił miejsca zdziwieniu, kiedy jego prawa dłoń natrafiła na chłodny metal. Wyciągnął z kieszeni niewielki medalion, który znalazł dziś rano wśród prezentów u stóp swojego łóżka. Przesunął znudzonym spojrzeniem po niewiarygodnie drobnych ogniwkach srebrnego łańcuszka i kunsztownie wytłoczonych literach splatających się w napis „Toujours pur”. Chwycił medalion i wprowadził go w ruch wahadłowy tuż przed swoim nosem. Początkowo zdziwił się, że dostał prezent od rodziców, mimo że nie raczył pojawić się w domu na święta, ale dość szybko zrozumiał ich przezabawny żarcik.
Medalion był zaczarowany. Kiedy tylko Syriusz próbował się go pozbyć, on w jakiś sposób ponownie zjawiał się w pobliżu, jakby nic takiego nie miało miejsca. Otworzywszy małe pudełeczko, bez namysłu cisnął medalion za okno, tylko po to, by po chwili znaleźć go na swojej poduszce. Huncwoci próbowali mu pomóc, ale w końcu odłożyli tę sprawę na później, bo byli już spóźnieni na bożonarodzeniowe śniadanie. Zostawił go więc na podłodze w dormitorium, by teraz natrafić na niego w kieszeni. To zabawne, jak jego pokręcona rodzinka potrafiła napiętnować go nawet na odległość…
Mimo że uwielbiał ten zamek i zawsze cieszył się na myśl, że może w nim zostać zamiast wracać na Grimmauld Place, wszystko wskazywało na to, że to będą jego najgorsze święta w ciągu ostatnich kilku lat. Najpierw ten głupi medalion, a zaraz potem szalony Remus…
Na samą myśl o przyjacielu ponownie zalała go fala gniewu.
Wszystko zaczęło się od tego, że James zaczął pokpiwać z kompromitacji Syriusza w Skrzydle Szpitalnym. Black przez chwilę udawał obrażonego, ale szybko dołączył do przyjaciela i zaśmiewali się z biednego dzieciaka, który przez przypadek został świadkiem niedoszłego otrucia jednego ze słynnych Huncwotów. Na zasadzie logicznego ciągu przyczynowo-skutkowego szybko wyczerpali temat traumy nieznanego im chłopca i przeszli do Moon, która ostatnio zachowywała się szczególnie dziwnie. Syriusz był właśnie w trakcie opowiadania przezabawnej, jego zdaniem, anegdotki o włosach dziewczyny, kiedy nagle Remus wstał i zaczął przechadzać się nerwowo po dormitorium. Black spojrzał na to zdziwiony, ale kontynuował ku wyraźnej uciesze Jamesa i Petera. W momencie kiedy miał przejść do pointy, Lupin przystanął nieopodal jego łóżka i chłodnym tonem zapytał, co ma zamiar zrobić z Elisabettą. Jako że Syriusz nigdy nie sprecyzował żadnych planów w stosunku do uroczej Krukonki, porozumiał się tylko spojrzeniami z chłopakami i z charakterystyczną dla siebie prostotą odpowiedział, że nic takiego. Glizdogon wybuchnął piskliwym śmiechem i właśnie wtedy Remus oszalał. Bredził coś o nieodpowiedzialności, znieczulicy, chamstwie i braku empatii. Huncwoci patrzyli na to zszokowani, a w szczególności Syriusz, który nie miał pojęcia, co to jest empatia i nigdy żadnej nie widział na oczy. Kiedy wreszcie James zdobył się na nieśmiałe pytanie, co takiego mu odbiło, na gacie Merlina, Remus tylko odwrócił się na pięcie i wyszedł z dormitorium, trzaskając za sobą drzwiami. W pierwszej chwili Syriusz był zbyt zdumiony zachowaniem przyjaciela, który w ciągu sześciu lat znajomości nigdy wcześniej nie zdobył się na taki przypływ autoekspresji, by zareagować w jakiś sposób, ale teraz szok zastąpiła złość za tak rażącą nieuczciwość. Nie miał pojęcia, o co mogło mu chodzić, może nadmiar obowiązków w końcu dał mu się we znaki? Bez względu na to, co było przyczyną nagłego szaleństwa Lupina, Black oczekiwał przeprosin i kiedy wchodził na śniadanie, był pewien, że je otrzyma, zrobił więc odpowiednio nadąsaną minę i zajął jedno z miejsc przy wspólnym stole. Kiedy przez dłuższą chwilę nie usłyszał żadnej błagalnej mowy na swoją cześć, rozejrzał się ukradkiem.
Złość ponownie ustąpiła miejsca zdumieniu, gdy zorientował się, że Remusa nie ma w Wielkiej Sali. Porozumiał się spojrzeniem z Jamesem, który tylko wzruszył ramionami i sięgnął po świąteczny pudding. Co za okropny, okropny dzień!

* * * * *

— Hughes, może jeszcze trochę herbaty?
— Dziękuję, kochana, jest naprawdę wyśmienita. — Szczupły brunet o jasnoniebieskich oczach z uśmiechem wyciągnął przed siebie pustą szklankę, którą niezwłocznie napełniła Hélène Moon.
— Jak wszystko w tym domu. Szampan. Kuchnia. Ja — dodał skromnie ojciec Dominiki, sięgając po kolejny kawałek ciasta, za co otrzymał łagodny cios chochlą od swej żony.
— Kontroluj się, kochanie — powiedziała pobłażliwie, ale nawet nie starała się ukryć iskierek rozbawienia, które lśniły w jej oczach.
— Bogowie! — sapnął z egzaltacją pan Moon. — Cóż to za niebywały sadyzm, posadzić mnie przy stole pełnym najwspanialszych potraw i kazać mi się kontrolować!
Wokół rozległy się chichoty, a Hélène uśmiechnęła się ciepło. Istotnie, nie można było narzekać: mebel niemal uginał się od półmisków, na których znajdował się między innymi pasztet z gęsiej wątróbki, wędzony łosoś, cykoria i bakłażan w ostrym pomidorowym sosie, bouillabaisse, raki po bordosku, a na środku stołu pyszniło się Buche de Nol, coroczny obiekt pożądania pana Moon.
Dominika uśmiechnęła się pod nosem i nabiła na widelec kawałek bakłażana. Tuż obok Guille wiercił się na krześle, z każdą chwilą coraz bardziej niecierpliwy prezentów. Jego starsza siostra, Claire, wyniosła trzynastolatka o ciemnych, jedwabistych włosach (w niczym nie przypominająca swego młodszego brata) spojrzała na niego krzywo i odsunęła swój talerz poza zasięg ciekawskich rączek.
— Już niedługo — powiedziała uspokajająco Dominika, sięgając po szklankę z pomarańczowym sokiem. — Père Noël musi odwiedzić dzieci na całym świecie, nie tylko nas.
— A czemu nie nas najpierw? — zapytał buntowniczo chłopiec, z dziecięcą ciekawością pakując dłoń do naczynia z sosem.
— Bo — westchnęła blondynka, wyjmując chusteczki i zabierając się do wycierania brata. — Père Noël ma specjalną listę i odwiedza domy po kolei. A jak będziesz grzeczny i zjesz jeszcze kawałek rybki, to pójdziemy zobaczyć, czy wzeszła już pierwsza gwiazdka...
Guille łaskawie pozwolił wtłoczyć w siebie jeszcze kilka kawałków łososia, po czym zaczął domagać się dotrzymania obietnicy i oczekiwania starca w oknie. Dominika ujęła pulchną rączkę i podążyła do przyjemnie chłodnej kuchni. Na posadzkę spływał srebrzysty blask księżyca.
Blondynka posadziła zniecierpliwionego chłopca na parapecie, a sama zza jego ramienia zaczęła przyglądać się nieprzeniknionej czerni nieba.

* * * * *

Setki kilometrów od miejsca, w którym panna Moon spędzała ostatnie rodzinne święta w swoim życiu, w ten sam niebiański aksamit wpatrywał się Albus Dumbledore. O ile dla dziewczyny był on przyjemnie miękki i wypełniony słodką tajemnicą, o tyle dla starego czarodzieja krył w sobie narastającą grozę i niepokój minionych nocy. Jak długo jeszcze? Kiedy skrzętnie ukrywany sekret ujrzy światło dziennie, a jego najgorsze przypuszczenia okażą się prawdą? W chłodnych szkłach jego okularów-połówek odbijała się mleczna poświata księżyca, wszystko inne pogrążone było w mroku.
Cóż, tajemnica musi być przestrzegana nadal. Panika wybuchnie tak czy inaczej, nie była jednak korzystna w żaden sposób i należało ją odwlec. Może nawet wszystkie jego wysiłki okażą się zbędne? Mimo złych przeczuć i gorzkich myśli, Albus wciąż bał się odrzucić nadzieję, która kazała mu nie ufać mnożącym się znakom. Nic jednak nie stało na drodze, by rozpocząć pewne niezbędne przygotowania, by odnowić stare znajomości i nawiązać nowe.
— Ach, jak bardzo chciałbym się mylić, Tom, jak bardzo! — rzucił w ciemność, a słowa rozpłynęły się w ciszy.
Czarodziej potarł czoło i odwrócił się od okna. Jego włosy zalśniły księżycowym blaskiem, kiedy przygarbił się nieco, a jego cień, nieco tylko ciemniejszy od pogrążonego w mroku gabinetu, padł na blat kunsztownie rzeźbionego biurka. Usiadł w fotelu i przytykając różdżkę do skroni selekcjonował swoje myśli, po czym oddawał je Myślodsiewni.
Dobrze wiedział, że jeśli żądasz mądrej odpowiedzi, musisz równie mądrze pytać...

* * * * *

Święta skończyły się dwa dni temu, a mimo to w domu państwa Moon-Renoble nadal trwał radosny rozgardiasz. Goście mieli zostać aż do Nowego Roku, z czego Dominika była bardzo zadowolona. Kilka cennych dni spędzonych z rodziną, tego właśnie potrzebowała. Bardzo tęskniła za Guilllem i to głównie z jego powodu wyprowadzka do Wielkiej Brytanii była dla niej tak bolesna. Za nic nie opuściłaby teraz ciepłego, rodzinnego domu, który za sprawą ciotecznego braciszka wypełniły wspomnienia Francji.
Teraz jednak siedziała samotnie na środku śliwkowego dywanu w swoim pokoju. Dookoła w nieładzie leżały świąteczne prezenty, które w tym roku przyniósł jej „Père Noël” lub jak kto woli wujek Bernard. Były to kolorowe słodycze (Kochanego ciała nigdy za wiele, zawsze to powtarzam...), opasły słownik numerologiczny (Co też dajecie temu biednemu dziecku?!), ulubione perfumy i wiekowe kolczyki z akwamarynami (Wyobraź sobie, że wujek Mundo...). Ostatni prezent spoczywał na jej podołku i był równie niespodziewany, co uroczy w swej prostocie. Rankiem dwudziestego szóstego grudnia w jej talerzu z tostami wylądowała kremowa koperta, a kiedy zdziwiona podniosła wzrok, jej ojciec tylko wzruszył ramionami i oznajmił:
— Jestem tu tylko posłańcem. Sprawdzałem pocztę i znalazłem go w skrzynce. Jest zaadresowany do ciebie.
Rzeczywiście, na odwrocie widniała krótka notatka wypisana krągłym, aniołkowatym pismem:

Dominika Moon
Number Twelve Derwent Road,
Bedworth, Warwickshire

Nie mogło być więc mowy o pomyłce, ale kto mógł wysłać jej list przy pomocy mugolskiej poczty? Szybko dokończyła śniadanie i odprowadzana ciekawskim spojrzeniem ojca, przeniosła się na półpiętro, gdzie przysiadła na jednym ze schodów i niecierpliwie rozerwała kopertę. Na jej kolana spadła kolorowa kartka świąteczna i to nie tekturowe renifery przyciągnęły jej uwagę, nie był to też zabawny wierszyk umieszczony w środku. Zarówno siedząc wtedy na schodach i teraz na dywanie, wpatrywała się w kilka słów wykaligrafowanych niebieskim tuszem: Z najlepszymi życzeniami od Lily i Patricii. Tęsknimy!
Musiała przyznać, że była to ostatnia rzecz, której mogła się wtedy spodziewać i wzbudziła w niej sporo wyrzutów sumienia. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego te dwie nie mające żadnych zobowiązań w stosunku do niej młode czarownice po raz kolejny po przyjacielsku wyciągnęły do niej dłoń, mimo iż poprzednie życzliwości nie spotkały się z równie ciepłą odpowiedzią. Nawet teraz Dominika nieufnie trzymała w dłoniach barwną kartkę, jak czarnomagiczny przedmiot zapewniający obcym wgląd do jej duszy. Dlaczego więc? Po pannie Evans mogła się spodziewać podobnego aktu miłosierdzia, nie raz widziała jak Lily pomaga szkolnym nieudacznikom. Czy ona też sprawia wrażenie tak żałosnej osoby? Poczuła złość, którą dość szybko zastąpił wstyd i zakłopotanie. Najwyraźniej upadła tak nisko, że nieuzasadnioną agresją reaguje nawet na cudzy uśmiech. Dobrą stroną tego wszystkiego była kiełkująca w niej chęć zmiany, przerwania monotonii sytuacji, kiedy najbardziej przerażającym dźwiękiem na świecie wydawało jej się bicie własnego serca. Nie miała jednak śmiałości, nie teraz, kiedy wszystkie zmartwienia mogła zakończyć, nie wracając po prostu do Hogwartu. Byłoby to oczywiście tchórzostwo, przed którym wciąż się wzdragała, ale czy nie cudownie – mówił błogi głosik w jej głowie – czy nie cudownie byłoby zapomnieć o obcych ludziach, o Białej Magii, o pokonywaniu samej siebie? Jedna decyzja, jedno zdanie. To takie proste.
Przypomniała sobie zaciętą minę Patricii walczącej z trudnym eliksirem, pełną determinacji teraz Lily na lekcjach transmutacji, z którą nigdy sobie nie radziła... Czy ona, Dominika Moon, mogła w ogóle porównywać się z innymi uczniami, innymi Gryfonami? Dlaczego Tiara Przydziału uczyniła z niej mieszkankę Domu Lwa, skoro pragnie teraz z niego uciec jak zwykły tchórz?
Poczuła napływające do oczu gorące łzy, symbole poczucia własnej bezużyteczności i braku przynależności do jakiegokolwiek miejsca poza domem. Serce załomotało jej w piersi, kiedy usłyszała trzask zamykanych drzwi. Odwróciła się gwałtownie, przyciskając do siebie świąteczną kartkę jak wstydliwą tajemnicę. O ścianę opierała się jej babcia, świdrując dziewczynę bystrymi, piwnymi oczami.
— Tak właśnie myślałam. Kochanie, czy ty masz jakiś problem?
Dominika postarała się skupić i pokonać przemożną falę odrętwienia.
— Nie — jęknęła słabo, a kiedy i do niej przemówił fałsz tego słowa, spuściła oczy, mruknąwszy ciche „tak”. Komu można zaufać, jeśli nie najbliższym?
Kobieta westchnęła dobrodusznie i przysiadła na brzegu łóżka.
— Cieszę się, że w końcu to od ciebie usłyszałam. Wystarczy zostawić cię samą na kilka minut i już chodzisz jak struta. O co chodzi tym razem? Problemy w szkole?
Dominika podniosła wzrok i spojrzała w opiekuńcze, mądre oczy babki. Ze ściśniętym gardłem starała się wymyślić odpowiedź, która nie zdradziłaby żadnej z przykrych rodzinnych tajemnic, a przy tym nie byłaby kłamstwem.
Czuła się jak zdrajca, nie mogąc powiedzieć jej prawdy. Bo jak wyjaśnić wszystko, nie wspominając o magii i Hogwarcie? Z góry patrzyła na nią kobieta z dobrotliwym, choć nieco zaniepokojonym uśmiechem – takim samym przez wszystkie lata: kiedy dostała pierwszą złą ocenę, kiedy skaleczyła się w kolano, które za żadne skarby nie chciało się zagoić, kiedy pobrudziła najlepszą sukienkę, kiedy zakochała się po raz pierwszy... I teraz, kiedy znowu nie potrafiła sama poradzić sobie z problemem.
Pani Moon najwyraźniej po swojemu zinterpretowała to milczenie, bo wyciągnęła pomarszczoną rękę i pogłaskała wnuczkę po ramieniu z cichymi słowami:
— Jeśli nie chcesz, to nie mów, ale pamiętaj, że ja tu zawsze jestem. Każdy problem da się rozwiązać, kochanie, każdy.
I wtedy coś w niej pękło. Może to przez to, co powiedziała babcia, może przez jej dotyk, może przez nagromadzone emocje, które w końcu wybuchły... Nie wiedziała, ale liczyło się tylko to, że podniosła się z klęczek i zarzuciła starej kobiecie ramiona na szyję, dziecinnie wtulając twarz w jej ramię i nie hamując już łez. Zanim zdążyła się powstrzymać, szlochając opowiedziała wszystko, co ją bolało, bezwiednie pomijając profesję szkoły i Białą Magię, która – jak się teraz okazywało – wcale nie była jej największym zmartwieniem. Grace Moon wysłuchiwała wszystkiego cierpliwie, pozwalając wnuczce się wypłakać. Czule gładziła jej jasne włosy, sama wzruszona tym nagłym wybuchem zaufania. Po kilku niewiarygodnie wolno płynących minutach słowa zaczęły płynąć coraz wolniej aż w końcu ustały i został tylko urywany szloch, który również wyraźnie osłabł proporcjonalnie do otuchy, łagodnie rozlewającej się w duszy nastolatki.
Rozmowa, która później nastąpiła, była jedną z trudniejszych i istotniejszych, które Dominika miała odbyć w swoim życiu.
Pani Moon znała swoją wnuczkę i jej tendencję do irracjonalnego lęku przed zmianami, nawet na lepsze. Przeprowadzka z Francji nie od razu zburzyła jej wewnętrzny spokój, ale najwyraźniej zrobiło to coś w szkole, o czym dziewczyna nie wspomniała, a Grace nie drążyła tematu. Głosem, w którym pobrzmiewała pewność i lekka nagana, przedstawiła Dominice swój stosunek do całej sprawy. To drugie najwyraźniej zaskoczyło i nieco oburzyło nastolatkę, ale odniosło spodziewany efekt – jej mała Nika zaczęła się bronić i bezwiednie uwolniła dynamizm charakteru, który - jak słusznie podejrzewała Grace – tłumiła w sobie z jakichś dziecinnych pobudek.
— No widzisz — powiedziała z dumą, przyjrzawszy się wykrzywionym wargom i urażonemu spojrzeniu wnuczki. — Trzeba mieć niemało odwagi, żeby się pokazać takim, jakim się jest naprawdę. Ludzie patrzą na ciebie z ciekawością, próbują jakoś do ciebie dotrzeć, a ty co? Ty tylko patrzysz na nich z góry i zamykasz się, właśnie tak, nie przerywaj mi, młoda damo, a wiesz dlaczego tak się zachowujesz? Bo wyłazi z ciebie egoizm twojego dziadka, ot co! — Tu przeżegnała się pospiesznie, choć miny wcale nie miała pobożnej. — Kiedy go poznałam, też zamykał się w swojej skorupie i narzekał, jaki to świat jest niedobry. Pierwszą rzeczą, którą zrobiłam, było stanowcze powiedzenie mu, żeby wreszcie wziął się w garść. — Znając swoją babcię od tylu lat, Dominika nie miała żadnych wątpliwości co do autentyzmu tej historii. — I ty powinnaś zrobić to samo. Może i w twojej poprzedniej szkole nie było najlepiej, ale teraz zaczynasz od nowa i będzie tak jak ty tego zechcesz. Dobrze wiesz, że stać cię na wiele więcej. Nie zasłaniaj się brakiem pewnych cech, bo odwaga to panowanie nad strachem, a nie jego brak! – Po tych słowach płomień w jej oczach przygasł, ale spojrzenie wciąż było twarde, mimo wyraźnej w nim troski. — Masz tu chusteczkę. Kiedy stąd wyjdę, masz usiąść i dokładnie wszystko przemyśleć. Reszta należy do ciebie. — Wstała i otrzepawszy spódnicę z niewidocznych pyłków, podeszła do drzwi. — Jeżeli miałabyś coś do dodania, to będę w kuchni. Musimy dopiec dodatkowe ciasto, wyobrażasz sobie, że twój ojciec wchłonął kolejne? — Uśmiechnęła się i po chwili już jej nie było.
Dominika zamknęła oczy i westchnęła ciężko, pocierając zaczerwienione powieki. Wówczas nie mogła tego wiedzieć, ale ta intymna i dość nietypowa rozmowa miała wpłynąć na więcej niż jedno życie.
Zębate koło przeznaczenia zgrzytnęło, ruszając.


---
Bożesztymój, przepraszam was za spóźnienie i zaległości na waszych blogach! Ten rozdział też nie wyszedł najzgrabniej, jakiś przyciężki się zrobił, ale niektóre kwestie same się nie załatwią, no. Za to zapowiadam Jily i Huncwotów w kolejnym rozdziale, hurra, prawda? :p Mam teraz na głowie miliard spraw, ale w niedalekiej przyszłości nadrobię wszystko, a może i dodam wcześniej dalszy ciąg, hmm? Buziaczki-ślimaczki!

30 komentarzy:

  1. Hej, hej!
    Przyciężki? Mi tam się bardzo podobał :) Świąteczna atmosfera sprawiła, że rozdział był bardzo przyjemny, a nie ciężki!
    Oho! Zaczęło się! Remi się wkurzył... A Syriusz czeka na przeprosiny, głupek... No ale cóż ma zrobić, skoro nie wie, o co chodzi?
    Dom-Dom porozmawiała z babcią. Już lubię jej babcię! Dzięki niej powrót do Hogwartu staje się coraz bardziej możliwy! Jupijaj!!!!
    Ten medalion... Grrrr... Na pewno będzie znaczył więcej.
    Pamiętaj o jednym: Dom wróci do Hogwartu. Tak. To już jest postanowione.
    I to, że będzie w następnych rozdziałów dużo Syrom(?)/Synika(?)/Syrika(?). Tak. Takie nazwy pairingów.
    Ohohoho! Będze więcej huncwotów! Jupijaj! Jupijaj! Jak ja się cieszę!
    Czekam na następne! Obumy szybko!
    Pozdrowionka,
    Bianka!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cześć :)
      Uff, jak miło mi to widzieć! Bardzo dziękuję.
      No niestety, wrażliwość emocjonalna Syriusza jest dość ograniczona, więc to utrudnia sytuację xD
      O proszę, jaka sprytna, medalionu się dopatrzyła :p Potwierdzam, potwierdzam.
      Muszę przyznać, że te nazwy pairingów są tak straszne, że chyba nie warto wiązać Syriusza z Dominiką, haha.
      Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam
      Eskaryna

      Usuń
    2. jak to nie warto?! Grrrr! Nawet tak nie mów!
      Nazwijmy ten pairing Som. To będzie brzmiało jakby ktoś się pomylił i napisał som zamiast są, a tuutaj taka niespodzianka, bo to nazwa pairingu od Syriusza i Dom-DOM. Niezłe, nie?

      Usuń
    3. Wspaniałe wręcz, ale odrobinę niezgodne z rzeczywistością ;p

      Usuń
    4. Czy ty chcesz przez to powiedzieć, że nie będzie takiego pairingu?!?!??

      Usuń
    5. Prawdę mówiąc, wolałabym nic nie mówić na temat pairingów, których nie ma xD

      Usuń
    6. Zapraszam do siebie na nowy rozdział!
      zakrecone-zycie-huncwotow.blogspot.com

      Ps. Czy sugerujesz, że ja to sobie tylko wymyśliłam? Xd

      Usuń
  2. No i w końcu się doczekaliśmy
    Rozdział wspaniały jak zwykle. Dzięki świętom bardzo szybko i przyjemnie minął choć perspektywa tego, że Dom nie chce wracać do szkoły wcale taka przyjemna nie jest.
    Jej rodzina jest zakręcona ale i tak współczuje jej tego, że nie może powiedzieć wszystkim o tym kim jest. Nie wiem czy ja dawałabym radę przez tyle czasu okłamywać najbliższych. Ale dziwne jest to, że mama się jej wstydzi. Współczuje jej.
    Syriusz ... jak można uwielbiać takiego debila ? :D :D :D no jak? Normalnie zabiłaś mnie tym, że czekał na przeprosiny hehe.
    Biedny. Jakbym ja miała takich rodziców to bym się załamała.
    A no proszę. Czyli babcia naszej blondyneczki jest nie taka zła. Może teraz kiedy sobie porozmawiały to dziewczyna jednak zdecyduje się na powrót do szkoły.
    Syriusz i Dominika ... Syrinika? Chyba to najlepsza z opcji hehe.
    Pozdrawiam i zapraszam do mnie na rozdział z Mayą i resztą

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej :)
      Cieszę się, że jednak nie było źle. Tym bardziej nie mogę doczekać się kolejnego rozdziału, bo wydaje mi się, że będzie znacznie ciekawszy.
      Tak to już jest z rodzinami, trudno tu o ideały :)
      Syriusz funkcjonuje w swojej własnej rzeczywistości i takie są efekty ;p
      Dziękuję i pozdrawiam
      Eskaryna

      Usuń
    2. Ale dzięki temu nasz kochany Łapcia jest jeszcze bardziej uroczy ;) więc to nie jest jego minus.
      Pozdrawiam i zapraszam na kolejny rozdział do Mai i reszty

      Usuń
  3. Rozdział jak zwykle wspaniały, nie rozumiem dlaczego twierdzisz, że jest on przyciężki. Bardzo podobają mi się Twoje opisy! Świąteczna atmosfera mi się udzieliła, chociaż jestem chora, to poczułam takie jakby...ciepło? Tak, to na pewno to! :)
    To musiało kiedyś nadejść. Remus w końcu się wkurzył. Syriusz oczywiście zachowuje się jak obrażona panienka XD Zastanawia mnie ten medalion. Jestem pewna, że nie wróży on nic dobrego. No w końcu dostał go od jego świrniętej rodzinki...
    Babcia Dominiki wydaje się taka miła i w ogóle. Jak każda babcia! ^.^ Polubiłam tą postać i coś czuję, że ona przekona Dominikę, żeby wróciła do Hogwartu (oby!).
    Yeah, będzie więcej Jily i Huncwotów! Nie mogę się doczekać! <3
    Życzę weny na dalsze rozdziały! ^^
    Pozdrawiam,
    ~V

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To dla mnie najlepszy komplement :p Dziękuję bardzo.
      Medalion się jeszcze pojawi, spokojna głowa.
      Ha, ja też nie mogę się doczekać!
      Pozdrawiam
      Eskaryna

      Usuń
  4. Podobał mi się najbadziej fragment związany z kłótnia miedzy Huncowrami, to,jak inaczej wszyscy myślą i jak a dobra sprawę nadal sa nkesamowicie dziecinni... Syriusz chyba prędzej czy pozniej bedzie musiał zastanowić sie, o co moze chodzic Remusowi, bo odnoszę wrażenie, ze jemu kt tak to nie przejdzie... Jesli chodzi o Dominique... Mam nadzieje, ze jej rozmowa z babcia przekona ja, by nie rezygnowac ze szkoły... Szkoda troche, ze nie wiemy, w jaki sposob dało sie dziewczynie tak wiele powiedzieć, skoro nie moze mówić o magii,,, ale ogólnie spoko;). Super, ze Lily i Patricia tak myślą o nowej koleżance. Czekam z niecierpliwoscia na cd :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj tak, to dobre określenie - wszyscy są jeszcze bardzo dziecinni, ale wkrótce będą musieli nauczyć się szybko dorastać.
      To całkiem proste - problemy z magią są tylko fasadą dla innych, związanych z adaptacją i brakiem własnego miejsca i właśnie ta część mogła zostać opowiedziana.
      Dziękuję za komentarz
      Eskaryna

      Usuń
  5. Obecna!
    Jak ja lubię rozdziały o świętach! Są takie magiczne i chciałam powiedzieć radosne, ale Twój był troszkę smutny. Biedna Dominika :/
    Bardzo mi się spodobał opis pokoju Dominiki. Wyobraziłam go sobie jako takie małe, przyjemne gniazdko na poddaszu :3
    Tak naprawdę to dziwię się Dominice, że jest tak anty nastawiona do Hogwartu. Rozumiem, że sytuacja z Białą Magią nie daje jej spokoju i tęskni za rodziną, ale z drugiej strony czy życie tam jest naprawdę takie ciężkie? Ma wspaniałych znajomych, którzy są dla niej mili (może po za głupim kochanym Syriuszem :D) i decyzja o opuszczeniu szkoły jest zbyt pochopna.
    Ale jak czytam o jej rodzinie, to rozumiem, za czym tęskni. To naładowani pozytywną emergią ludzie. Jedyne co mnie zdziwiło, to słowa matki. To zabrzmiało trochę tak, jakby Dominika była wybrykiem natury :/
    Medalion! Jak ja lubię takie małe, niepozorne pierdoły. Na początku pomyslałam, że to prezent od Moon, bo ten napis jest chyba francuski (nie znam się na tym :D). A potem się okazało, że to od Blacków. I że medalion powraca do Syriusza. To znaczy, że ma on określony cel i jest zły :D ja już to wiem :D
    Syriuszu, spokojnie. Luniowi przejdzie foch, jak zaczniesz chodzić z Dominiką ^^
    Eskarynko, musisz wiedzieć, że jak ich nie połączysz, to razem z Bianką Cię zmajdę i wiesz, że wtedy będzie źle :D
    Tata Moon jest świetny xD taki fajny, uroczy i kochany ^^
    Sytuacja z Dumbledorem jest bardziej skomplikowana. Czy jego zmartwienia wynikają ze znliżającej się wojny czarodziejów, czy ze zdolności Dominiki? Nie wiem, ale bardzo mnie to ciekawi :)
    Jak mogłaś podarować Dominice słownik numerologiczny?! Kto sie cieszy ze słowników? No błagam Cię :D
    Byłam pewna, że ten list będzie od Syriusza… no ale Lily i Patricia też są spoko. Miałam nadzieję, że po tym geście, Dominice zmięknie serduszko i wróci do Hogwartu :)
    Fajnie, że powiedziała (prawie) wszystko swojej babci. Widać, że jest to bardzo mądra osoba.
    Tak po za tym to podejrzewam, że Dominika miała w rodzinie czarodzieja. Może jej dziadek był, albo jej babcia jest charłakiem. Może wtedy ktoś by wiedział coś na temat Białej Magii… wiem!
    Albo jej dziadek był również białomagiczny!
    Ale mam już teorie :D
    No dobrze, to tyle :D
    Pozdrowienia
    Weny, czasu i radości :)
    Buziaki :*
    Natalia
    PS Zapraszam na mojego bloga, który został usunięty "omyłkowo" -,-
    PS 2 Wiem, że to już kiedyś mówiłam, ale bardzo podobają mi się Twoje przenośnie itp. Ostatnie zdanie tego rozdziału spodobało mi się najbardziej. Jest GENIALNE :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hejhej :)
      Tak to już bywa z rodziną - nie zawsze jest idealnie, ale jednak bez niej jest jeszcze gorzej. Wcześniej sygnalizowałam nastawienie rodziców Dominiki do magii - tata jest entuzjastą, mama natomiast była wstrząśnięta, kiedy dowiedziała się o zdolnościach córki i nigdy do końca nie pogodziła się z tym, że nie skończy odpowiednio "normalnej" szkoły.
      A tak, napis na medalionie jest francuski, ale taki już był w Harrym Potterze :) To motto rodu Blacków.
      Twoje teorie są niesamowite, bardzo mi się podobają :) Jakby to powiedzieć, żeby nie zdradzić zbyt wiele... Nie napiszę jaka jest prawda, ale przyznaję, że temat rodziny Moon będzie jeszcze w przyszłości dość kontrowersyjny. O!
      Dziękuję Ci za cudny komentarz, sama przyjemność!
      Z pozdrowieniami
      Eskaryna

      Usuń
  6. Ja przepraszam za nieobecność :D
    Wcale nie niezgrabny, mi się rozdzialik podobał! Dobrze się wczułaś w uczucia Dominiki i za to plus. Masz w sobie empatię (w przeciwieństwie do Syriusza), a to bardzo cenię.
    Nie dziwię się Remusowi wybuchu. Gdybym ja miała Syriusza i Jamesa za przyjaciół, musieliby chyba wszędzie chodzić z tarczami, bo miotałabym w nich czym popadnie. A Remus to anioł.
    Bardzo spodobała mi się rodzina Dominiki, jak i twój wkład w postaci znajomości francuskiej kultury :)
    A, quidditch i skrzydło szpitalne małą literą - quidditch to sport tak jak piłka nożna, a skrzydło to nie nazwa własna :D
    Pozdrawiam i weny :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję bardzo za miłe uwagi i rady.
      Remus musiał urodzić się nadzwyczajnie opanowany właśnie po to, żeby przedwcześnie nie zamordować Jamesa i Syriusza, tak uważam :p
      Aj, jak mi miło, że zauważyłaś kulturowe wtręty :p Czytałam różne opowiadanie, gdzie OC był obcego pochodzenia i jakoś nigdy się to nie przekładało na fabułę, więc postanowiłam to zmienić.
      Z pozdrowieniami
      Eskaryna

      Usuń
  7. Jeju, ale się u ciebie rozdziałów porobiło! Przepraszam, że tak wyskakuję, bo możesz mnie nie pamiętać — zniknęłam dość nagle i bez żadnego słowa pożegnania, ale, jak to zwykle bywa, trochę mi się nazbierało spraw na głowie, do tego publikowane opowiadanie zaczęło zmierzać niekoniecznie w tym kierunku, w jakim chciałam… I tak jakoś wyszło, że zdezerterowałam. Teraz wracam na stare śmiecie, bo poczułam w sobie nawrót sił na dokończenie tego, co zaczęłam. Ale, jak już mówiłam, możesz mnie nie pamiętać, a to, że zmieniłam nick wcale sprawy nie ułatwia — więc cześć, Eskaryno, tutaj Mglista, która kiedyś była Zimną (i pisała takiego bloga, który nazywał się „Ptaki i gady” ;-)). A to chyba najdłuższy komentarz, jaki kiedykolwiek przyszło mi napisać — w końcu widzę, że i ty w pisaniu nie próżnowałaś. Naprawdę, bardzo ci w tej chwili zazdroszczę samozaparcia. Mnie nie wystarczyło na tyle, aby wszystko jakoś zgrabnie pogodzić.
    Chyba czas, żebym przestała tak gadać, a brała się do nadrabiania tych ogromnych zaległości!

    Rozdział VII. „Czarny rycerz”
    Zanim zabrałam się za czytanie, musiałam sobie trochę odświeżyć, co też zostało napisane w poprzednich rozdziałach — odkąd byłam na bieżąco minęło w końcu trochę czasu. Pół roku? Chyba tak… Wiesz, to dziwne, bo w gruncie rzeczy sporo rzeczy z twojego opowiadania zapamiętałam :-)
    Powiem szczerze, że akurat Huncwotów się nie spodziewałam. Chociaż z drugiej strony, sama nie wiem kogo dokładnie się spodziewałam — może Charliego Ragnaroka? Albo woźnego? No cóż, później pojawiają się i jeden, i drugi, więc chyba nie mogę narzekać. Pewnie Ameryki nie odkryję, jeśli powiem, że od Ragnaroka aż bije aura tajemniczości i to bynajmniej nie takiej pociągającej; najpierw plotki, teraz wałęsanie się po szkole w środku nocy i pieczołowite chowanie jakiejś tajemniczej butelki… Z jednej strony czuję, że jest nieszczery i we wszystkim, co robi, ma jakiś ukryty cel, ale z drugiej… Z drugiej, zgodnie ze swoją naturą, która każe mi we wszystkim spodziewać się jakichś plot-twistów, podejrzewam, że mogę się mylić, a w rzeczywistości tajemnice Charliego nie są aż tak straszne, na jakie się wydają teraz, a sam chłopak okaże się w gruncie rzeczy kimś nie-tak-bardzo-złym. Pamiętam, że w jednym z komentarzy wspomniałam, że cieszę się, że wprowadziłaś postać taką, jak on — Gryfona, który odstaje od stereotypu i nie jest kolejnym z dobrych, dzielnych dzieciaków. Dalej to podtrzymuję! I nie mogę się doczekać poznawania kolejnych wątków związanych z jego postacią.
    Poniedziałek okazał się wyjątkowo pracowitym dniem.
    Nie dość, że z zasady był poniedziałkiem, więc powinien być trudny z powodu samej idei swojego istnienia (…)

    O, coś w tym faktycznie jest. Poniedziałki nigdy nie są dobre. Zaczynam skrycie podejrzewać, że to jakiś ogólnoświatowy spisek — jeszcze nigdy nie udało mi się trafić na poniedziałek, który byłby przyjemny. No, oczywiście pomijając okres wakacyjny albo feryjny ;-)
    Wciąż zastanawiam się, czy jest jakiś powód, dla którego Ragnarok nosi na terenie szkole ciemne okulary — to tylko element image’u, czy może są mu do czegoś potrzebne?
    Kurczę, akurat kiedy doszłam do momentu, w którym wspomniana została Izba Pamięci oraz wszystkie te pamiątki po starych uczniach, które się w niej znajdują, z głośników poleciała mi „Lily’s Theme”. Wiem, że kompletnie nie miałaś zamysłu, aby wprowadzić któregoś z czytelników w taki melancholijno-sentymentalny stan, ale to zrobiłaś. Naprawdę — bardzo przypadkowo, ale zrobiłaś :-) Przy akompaniamencie tego motywu czytanie o wspomnieniach i pamięci, nawet, jeśli jest to tylko króciutka wzmianka, nie może dać innego efektu.
    Muszę przyznać, że spodziewałam się, że James i Syriusz chowają jakiegoś asa w rękawie; wątpię, aby tacy zaprawieni w bojach i szlabanach dowcipnisie dali się tak łatwo przechytrzyć woźnemu.
    Ach, no i urzekł mnie Ciapek. Pani Norris miała godnego poprzednika ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Rozdział VIII. „Hogsmeade”
      Jestem na samym początku rozdziału, a już pięknie widzę różnice w priorytetach i charakterach dziewczyn. Podoba mi się twoja Lily — bardzo rzeczowa i trzeźwo myśląca, bez zbędnych opryskliwości czy wręcz odrzucającego chłodu, który jest jej często w fanfikach przypisywany. Ale jeśli chodzi o tę wesołą grupkę, to Patricia nadal pozostaje moją ulubienicą! :-)
      Świetna scena z lekcją pojedynków. Nie dość, że uczniowie mają szansę przetrenować coś rzeczywiście przydatnego (do tego ta metoda z ciągłymi rotacjami oraz innymi udziwnieniami — profesor Jones zdecydowanie jest odpowiednim człowiekiem na odpowiednim stanowisku), to jeszcze ta cała sprawa z zaklęciem tarczy. Po reakcji profesora wnioskuję, że rozkojarzenie Dominiki (ach, te młodzieńcze zauroczenia! ;-)) nie mogło być powodem aż takiego niekontrolowanego rozrostu zaklęcia. A to, w jaki sposób oglądał jej różdżkę… Cóż mogłoby być z nią nie tak? W jaki sposób mogłaby być niezwykła? Oj, co chwila dochodzą nowe wątki, każdy następny bardziej interesujący od poprzedniego. Naprawdę, musisz być istną kopalnią pomysłów — szczerze ci w tej chwili zazdroszczę! ;-)
      O, a wspomnienie o nie najlepiej wyglądającym Remusie było bardzo przyjemnym smaczkiem; fajnie, że Dominika zauważyła, jak niezdrowo wygląda, mimo że nie ma pojęcia o jego wilkołactwie. I raz jeszcze: naprawdę świetna scena, wyszła ci!
      No i oczywiście on: Ragnarok… Czyżby tę fiolkę wykradł (podejrzewam, że wykradł — musiał!) dla tej dziewczyny o purpurowych włosach? A może ona tylko mu pomagała w jej przechowaniu, dostarczeniu komuś innemu? Ach, przypomniało mi się, dlaczego tak bardzo uwielbiałam — i dalej uwielbiam — twoje opowiadanie.

      Rozdział IX. „Ptaki i łasice”
      Na marginesie, podoba mi się ten tytuł. Pokrętną drogą skojarzeń przywodzi na myśl naprawdę miłe wspomnienia ;-)
      Bardzo miło było przeczytać chociaż tak krótki fragment z perspektywy Lily; kiedyś, kiedy byłam młodsza, zastanawiałam się, dlaczego Lily nie wybaczyła Severusowi, kiedy ten ją prosił i przepraszał. Teraz doskonale ją rozumiem i wiem, że na jej miejscu postąpiłabym tak samo — nikt, nawet w chwili uniesienia, nie nazywa kogoś, kogo rzekomo traktuje jak najlepszego przyjaciela (albo, jak w przypadku Severusa, nieodwzajemnioną miłość) „szlamą”. Bardzo zgrabnie wplotłaś ten wątek w myśli Lily. Wiem, że do tej pory część osób uważa, że dziewczyna była zbyt surowa, ale z drugiej strony… Nigdy nie wiemy, jak mogła się czuć i co myśleć, relacje z książek są jedynie relacjami tego, co widział we wspomnieniach Harry… Rozumiem także obawy Lily przed patrolowaniem korytarzy wokół pokoju wspólnego Ślizgonów: na jej miejscu też bym tak miała. Dobrze, że znalazła sobie obstawę — nawet jeśli Peter i Remus zaoferowali swoją pomoc tylko lub głównie po to, aby zatrzeć ślady swojego knucia, to wciąż pokrzepiające, wiedzieć, że jest ktoś, na kogo można liczyć.
      Widzę, że Dominika ma prawdziwe szczęście (czy może raczej: nieszczęście, bo obiektywnie trudno to ocenić) do wplątywania się we wszystkie dowcipy, które planują Huncwoci. Szkoda tylko, że gdy przychodzi do najważniejszego etapu — do uciekania przed gniewem nieszczęsnej ofiary — już po raz któryś zostaje pozostawiona sama sobie. Dobrze, że tym razem James zmusił Syriusza do wrócenia po nią… I czy mi się wydaje, czy pomimo zauroczenia Dominiki Ragnarokiem, tak naprawdę to jakaś chemia zaczyna się wywarzać między nią, a Blackiem? ;-)

      Usuń
    2. Oh, Hufflepuff gra! Mam nadzieję, że wygramy — w końcu coś od życia nam się należy! ;-) I mam nadzieję, że nic się Dominice nie stanie; takie uderzenie tłuczkiem prosto w skroń nie może nieść za sobą niczego dobrego. Szczególnie, że wiadomo jak skuteczne tłuczki są w łamaniu kości. Wstrząśnienie mózgu raczej murowane. I, znowu, bardzo przyjemnie było przeczytać coś z perspektywy Lily — tym razem szczególnie, że dotyczyło to Jamesa. Lubię, kiedy Evans przejawia jakieś zainteresowanie Potterem i nie ogranicza się do zachowywania się jak nadęta panienka, która gardzi nim bez względu na okoliczności (a to, niestety, jest chyba dość popularny trend w opowiadaniach, w których ta parka się przewija). Tak trzymać :-)
      I tylko nie wiem, czy wygraliśmy ten mecz! ;-)

      Rozdział X. „Wybuch”
      Skończyło się tylko na sińcu i naprawionej kości policzkowej? Dominika musiała mieć nie lada fart; zawsze wydawało mi się, że akurat skronie są bardzo wrażliwą częścią ciała, której urazy mogą okazać się bardzo niebezpieczne (niestety, biologia nigdy nie była moją mocną stroną, więc te skrawki wiedzy, które jakimś cudem udało mi się z niej wynieść, mogą być przesadzone albo nieprawdziwe). Tak czy siak, myślę, że powinna się cieszyć, że tylko na sińcu się skończyło — równie dobrze mogłaby być teraz w świętym Mungu, nieprzytomna, pozbawiona pamięci albo kompletnie nie taka, jak przed wypadkiem. Ale rozumiem jej złość; takie coś na twarzy tuż przed balem, na który czekają wszystkie dziewczyny… Jeśli nie jest Dominice przykro, na pewno musi się czuć okropnie — na szczęście, od czego są przyjaciółki? Takiej drugiej Patricii czy Lily to ze świecą szukać! ;-)
      Oboje wpatrzyli się w nauczycielkę transmutacji, która po raz kolejny walcowała z profesorem Flitwickiem.
      To musiał być nie lada widok :-D
      Ach, a więc jest i Ragnarok i jego tajemnicza znajoma z fantazyjnymi włosami. O ile w poprzednich rozdziałach był postacią intrygującą, tak tutaj bardzo mnie do siebie zniechęcił; co za okropny buc! Kompletnie nie rozumiem jego zachowania — po co miałby proponować Dominice pomoc w numerologii i zgrywać takiego pomocnego oraz miłego, jeśli po kilku dniach odzywa się do niej w tak lekceważący oraz obcesowy sposób. Podejrzewam, że mimo wszystko miał w tym jakiś ukryty cel. Ale, muszę przyznać, chyba jestem w stanie porzucić moją teorię o tym, jak to pomimo całej tajemniczości oraz niechęci, jaką darzą go koledzy, okaże się w którymś momencie kimś wcale nie tak złym. Teraz jestem przekonana, że to po prostu buc, który ma jakąś tajemnicę, który chce coś osiągnąć. Mam nadzieję, że w niedalekiej przyszłości Dominika da mu solidną nauczkę i nie odpuści mu tak łatwo.
      Jej, ta scena na koniec… Naprawdę, czego jak czego, ale TEGO się nie spodziewałam; czyżby (o ile dobrze interpretuję ten fragment) Dominika była w stanie posługiwać się magią bezróżdżkową? Wiem, że to się często zdarzało młodym czarodziejom w przypływach emocji, ale chyba nigdy na aż taką skalę. Kurczę, to by czyniło z niej kogoś naprawdę wyjątkowego.
      Kurczaki, nie mogę doczekać się ciągu dalszego! Jejku, jak ty potrafisz intrygować i wciągać w opowieść!

      Usuń
    3. Rozdział I – część II. „Próba sił”
      Na początku spodziewałam się, że Szalonooki zabierze Dominikę do Ministerstwa albo gdziekolwiek indziej, gdzie możliwe byłoby wyjaśnienie tych jej tajemniczych zdolności. Ale widać, że wszyscy już od początku podejrzewali, co w niej drzemie. Te wszystkie wcześniejsze zdarzenia tylko to potwierdzają: uschnięta paprotka, którą Dominika nieświadomie uleczyła, profesor Jones sprawdzający jej różdżkę. Ale ten eksperyment… Dużo ryzykowali; chyba nawet nie warto rozmyślać co by było, gdyby zszokowanej Dominice nie udało się wykrzesać z siebie zdolności białomagicznych na czas (albo w ogóle).
      Bardzo mi się podoba, że do tego daru dałaś jakąś wadę — zwykle tak przecież bywa, że coś dostaje się za coś. Tym samym sprawnie uniknęłaś wpadnięcia w pułapkę Mary Sue, której wszystko by wychodziło i która obdarzona byłaby niesamowitymi, potężnymi zdolnościami. Teraz się zastanawiam, że wiele osób mogłoby Dominikę chcieć wykorzystać. Chyba nie zdziwię cię, jeśli powiem, że podejrzewam Ragnaroka?

      Rozdział II – część II. „Nowy początek”
      Iii jest Ragnarok. Spostrzegawczy, nie ma co; teraz tylko upewniam się w przeczuciu, że prędzej czy później będzie chciał jakoś Dominikę wykorzystać — a właściwie nie tyle ją, co fakt, że jest białomagiczna. Zbyt szybko przechodzi od pomocnego do bucowatego i od bucowatego do pomocnego. Kompletnie nie potrafię go rozgryźć i to, w co próbuje grać.
      On też uważnie się jej przypatrywał. Zastanawiała się, co kryło się za jego za jego spojrzeniem.
      „Za jego za jego” — taki drobny błąd ci się wkradł w tym rozdziale.
      Jakimś sposobem cała rozmowa Dominiki i Corneliusa Imnifaya o jej mocy oraz całej tej sprawie z białomagicznością oraz Białymi Wojownikami przywiodła mi na myśl „Gwiezdne Wojny”; to chyba przez ten ostatni boom, jaki się na nie zrobił. Czyżby Dominikę czekał los czarodziejskiej Jedi? ;-)
      Och, a to ostatnie zdanie: „Znalazła się na skraju”! Wcześniej zastanawiałam się w duchu, co też może oznaczać adres twojego bloga albo do czego nawiązywać. Teraz już wiem i znowu muszę cię pochwalić za to, jak zgrabnie wyszło — bez patosu i zbędnego tłumaczenia czytelnikowi. Brawo!
      Rozdział niby rzeczywiście spokojniejszy oraz mniej obfity w akcję, ale takie też są przecież w opowieści bardzo potrzebne, żeby czytelnika zbytnio nie zmęczyć ciągłymi nowymi wątkami, zaskakującymi plot-twistami. Umiejętne zrównoważenie wszystkiego też jest bardzo istotne.

      Rozdział III – część II. „Otoczeni śniegiem”
      Znowu muszę się powtórzyć: Dominika ma wielkie szczęście, że trafiła akurat na takie przyjaciółki, jak Lily i Patricia, które się o nią martwią. Na swoje usprawiedliwienie powiem, że mnie to najzwyczajniej w świecie chwyta za serce. I cieszę się niezwykle, że relacje Lily i Jamesa zaczynają się coraz bardziej ocieplać. Miło widzieć, jak w końcu zaczyna między nimi iskrzyć — zdecydowanie znudziło mi się czytanie o jednostronnej, nieodwzajemnionej miłości żartownisia Pottera do wiecznie poważnej prymuski Evans, która jeśli już obdarzy go spojrzeniem, to zwykle tylko tym pełnym pogardy i dezaprobaty.
      Doskonale rozumiem Dominikę oraz to, jak bardzo pragnie podzielić się z kimś swoim sekretem, ale uważam, że Ragnarok to najgorszy wybór z możliwych. Wiem, że jest nim zauroczona, a miłość jest ślepa, jednak powinna chyba przypomnieć sobie, w jak nieprzyjemny sposób potraktował ją na balu, jak ją ignorował i próbował zbyć. Jestem święcie przekonana, że cała jego opiekuńczość oraz zainteresowanie losem Dominiki są tylko prowadzoną przez niego grą, pokazówką odgrywaną tylko po to, aby dowiedzieć się więcej.

      Usuń
    4. Fajnie, że Syriusz też zaczyna przejmować się losem naszej kochanej panny Moon — ale, jak już wcześniej mówiłam, mam wrażenie, że między tą dwójką coś się powolutku wykluwa, jakaś mała (jeszcze) chemia. Z każdą chwilą, gdy coraz częstsze i bardziej „spokojne” są ich spotkania i relacje, tylko się w tym utwierdzam, może słusznie, może nie ;-)
      A skoro przy Syriuszu jesteśmy, pokrętną drogą trzeba zahaczyć o Elisabettę. Jakoś bardzo spodobało mi się, że ją wprowadziłaś teraz, wcześniej tylko o niej wspominając. Wydaje się bardzo przyjemną osobą i — tak, jak Syriusz powiedział — „słodką, aż zęby bolą”. Chyba przyda się ktoś taki, żeby nieco zrównoważyć proporcję „szalonych i żywiołowych” to „spokojnych i łagodnych”. Wiesz, co jeszcze mi się tutaj bardzo spodobało, chyba najbardziej z tej sceny? Wspomnienie o jej cytrynowych perfumach, które Syriuszowi niezbyt się podobały, a które Remus uważa za świeże i elektryzujące. Taka drobna rzecz, a jak ładnie uwydoczniła kontrast między nimi oraz tym, jakie mają do Elisabetty nastawienie! Coś czuję, że to będzie pierwsza Remusowa miłość, może trudna i początkowo nieodwzajemniona, ale pierwsza. Trzymam za to kciuki ;-)

      Rozdział IV – część II. „W drodze do domu”
      Powraca wątek Remusa, Elisabetty i Syriusza, a także moja ciekawość w kwestii tego, jak się to wszystko rozwinie. Mimo wszystko liczę, że Elisabetcie zauroczenie Syriuszem nie minie tak łatwo, ale koniec końców Remus zazna trochę młodzieńczej miłości ;-)
      Tak, po tej scenie z Syriuszem leżącym na śniegu i prawie że (niepotrzebnie) ratującą go Dominiką jestem pewna, że coś między nimi będzie. Najpierw ten niby niewinny całus w policzek, potem komplement o włosach w skrzydle szpitalnym… Tylko w całej tej sytuacji szkoda mi Elisabetty, którą już w tak krótkim czasie zdążyłam bardzo polubić. Biedna dziewczyna jest zwodzona na manowce; zagadując do niej po raz pierwszy Syriusz nie mógł wiedzieć, jak to się rozwinie, jednak teraz, kiedy widzi, że naprawdę go polubiła, mógłby jej powiedzieć, że nic z tego nie będzie: nie dość, że nie jest nią zainteresowany i musi w jej obecności się „wyłączać”, to jeszcze z każdą chwilą zbliża się do Dominiki. Tylko podejrzewam, jak okropnie Lisa musiałaby się czuć, gdyby ich przyuważyła na tych drobnych flirtach, niewinnym dogryzaniu sobie. Może kiedyś też tak będzie, a wtedy… A wtedy szansę będzie mógł wykorzystać Remus, który wydaje się nią szczerze zauroczony ;-)
      Tych dwóch pierwszorocznych chłopców też było przeuroczych — tacy dziecinnie szczerzy, ale przy tym sympatyczni i w stanie zaprzyjaźnić się niemal z każdym.
      Scena w pociągu w ogóle przypomniała mi, jak bardzo lubię twoją kreację Petera i jak bardzo nie mogę się nacieszyć, że poświęcasz mu więcej uwagi, nie traktujesz jako comic reliefu. Zdobyłaś mnie tym już na początku, podczas sceny w wieży astronomicznej i tym, jak Dominika oddawała mu jego notatnik. Szczerze takiego Petera uwielbiam i chcę go jak najwięcej! :-)
      Nie wiedzieć czemu, fragment z perspektywy Glizdogona był… smutny. Naprawdę smutny, obrazujący to, jak bardzo niską ma samoocenę i jak pomimo posiadania przyjaciół (których chyba i tak niezbyt za takich uważa, albo przynajmniej czuje, że oni — albo znowu: tylko Syriusz — nie uważają go za takiego) wciąż potrzebuje kogoś, przy kim poczułby się szczerze zaakceptowany. Myślę, że takie narastające poczucie mogłoby w przyszłości być tym, co skłoniło go do przystąpienia do Voldemorta.

      Usuń
    5. Rozdział V – część II. „Świąteczne porządki”
      To musi być w sumie okropne uczucie, tak musieć ukrywać przed rodziną to, kim się jest, tylko dlatego, że mogą nie zrozumieć. Jedynym plusem całej tej sytuacji zdaje się przyjazd Guillaume’a, którego Dominika wydaje się bardzo lubić — zastępstwo młodszego brata, jak zostało ujęte w którymś z rozdziałów. Mam nadzieję, że jednak te święta nie będą dla niej takie smutne.
      A Syriusz… Ach, Syriusz! Tekst o empatii i tego, jak nigdy żadnej nie widział mnie urzekł w całej swej rozciągłości :-) I w pewien sposób doskonale rozumiem Remusa; Syriusz, jaki by nie był, chyba powinien zacząć trochę bardziej myśleć nad konsekwencjami swoich czynów.
      Początkowo stawiałam, że to w jakiś sposób mały Guille pomoże Dominice z „ogarnięciem się”, używając jakiejś pokrętnej dziecięcej logiki. Wychodzi na to, że się myliłam, ale tylko co do osoby — jak widać zwyciężyła babcina mądrość i intuicja. Pani Moon powiedziała też bardzo ważne zdanie, które myślę, że Dominika powinna sobie gdzieś zapisać, albo przynajmniej zapamiętać, tak, aby mogła sobie do niego wracać w chwilach największej potrzeby: „Odwaga to panowanie nad strachem, a nie jego brak”. Tylko głupcy się nie boją.

      Jejku, skończyłam. Szybko zeszło, bo rozdziały — nawet te dłuższe — pochłaniałam w trymiga. Podsumowując, świetnie prowadzisz fabułę i to jest to, co zauważyłam już na początku: nie ma sceny, która byłaby pozbawiona jakiegoś sensu, stanowiła tylko pusty zapychacz. Każda rozwija jakoś wcześniej wprowadzone wątki, nawet, jeśli tylko nieznacznie. Nie śpieszysz się też ze wszystkim, dla mnie nadałaś opowiadaniu idealne tempo: niezbyt szybkie, ale też nie wleczące się przez wiele rozdziałów bez celu. Akcję przeplatasz chwilami spokojniejszymi, pozwalasz odetchnąć nie tylko swoim bohaterom, ale także i czytelnikom. A skoro o bohaterach mowa, ci także wychodzą ci bardzo udani i różnorodni, każdy ma swój indywidualny charakter, który pokazuje (a to najważniejsze: pokazywać, a nie mówić), każdy ma własne obawy czy też pragnienia — nawet postacie, które na tle innych występowały jedynie krótką chwilę, jak Elisabetta. Chyba jedyną rzeczą, którą zauważyłam w tej kwestii i do której mogłabym się przyczepić, to opis wyglądu zewnętrznego, mianowicie bardzo często określasz postacie jedynie kolorem włosów oraz oczu, niekiedy jednym, albo drugim. Myślę, że warto by było nadać im też jakieś inne rzucające się w oczy cechy — może ktoś jest bardzo piegowaty, ma nieregularne rysy, krzywe zęby, krzaczaste brwi albo drobne, delikatne dłonie?

      Na początku mówiłam, że to najdłuższy komentarz, jaki kiedykolwiek przyszło mi pisać — i rzeczywiście, w tej chwili Word wskazuje 3058 słów, ale ostateczny wynik będzie wyższy, bo wciąż piszę ;-)
      Już na samo zakończenie chciałabym dodać, że mam nadzieję, że nowe rozdziały będą pojawiały się bez żadnych poślizgów, a wena cię nie opuści chociaż na chwilę! :-)

      Pozdrawiam serdecznie
      Mglista (Zimna)

      PS Jeśli byłabyś zainteresowana wpadnięciem do mnie, swoją historię publikuję pod nowym adresem: www.krucze-lata.blogspot.com. Prosiłabym także, o ile to nie problem, o informowanie mnie o nowych rozdziałach, bo — niestety — ale czasami informacje od blogspota giną w gąszczu innych.

      Usuń
    6. No nie, nie wierzę! Najpierw zdziwiłam się, kto też mógł zdobyć się na tak heoriczny wysiłek, żeby komentować tak obszernie i wszystko z osobna, ale kiedy zorientowałam się, że to TY, naprawdę się zdenerwowałam! Tak się składa, że nie z powodu, że przestałaś komentować, bo tak się zdarza i tyle, nigdy specjalnie w to nie wnikam, ale Twój blog zniknął tak nagle i Ty razem z nim... Pewnie jestem staroświecka i tak dalej, ale naprawdę mnie to zmartwiło. Gdybyś dała znać, że nie masz czasu, nie chce Ci się, nie czujesz tego, to OK, jakoś bym to przeżyła, chociaż byłoby mi niezmiernie szkoda pięknej historii, ale w sytuacji, kiedy wyparowałaś nagle z blogosfery, byłam pełna najgorszych przeczuć. Mam ochotę jednocześnie zdzielić Cię po głowie i powitać z otwartymi ramionami! Ale mnie wystraszyłaś! Oesu, co za emocjonujący dzień.
      Przez to wszystko nawet nie wiem, jak odnieść się do Twoich komentarzy. Przede wszystkim dziękuję za kwestie dotyczące Lily - sama przeczytałam już wiele fanficków i drażniły mnie te same cechy, te same wątki, więc jeśli uważasz, że chociaż tych konkretnych udało mi się uniknąć, to jestem niesamowicie usatysfakcjonowana.
      Inna sprawa - nawiązanie do Gwiezdnych Wojen :D Kurczę, to jedna z moich największych inspiracji! "Zemsta Sithów" i proces przechodzenia od dobra do zła, ze skrajności w skrajoność to moja wielka słabość. Uwielbiam ten motyw i właściwie moja historia jest mu w znacznej części poświęcona. Nie wiem, jak to wychwyciłaś, ale trafiłaś w punkt :p
      No i jeszcze fakt, że zorientowałaś się, co konkretnie nawiązuje do tytułu bloga i jeszcze uznałaś to za właściwe... Nie no, brak mi słów. Nie jestem w formie, żeby komentować TWÓJ komentarz. Nie po tym jak uwielbiałam Twoje opowiadanie i nas porzuciłaś jak biedne sierotki :p
      I jeszcze docenienie "mojego" Petera! Nie no, moje serce jest zawojowane. Wszystko, o czym mogłabym marzyć, wszystkie drobniutkie mrugnięcia do czytelnika są przez Ciebie zauważane i doceniane...
      Podsumowanie wszystkich rozdziałów było dla mnie samowicie ważne i wartościowe. Taki ze mnie pismak, że nawet nie umiem wyrazić tego, ile Twoje słowa dla mnie znaczą. Bez względu na to, czy były to pochwały, czy rady, jest to dla mnie ogromne wsparcie i jestem Ci bardzo wdzięczna, że pamiętałaś o mnie, poświęciłaś swój czas i zdecydowałaś się pozostawić tak wartościowy ślad. Postaram się uwzględnić wszystko! Bardzo dziękuję i oczywiście pędzę do Ciebie!
      Z pozdrowieniami
      Eskaryna

      Usuń
    7. Jejku, teraz to mnie jest niezmiernie miło! Ale też i bardzo głupio, że z tej blogosfery nawiałam jak ostatni tchórz bez słowa wyjaśnienia… Teraz już wiem, dlaczego nigdy nie byłabym w Gryffindorze ;-) Przepraszam cię za to najmocniej! I obiecuję, że już nigdy tak nie ucieknę. Najgorszy okres za mną, wstąpiły we mnie nowe siły, wszystko sobie poukładałam i zaczynam od nowa. Do tego czuję, że tym razem doprowadzę wszystko do końca, tak, jak to sobie zaplanowałam.
      Tak jak ty cieszysz się, że udało mi się wychwycić w tekście drobne nawiązania i smaczki, tak ja się cieszę, że udało mi się z moją zawiłą i pogiętą interpretacją trafić! I tak jak komentarze zwykle motywują autora, tak taka twoja reakcja motywuje mnie jako czytelniczkę :-)
      Ściskam
      M.

      Usuń
  8. Hej!*wita się śmielej niż ostatnio*.
    Ach to już wyszło na jaw kim jest blondynek. Swoją drogą też mam swojego ulubionego i w sumie najstarszego z moich, ale siostrzeńców :). W ogóle jestem ciocią 15 dzieci :D. Weź teraz wszystkim kup czekoladę :DD.
    Hm... jakoś niemiło się zrobiło, jak jej matka powiedziała, aby schowała te wszystkie rzeczy. Może faktycznie powinna zaufać najbliższej rodzinie? Chyba, że nie ufa dzieciom, które mogą to roznieść. Aczkolwiek zastanawiam się nad jedną rzeczą... bo jak to jest, że np. Hogwart zaczyna się od 11 lat. A co wcześniej? Mugole do mugolskiej szkoły? I jak to jest, że mugol dostaje list? Jakaś magia w żyłach, to to sprawia, że go dostają? Może ja jakoś niedouczona, ale za specjalnego speca się nie uważam, więc może Ty wiesz? :D Tak mnie właśnie naszło. No i dziwnie, że babcia nigdy nie pytała o świadectwo z tych lat :>. Skoro przychodziła do niej z takimi pierwszymi potknięciami to może i później babcią bardzo się nią interesowała, ale nie wiem.
    Jakoś ja lepiej dogaduje się z tatą i wydaję mi się, że Dominika też. Chyba dlatego, że jakoś bardziej ją akceptuje od mamy i próbuję odnaleźć zawsze zalety w danej sytuacji niż wady. Taki entuzjazm ma.
    Syriusz mnie tu rozbawił tą swoją głupotą. A jednak wylazł z niego arcyksiążę "płaczcie i błagajcie o przebaczenie". Arystokrata znaczy się. Aleeee i tak go lubię. Jakoś go dziwnie u Ciebie lubię. Mimo tej całej jego głupoty i tego braku empatii. Chociaż może trochę jej ma, ale tak trochę.
    Jeszcze co do rozmowy babci z Dominiką, to nieźle ją porównała i zgadzam się z babcią, że nie trzeba na wstępie mówić:"nie". Warto się przełamać i dać poznać lub poznać otoczenie po prostu. Dać szansę na to, aby nie było nam tak źle.

    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jeju, widzę, że Twoja rodzina pracowicie zaludnia Polskę! :p Całe stado dzieci, naprawdę.
      Od pierwszego rozdziału była widoczna różnica między stosunkiem do magii rodziców Dominiki - ojciec jest entuzjastą (czasem nawet przesadnym), matka natomiast obawia się magii i o wiele bardziej wolałaby, żeby jej córka wykonywała jakiś bardziej przyziemny zawód. Stąd ukrywanie tej informacji przed resztą rodziny.
      Kwestia tego, co dzieciaki robią przed Hogwartem, jest bardzo ciekawa :) Wydaje mi się, że w rodzinach czystej krwi nie chodzi się do szkoły, z ich podejściem byłoby to całkiem logiczne, ewnetualnie jakieś nauczanie indywidualne. Sprawa wydaje się też prosta w przypadku mugolaków, które chodzą sobie do szkoły jak Harry, dopóki nie dostaną listu. Pewnie tak jak Harry czy Lily przejawiają pewne zdolności, to akurat było zasygnalizowane w książkach. Ale jak to jest z czarodziejami półkrwi? Pewnie zależy od ich rodziców, czy będą się uczyć matematyki, czy nie :)
      Cieszę się, że mój Syriusz jest "lubialny" :p
      No tak, czasem potrzeba kogoś z zewnątrz, żeby dał nam motywacyjnego kopa i nie inaczej było tym razem.
      Dziękuję za komentarz i pozdrawiam,
      Eskaryna

      Usuń
  9. Przeczytałam :D

    Podoba mi się to, że Dominika ma dobry kontakt z rodziną. Bardzo często w ff bohaterki mają jakąś taką nastoletnią obrazę, a tutaj mimo istniejących problemów, jest ta miłość i babcia, którą polubiłam.

    Kurcze, więc chyba od siebie nie napiszę, bo jestem strasznie zmęczona haha, no nie mam sił. Ale rozdział i tak był spokojny, więc chyba sytuacja tego nie wymaga.
    Tylko z tym ukrywaniem czarownicy przed rodziną - jestem skłonna to zrozumieć. Skoro obowiązuje ten kodeks tajności, to tak naprawdę nie mają wyboru i mały to ma związek ze wstydem. Nie wiem, jak jest w tej rodzinie, ale tam przecież na ogół tak jest? O stosunku czarodziejów do mugoli napisałabym też cały referat, ale co będę zanudzać :d

    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z jednej strony w tej sytuacji dużo jest subiektywizmu, więc te emocje nie zawsze są uzasadnione. Z drugiej strony rodzina to jednak rodzina, są przecież i mieszane, więc nie trzeba tego ukrywać tak obsesyjnie ;)
      O jakim zanudzaniu mowa, ja chętnie poczytam! ;p

      Usuń