Rozdział XIV - część II

„Koniec Corneliusa, początek Merkurego”

– rozdział XIV –

— Dziękuję państwu, to wszystko na dziś. Zapraszam na kolejne spotkanie w najbliższy poniedziałek.

Dominika odetchnęła ciężko i przeczesując dłonią wilgotne włosy, wystąpiła z drewnianej obręczy, która tkwiła przed nią, do połowy zanurzona w zlepionych błotem zalążkach trawy. Właśnie skończyły się pierwsze, niezbyt owocne zajęcia nauki teleportacji. Mimo, że w myślach powtarzała mantrę cel-wola-namysł, znaleźć w obręczy udało jej się dwa razy i to tylko dlatego, że straciła równowagę. Za to Huncwoci jak zwykle dali popis swojego geniuszu oraz umiejętności magicznych. To znaczy, część Huncwotów. James znalazł się dokładnie pośrodku drewnianego okręgu, który chwilę wcześniej leżał przed nim i wszystko byłoby idealnie, gdyby nie fakt, że w teleportował się, gubiąc po drodze okulary. Syriuszowi również udało się wykorzystać złotą zasadę ce-wu-en i teleportował się bez uszczerbku fizycznego, ale za to o kilka jardów bliżej granicy Zakazanego Lasu niż zamierzał. Jednakże był to spektakularny sukces, biorąc pod uwagę dokonania reszty uczniów, co wywołało szepty wśród opiekunów domów, którzy mimo wszystko nie wydawali się przesadnie zaskoczeni. W końcu było to jedynie potwierdzenie obowiązującego przekonania o nadzwyczajnych zdolnościach tych dwóch Gryfonów.

Moon pocieszała się faktem, że pomijając huncwockie wybryki natury, nikt nie osiągnął ciekawszych efektów. Były to dopiero pierwsze z zaplanowanych dwunastu zajęć, a ona miała przed sobą perspektywę spotkania z Corneliusem. Jakoś ciężko było jej się całkowicie skupić na teleportacji, stojąc w zimnej mżawce i powtarzając w myślach zaklęcia białomagiczne. Jednak starała się na tyle, że prawdopodobnie jej wyniki na treningu z profesorem też nie będą zbyt zachwycające, jako że wymagał on maksymalnej koncentracji i zaangażowania.

Poklepała po ramieniu Syriusza, który z dumnym uśmiechem raz po raz odrzucał mokre włosy z czoła. Mruknęła coś o gigantycznym wypracowaniu i wmieszała się w tłum uczniów wracających do zamku.

Do spotkania zostało jej jeszcze trochę czasu, więc tym razem nie musiała się spieszyć. Korzystała z ostatnich chwil względnego relaksu i pozwoliła dowolnie błądzić swoim myślom, kiedy pokonywała kolejne piętra. Czasem poszczególne sekcje schodów poruszały się, chrzęszcząc kamieniami, aby przesunąć się piętro wyżej. Wciąż nie mogła się przyzwyczaić do takich szczegółów; teraz też przylgnęła do rzeźbionej poręczy, nie śmiejąc iść dalej zanim schody znieruchomieją.

Ciekawe, co też będzie działo się na dzisiejszych zajęciach. Cornelius miał nieprzyjemny zwyczaj sprawdzania jej w nieco ekstremalnych sytuacjach, czego popis dał ostatnim razem, gdy sprowadził do zamku prawdziwego świergotnika. W obliczu nagłej zmiany taktyki sędziwego profesora Dominika mogła snuć dowolne rozważania na temat sposobu, w jaki przećwiczone zostaną jej białomagiczne umiejętności. Znała już proste zaklęcia uspokajające, leczące rany, ostatnio udało jej się nawet skłonić roślinę do gwałtownego wzrostu, jednak miała świadomość jak znikoma jest to część tej niezbyt popularnej dziedziny magii.

Zerknęła na dziwacznie spreparowaną kopię „Damy z łasiczką” w boleśnie jaskrawych kolorach i skręciła w prawo. Z daleka rozpoznała popiersie ekscentrycznego czarodzieja z nakryciem głowy w postaci głowonoga, niedaleko którego znajdowały się drzwi do gabinetu profesora Imnifaya. Chwilę później stukała już w ich gładką powierzchnię.

— Proszę, panno Moon.

Dominika stanęła w progu i odruchowo spojrzała na masywne biurko, zza którego zwykł ją witać Cornelius. Profesor jednak podszedł od strony przeciwnej ściany, przy której piętrzył się stos kartonów wypełnionych książkami. Biblioteczka za plecami maga była niemal całkowicie ogołocona.

— Panie profesorze… — W zielonych oczach Gryfonki zabłysł niekłamany niepokój. — Czy pan… Odchodzi?

— Panno Moon, proszę usiąść, nie będziemy przecież rozmawiać w ten sposób. — Mówiąc to, Imnifay jak zwykle z uśmiechem wskazał jej krzesło.

Dominika przysiadła na jego brzegu, niecierpliwie wpatrując się w nieco zakłopotaną twarz mężczyzny. Wahał się przez chwilę, najwyraźniej nie wiedząc jaką przyjąć pozycję. Ostatecznie zajął swój zwykły fotel, opierając na blacie łokcie i uśmiechając się przepraszająco.

— Rzecz w tym, że wzywają mnie pilne obowiązki. Zresztą uważam, że moje zadanie tu dobiegło końca. — Spojrzał na nią uważnie spod ciemnych brwi ułożonych w łagodne łuki. Dziewczyna popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

— Ależ panie profesorze! — wybuchnęła, wstając z miejsca. — Nie może mnie pan teraz zostawić! Przecież ja… Ja jeszcze nic nie umiem! A najmniej potrafię panować nad Mocą, przecież pan profesor wie… — Nagle dotarło do niej jak bardzo potrzebuje Corneliusa. Ćwiczenia z nim były dotąd nieprzyjemnym, ale koniecznym obowiązkiem, nigdy jednak nie myślała, że skończą się tak szybko. I to teraz, kiedy już dwa razy zdarzyło jej się poważnie stracić nad sobą kontrolę. Przez myśli przewijały się sceny, które nagle stały się przerażająco prawdopodobne.

— Panno Moon, proszę usiąść — odezwał się Cornelius łagodnie. — Chyba nie rozumie pani, że nie jestem już w stanie więcej pani nauczyć. Od początku mówiłem, że nie jestem Białym Magiem, a jedynie teoretykiem. Wszystko, co mogłem, przekazałem już pani do tej pory, a pani znakomicie spełniła moje oczekiwania.

Dominika nie odezwała się, czując ucisk w gardle.

— Musi pani bardziej w siebie wierzyć. — Podsunął jej jeden z pucharów stojących na biurku. — Proszę się napić, pierwszorzędny sok dyniowy.

Moon machinalnie sięgnęła po czarę, tak skupiona na własnych zbłąkanych myślach, że nie zauważyła nieruchomego spojrzenia profesora, który obserwował ją uważnie. Spuściła głowę, wpatrując się w pomarańczową powierzchnię płynu, podświadomie rejestrując narastające bzyczenie. Szarpnęła krótko głową, kiedy poczuła łaskotanie w ucho.

— Profesorze — powiedziała powoli, patrząc w poważne, granatowe oczy czarodzieja. — Co ja mam teraz zrobić?

Mężczyzna nie odpowiedział, przesuwając spojrzenie na trzymany przez nią puchar.

Dominika również popatrzyła w dół i zobaczyła szamoczącą się w soku pszczołę. Westchnęła z rezygnacją i wyłowiła stworzonko. Niezbyt przytomnym wzrokiem patrzyła jak owad niepewnie maszeruje po jej palcu.

— Jakie zaklęcia przyszły pani na myśl?

Gryfonka gwałtownie podniosła spojrzenie na skupioną twarz Corneliusa. Skąd wiedział, że często, przy nadarzających się problemach, w jej myślach pojawiają się potencjalne zaklęcia, jakby sugerując ich wykorzystanie? Nie był to rodzaj świadomego zastanowienia – czary usłużnie wykwitały w jej umyśle, mimo że części z nich nawet nie znała.

Moon przełknęła ślinę.

— Zaklęcie dezynfekujące sok. Zaklęcie osuszające. — Spojrzała łagodnie na pszczołę. — I… I zaklęcie zabijające.

— Które z nich pojawiło się pierwsze?

Dominika milczała. Imnifay skinął głową, w jej oczach odnajdując właściwą odpowiedź.

— To był mój ostatni eksperyment. — Podniósł się w z fotela i stanął tyłem do okna, tak że na jego tle widziała tylko ciemną sylwetkę czarodzieja. — Panno Moon, proszę nie obawiać się swojej natury. Tłumienie faktów i rzeczywistych uczuć to największy błąd, jaki może pani popełnić. One i tak w końcu wyjdą na jaw, być może w najbardziej nieodpowiednim momencie. — Założył ramiona na piersiach i zaczął mówić zmienionym głosem, niższym i wyraźnie przyciszonym. — Tak jak opowiadałem pani przy naszym pierwszym spotkaniu, każdy ma w sobie pierwiastek zła. U pani granica ta przebiega wyraźniej niż u innych, ze względu na czystość magii, która w pani krąży. Fakt, że pierwszą pani myślą było zabicie owada, bynajmniej nie świadczy o pani źle. On świadczy o potędze danego zaklęcia, o jego wysuwaniu się przed inne, o jego naturalnej dominacji. To pani wybór pozwala na ocenę, a nie możliwości, jakie pani posiada.

Zapadła głęboka cisza, przerywana od czasu do czasu cichym buczeniem pszczoły, która próbowała wzlecieć na nowo.

— Wspaniale było, panią poznać, panno Moon — powiedział w końcu Imnifay, podchodząc do niej i wyciągając rękę. Dominika wstała i szybko ją uścisnęła, nie odwzajemniając jednak uśmiechu. — Jest pani niesamowicie zdolną i utalentowaną osobą i z pewnością usłyszę jeszcze o pani, kiedy tylko uświadomi sobie pani swoje predyspozycje. Mam nadzieję, że dojdzie do tego szybko, jak również do naszego kolejnego spotkania. Dziękuję za tak owocną współpracę. — Skłonił lekko głowę i dopiero wtedy puścił jej dłoń.

— Dziękuję, panie profesorze — powtarzała jak we śnie, wciąż czując porażającą bezradność. — Dziękuję.

* * * * *

Lily zamknęła oczy i przesunęła końcem pióra wzdłuż krawędzi nosa. James Potter jak zwykle doprowadzał ją do szału i mimo że często powtarzała sobie, że już dawno powinna się do tego przyzwyczaić, jego pyszałkowaty sposób bycia nieodmiennie chwiał jej równowagą psychiczną. Rozchyliła powieki i wbrew swoim szczerym nadziejom, zobaczyła go, wciąż opartego o gzyms kominka.

— To była bułka z masłem. Egzamin z teleportacji mógłbym zdać w każdej chwili.

Ruda prychnęła demonstracyjnie głośno znad swojego eseju i ze złością wycisnęła kilka słów na pergaminie. Pełne samouwielbienia spojrzenie Pottera powędrowało w jej kierunku.

— Nie zamartwiaj się, Liluś. Jestem pewien, że gdybyś miała ukończone siedemnaście lat, byłabyś niewiele gorsza ode mnie — zapewnił, rozkoszując się szeroką gamą grymasów na jej lekko piegowatej twarzy.

— Słuchaj, zarozumialcu, a może byś tak uwolnił mnie od tej tortury i przeszedł się na krótki spacer? — zapytała, nie podnosząc wzroku, chociaż pióro stało w miejscu, dygocząc lekko.

— Chętnie, jeśli pójdziesz ze mną. To jak będzie?

— Zgadnij — rzuciła jadowicie, zerknąwszy morderczym wzrokiem na Blacka, który najwyraźniej świetnie się bawił. — A ty może zainteresowałbyś się oddaniem lektur pani Pince. Już dawno przekroczyłeś termin zwrotu.

— Och nie, i co teraz? — zakpił Syriusz. — Nie będę mógł wypożyczać książek. A tak się składa, że mogę sobie stamtąd zabrać co zechcę i kiedy zechcę.

James rzucił mu szybkie spojrzenie, ale pierwszy zainterweniował Remus.

— Wiesz co, Łapo, ja chyba też muszę oddać Mutacje na poziomie anatomicznym, więc możemy to załatwić przy okazji — powiedział, klepnąwszy przyjaciela w ramię.

Black wzruszył lekceważąco ramionami, ale podniósł się z fotela i nonszalancko, ostentacyjnie demonstrując brak entuzjazmu, pomaszerował za Lupinem.

Lily podejrzliwie spojrzała na Pottera. Jego orzechowe oczy zwęziły się w uśmiechu.

* * * * *

W gęstniejącej ciemności zanurzyli się w dolinę. Śnieżysty Potok płynął wzdłuż jej zachodniego skraju i wkrótce osiągnęli bród, gdzie płytka woda głośno obijała się o kamienie. Przejścia pilnowali strażnicy, którzy wynurzyli się z cienia na widok nadjeżdżających, a widząc monarchę, wołali radośnie…

— Siemasz, Moon!

Dominika głośno zachłysnęła się powietrzem, odruchowo zatrzaskując księgę. Kiedy podniosła spłoszone spojrzenie, spotkało się ono z czarnymi oczami Syriusza.

— Do diabła — powiedziała zirytowana. — Czy ty zawsze musisz mnie tak potajemnie nachodzić w najmniej odpowiednim momencie? Myślałam, że to znowu Pince.

— Ha. A mnie się wydaje, że wybieram same najlepsze. Też masz zatargi z naszą słodką bibliotekarką?

— Skąd — parsknęła Dominika, dla której biblioteka była swoistą świątynią, do której pielgrzymowała częściej niż Syriusz uważał za stosowne. — Ten szlaban to najlepsza rzecz w moim życiu. Naprawiam książki, wiesz. — Zamachała nonszalancko różdżką, wskazując obszar swojej pracy. Black wstrzymał jej dłoń w momencie, kiedy z różdżki posypały się iskry niebezpiecznie blisko sterty woluminów. — Przyklejam okładki, poluzowane kartki, takie tam. Aż dziw, co ci uczniowie robią z tymi biedactwami — westchnęła, patrząc z czułością na brudne, wytłaczane grzbiety.

Gryfon skrzywił się z niesmakiem.

— Brzmisz jak Pince albo Plumpton. Jeszcze trochę i zacznę się wstydzić, że pozwalam ci z nami siedzieć przy stole.

Moon zignorowała tę uwagę bądź zwyczajnie nie usłyszała jej, ponownie otwierając książkę i uważnie oglądając tekst.

Syriusz patrzył na nią przez chwilę, po czym przeniósł wzrok na niezbyt imponującą kupkę pieczołowicie ułożonych ksiąg.

— Tyle udało ci się zrobić? — zapytał kpiąco. — No, to musi być wyjątkowo ciężka praca. Gdzie tam szorowanie pucharów w Izbie Pamięci, to jest dopiero harówka.

Dominika spłonęła rumieńcem.

— No bo… No… — odezwała się cicho. — Otwieram książkę, żeby zobaczyć czy wszystko z nią w porządku, prawda, a ona nagle okazuje się tak interesująca i jakby nagle nie potrafię się powstrzymać, żeby… No wiesz. A Pince ciągle mnie sprawdza.

— Jakby nagle — powtórzył w zamyśleniu Black, przyglądając jej się z politowaniem. — Wiesz co, kochana, najlepiej będzie jak umówię cię na wizytę u starego, dobrego Munga.

— Nie wiem kim jest Mungo, a teraz spadaj, bo mam absorbujący szlaban.

— To szpital, Moon, szpital. Mają tam specjalny oddział dla świrów.

— A tak, rzeczywiście — odparła dziewczyna nonszalancko, nie odrywając wzroku od pożółkłej karty. Syriusz nie był pewien czy w ogóle dotarł do niej sens jego wypowiedzi. W każdym razie nie zapowiadała się ani ciekawa pogawędka, ani nawet przyzwoita kłótnia, więc leniwie odmaszerował do biurka bibliotekarki, przy którym Lupin wypożyczał książki. Kiedy pani Pince z uwagą oglądała kartę Lunatyka, jakby nie był tu stałym bywalcem od sześciu lat, ktoś klepnął Syriusza w ramię.

— Hej, Black! — Odwrócił się i zobaczył przed sobą kapitana quidditchowej drużyny Gryfonów.

— Middleton. Cześć.

— Słuchaj, za tydzień, jak wszyscy wiemy i pamiętamy, szykuje nam się mecz ze Slytherinem. Chciałbym zrobić przynajmniej trzy dodatkowe treningi przed rozgrywkami. Mógłbyś to przekazać Potterowi i Kidney’owi? Jakoś trudno mi ich ostatnio złapać.

— Jasne — odparł Syriusz bez mrugnięcia, świadomy, że przez ostatnie dni on i James z premedytacją unikali Malcolma. Mieli ciekawsze rzeczy na głowie niż nużące treningi, zwłaszcza że byli na tyle pewni swoich umiejętności miotlarskich, że uważali owe spotkania za stratę czasu, przynajmniej dopóki pogoda była beznadziejna.

Już miał odwrócić się, żeby ponaglić Lupina, kiedy kapitan zatrzymał go gestem.

— Mam do ciebie jeszcze jedną sprawę. Widziałam jak rozmawiasz z tą blondynką, Dominiką. Często ją widzę w tej bibliotece, w końcu niedługo OWUTEMy, ale wiesz… — Podrapał ucho w zakłopotaniu. — Nie za bardzo wiem jak do niej zagadać, bo to chyba strasznie banalne gadać o książkach w bibliotece, no nie? Może mógłbyś mi powiedzieć czym ona się interesuje, podrzucić jakiś temat…

Black zgromił go spojrzeniem. Middleton był wysoki, niebieskooki, podobno w damskich kręgach uchodził za całkiem przystojnego i interesującego chłopaka. A tu nagle życzy sobie jego pomocy w podrywaniu Moon! Niedoczekanie. I pomyśleć, że dał się nabrać, że Moon tylko się tu uczy i odrabia szlabany! Oczywiście, uczy się, raczej strzela oczami znad książek i prowokuje. O nie. Jako jej przyjaciel, Łapa stanowczo stwierdził, że po pierwsze dziewczyna nie ma czasu na jakieś romanse, kiedy tuż przed nią SUMy, a poza tym Middleton nie był dla niej odpowiedni. Co miał przeciwko niemu? Syriusz nie wiedział, ponieważ nie miał teraz czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Malcolm patrzył na niego wyczekująco i wyraźnie oczekiwał odpowiedzi.

— Hm — mruknął Black, żeby zyskać na czasie. Wymyślone wcześniej argumenty raczej nie zniechęciłyby tego Gryfona, więc koniecznie musiał szybko spreparować coś lepszego. Nagle doznał olśnienia. — Słuchaj, rozumiem twoje wątpliwości, ale sprawa jest z góry przegrana. — Z udawanym współczuciem spojrzał na pełną niedowierzania minę Malcolma i pokiwał głową. — Poza biblioteką ona często przebywa z taką jedną przyjaciółką. No wiesz, Macmillan, taka sobie brunetka. No i ona, wiesz… — Syriusz zamachał wymownie rękami, ale nie widząc zrozumienia na twarzy Gryfona, westchnął. — Ma nieco inną orientację. Przykro mi.

Chłopak wytrzeszczył na niego oczy, ale zanim zdążył wykrztusić cokolwiek, Syriusz rzucił pospiesznie kilka słów pożegnania i pomaszerował za niczego niepodejrzewającym Remusem.

— Kolejna brawurowa akcja najlepszego pałkarza Gryfonów! Punkt! — zaintonował cicho.

* * * * *

Niewielką salę na szczycie Wieży Północnej charakteryzowała zazwyczaj atmosfera pełna niechęci i znudzenia. Owego marcowego popołudnia nie było inaczej, dodatkowo jednak zwykła cisza zakłócana melodiami wysłużonego gramofonu, mętniała i nikła przy dźwiękach przewracanych leniwie kartek. Tego jednak nie można nazwać niepodważalną normą.

— Nie wierzę, no, nie wierzę — mamrotała raz po raz Dominika, niecierpliwie przerzucając bladożółte strony podręcznika. — To musi tu być. To musi być wykonalne i ja muszę mieć dowód.

— Odbiło ci — stwierdziła Patricia ze stoickim spokojem, pakując kolejnego ślimaka-żelka do ust.

— Wcale nie, najwyższy czas, żeby ktoś zaczął podchodzić poważnie do wróżbiarstwa — zaoponowała Evans. — Okay, zakładanie, ze każdy z nas ma talent do przepowiadania przyszłości mija się z celem, ale przedmiot to jednak przedmiot i wpływa na naszą przyszłość, która już niedługo…

— Lily, błagam cię — warknęła Moon. — Zaraz oszaleję, więc nie mów mi o mojej przyszłości, kiedy muszę znaleźć kupkę popiołów w podręczniku analogiczną do kupki popiołów przede mną.

Ruda wzruszyła ramionami i niby przypadkiem szturchnęła leżący przed nią poszarzały proszek, po czym bystro zajrzała do książki.

— Lepsze to niż odprawianie takich huncwockich występów — powiedziała, skrobiąc pospiesznie notatki.

Dominika zerknęła pożądliwie na jej pergamin, ale nagle coś szturchnęło ją mocno w bok.

— Potter — burknęła, widząc znajomy błysk szkieł tuż obok swojego pufa. — Spadaj.

— Słuchaj, mam do ciebie interes.

— W to nie wątpię, ty zawsze masz jakiś interes jak do mnie przychodzisz. Lily, jak myślisz, czy mój popiół zaczął nagle odpowiadać kombinacji „uważaj na niewłaściwie znajomości”?

— Czy ty nie możesz po prostu… — zaczął okularnik z niechęcią, wpychając się niezgrabnie pomiędzy sąsiadujące pufy. Wtem jego ręka zsunęła się na blat tak niefortunnie, że wylądowała dokładnie pośrodku przedmiotu badań Dominiki, co wywołało pełen rozczarowania okrzyk zarówno z jego ust, jak i ze strony poszkodowanej.

— Ty durniu, coś ty zrobił! — syczała, próżno usypując nową kupkę popiołu, bo przy ich stoliku pojawiła się zagniewana profesor Tattle.

— Potter, huncwocie zatwardziały, precz na swoje miejsce! — powiedziała rozdygotanym głosem, biorąc się pod boki. Dominika z ponurą miną obserwowała szkarłatne plamy, które kolejno wykwitały na policzkach czarownicy. — Panno Moon, ignorancja w zakresie wróżbiarstwa nie usprawiedliwia braku szacunku do przedmiotu. Odejmuję Gryffindorowi dziesięć punktów za każde z was.

— Super — mruknęła dziewczyna, końcem różdżki rysując esy-floresy w resztkach poszarzałego proszku.

Przecież nigdy nie zdobędzie dowodów na nieuczciwość nauczycielki wróżbiarstwa, kiedy wszystkie swoje niepowodzenia będzie mogła zrzucić na wygłupy Huncwotów i własny brak zaangażowania. W porządku, byli też inni uczniowie, ale nie każdy miał ochotę chwalić się stopniami, zresztą powinna to sobie udowodnić na największej liczbie przypadków, a najlepiej osobiście. Wciąż brakło jej uzasadnienia stronniczości Thelmy Tattle, ale wierzyła, że kiedy zdobędzie wszystkie niezbędne dane, rozwiązanie znajdzie się samo.

Pozostałe kilkanaście minut zajęć przesiedziała w milczeniu pełnym niezbyt optymistycznych myśli, więc kiedy zabrzmiał dzwon oznajmiający koniec lekcji, podniosła się ze swojego miejsca z wyraźną ulgą. Pożegnała przyjaciółki i, demonstracyjnie ignorując Huncwotów, zeszła po drabinie i ruszyła wąskim korytarzem pełnym zakrętów i pustych ram obrazów. Kiedy zerknęła na swój plan w celu sprawdzenia numeru sali, w której miały odbyć się kolejne zajęcia, coś mocno pociągnęło ją za łokieć i bez trudu wciągnęło za jedne z niepozornych drzwi tkwiących w kamiennej ścianie. Natychmiast wyszarpnęła różdżkę z kieszeni i stanęła w lekkim rozkroku.

Uniosła brwi widząc Jamesa i Syriusza, ale nie opuściła różdżki.

— Czego chcecie? — zapytała ostrożnie, ukradkiem rozglądając się dookoła. Jak na komórkę na miotły była całkiem obszerna. Plumpton musiał mieć ubaw. Za jej plecami stały wysłużone miotły i jakieś wiaderka, wszędzie wokół walały się kolorowe butelki z magicznymi wywabiaczami.

Huncwoci wymienili się znaczącymi spojrzeniami.

— Słuchajcie, nic wam ostatnio nie zrobiłam, za to wy psujecie mi karierę wróżbitki, więc wolałabym mieć z wami nieco mniej kontaktu w najbliższym czasie.

— W tym rzecz, Moon. — Syriusz objął ją ramieniem. — Liczymy na zacieśnienie kontaktów.

Dominika spojrzała na niego z ukosa. Takie gesty kojarzyły się jej z nachalnymi akwizytorami sprzedającymi podejrzane odkurzacze.

— To znaczy?

— Nie wątpimy w twoją niebywałą ambicję i inteligencję, dlatego chcielibyśmy zasięgnąć twojej eksperckiej opinii w pewnej istotnej sprawie — powiedział wyniośle James, nonszalancko zakładając ramiona na piersiach.

— Nie bajeruj mnie, tylko mów konkrety i wynośmy się stąd, bo mnie te tutejsze specyfiki podduszają.

— Chcemy, żebyś wybrała się z nami do Zakazanego Lasu i pomogła nam znaleźć pewne składniki — oświadczył spokojnie Black, przemawiając do wiadra, które właśnie przestawiał, żeby zająć wygodniejszą pozycję.

Dominika otworzyła usta, zamierzając przypomnieć im, że to nielegalne i mogą mieć kłopoty, ale szybko zrozumiała jak idiotycznie to zabrzmi, więc je zamknęła.

— Dlaczego akurat ja mam wam pomóc? — Skrzywiła się z niechęcią. Zakazany Las nigdy specjalnie jej nie kusił, zwłaszcza kiedy pomyślało się, czemu właściwie jest zakazany oraz co, poza zwykłymi dzikami i jeżami, może w nim sobie mieszkać.

— Nie łudź się, Moon, nie przychodzimy do ciebie dlatego, że jakoś szczególnie cię lubimy. — Potter nie odmówił sobie złośliwego uśmiechu. — Żaden z nas nie chodzi na zielarstwo. No, może poza Glizdogonem, ale jego wiedzy nie możemy ślepo zaufać, sama rozumiesz, nie otrulibyśmy się na własne życzenie. Lilunia też je olała, więc jesteśmy w nieprzyjemnej sytuacji.

— Patricia ma zielarstwo — odezwała się chłodno.

— O! I po problemie. — James klasnął w ręce. — Chodź, Łapciu, jaka szkoda, że nie mamy planu Macmillan, byłoby o wiele szybciej i przyjemniej.

— A mój macie? — zdziwiła się Dominika, ale Syriusz zainterweniował natychmiast, roztaczając przed nią perspektywy urokliwej wycieczki i poszerzania wiedzy praktycznej.

Blondynka zawahała się. Nieszczególnie lubiła łamać zakazy Dumbledore’a, ale zwykle nie miała też większych wyrzutów sumienia, jeśli to się czasem zdarzyło – Huncowci bywali przekonujący, kiedy im na czymś zależało. Zresztą perspektywa zobaczenia na własne oczy roślin, które do tej pory widziała jedynie w podręcznikach albo jako zasuszone ingrediencje do eliksirów…

Nerwowo przestąpiła z nogi na nogę. Huncwoci kiwali zachęcająco głowami.

Ach, przecież wymkną się tylko na trochę i na pewno nie będą zagłębiać się w Las, na skraju pewnie znajdą wszystko, co będzie potrzebne.

— A kiedy? — Oczami wyobraźni widziała już junipery i wiciokrzewy zamiast twarzy Pottera.

— Dziś w nocy.

* * * * *

— Nie wiem, czy to taki dobry pomysł — mruknął James, siedząc na łóżku w dormitorium szóstoklasistów i beznamiętnie przyglądając się staraniom Syriusza szukającego plecaka. Nagle z poziomu podłogi dał się słyszeć stłumiony okrzyk triumfu, szybko zastąpiony szpetnym przekleństwem, kiedy Black uderzył głową w drewnianą kolumienkę.

Potter, nie doczekawszy się odpowiedzi, ciągnął swoje głośne rozważania.

— No wiesz, żeby pokazywać jej pelerynę. Jak dla mnie, to już zbyt duże wtajemniczenie.

— Rogaczu, czy mógłbyś się łaskawie zamknąć i zastanowić nad swoimi problemami gdzie indziej? — wysapał ze złością Remus, unosząc głowę znad poduszki. — Niektórzy o tej godzinie śpią.

— A jak inaczej zamierzasz ominąć nocne patrole? — zapytał Syriusz, kompletnie ignorując uwagę Lupina, najwyraźniej zajęty wysypywaniem zawartości plecaka na podłogę.

Potter niechętnie wzruszył ramionami.

— Może od razu dajmy jej Mapę, pokażmy tajne przejścia, nadajmy ksywę i załóżmy oddzielną kartotekę u Plumptona…

— Rogacz, oszalałeś? — Black wreszcie spojrzał na przyjaciela. — Przecież sami ją na to namówiliśmy. I nie ma mowy, żeby dołączyła do naszej paczki, nikt nie zamierza jej tego proponować. Zresztą nie sądzę, żeby ona miała takie ambicje.

— Daj kwintopedowi palec, a zeżre ci rękę aż po łokieć — oświadczył filozoficznie okularnik, na co Syriusz spojrzał na niego z jeszcze większym zdziwieniem.

— Moja babcia zawsze tak mówiła.

Rozległo się ciche stukanie. James machnął ręką i podniósł się z łóżka z męczeńskim westchnieniem.

Kiedy otworzył drzwi, do środka wsunęła się Dominika. Wyglądała na bardzo podekscytowaną, gdy omijała sterty ubrań, żeby dotrzeć do pustego kawałka podłogi, ale nie to najbardziej rzucało się w oczy.

— Na jaja memrotka, Moon — powiedział Black, odkładając na bok plecak i przyglądając się jej w osłupieniu. — Wyglądasz…

— Jak garboróg — zaśmiał się James.

Dziewczyna nie przejęła się zbytnio tym komentarzem i uśmiechnęła się przepraszająco. Rzuciła okiem na swój odświętny strój: płaszcz, ciepłe skarpetki, szalik, obszerny plecak oraz mnóstwo szklanych podzwaniających cicho fiolek, pozawieszanych na cienkich linkach.

— Pomyślałam, że to świetna okazja, żeby zdobyć rzadkie składniki eliksirów, no wiecie, do użytku dormitorialnego. — Cisza, która zapadła po tym oświadczeniu, zmusiła ją do dodania buntowniczym tonem. — Chyba nie myśleliście, że nadstawię dla was kark bezinteresownie. Też przyda mi się parę rzeczy!

— Jasne. — Syriusz zarzucił na plecy piękną, czarną pelerynę obszytą srebrzystym futrem i sięgnął po plecak. — Dobrze, dziewczęta, bierzemy się do pracy.

Potter, mamrocząc coś nienawistnie pod nosem, sięgnął po kawał skrzącego się, cienkiego materiału.

— Ooch! Co to? — Dominika wytrzeszczyła oczy, patrząc na artefakt w zachwycie.

— Peleryna-niewidka – powiedział z dumą James, najwyraźniej mimowolnie zadowolony z wrażenia, jakie na niej wywołał. — Od lat jest w mojej rodzinie. Wskakujcie.

Tłocząc się z wyraźnym dyskomfortem pod niezbyt obszerną peleryną, zaczęli powoli wycofywać się do Pokoju Wspólnego. Moon nie mogła powstrzymać się od cichego komentowania tak wspaniałego wynalazku jak niewidka, jednocześnie podzwaniając swoimi fiolkami i przy świetle różdżki oglądając listę pożądanych przez Huncwotów roślin.

— To niesamowite, że w tym lesie można znaleźć takie… Auć, to moja stopa!

— Przepraszam — jęknął Syriusz.

— Nie martwcie się — szepnął James, całym ciężarem ciała napierając na wrota wejściowe. — Jak będziemy w lesie, zdejmiemy pelerynę, przecież cokolwiek tam jest, i tak nas wyczuje.

— Jak to? — zapytała ze zgrozą Dominika, ale nikt jej nie odpowiedział. Nagle wsparcie dwóch rosłych młodzieńców przestało jej wystarczać. Poczuła na sobie ciepło Syriusza, kiedy sięgnął za nią, żeby szczelniej zaciągnąć pelerynę. Wzdrygnęła się lekko i namacała różdżkę w kieszeni płaszcza.

Odetchnęła głośno orzeźwiającym, nocnym powietrzem. Niebo wydawało się zupełnie czarne poza jego zachodnią częścią, gdzie lśnił srebrzysty sierp księżyca, otoczony fioletowymi i granatowymi strzępami chmur. Panowała cisza, zakłócana niekiedy szuraniem stóp o podłoże skąpo poznaczone zalążkami trawy.

Kiedy doszli do skraju Zakazanego Lasu, drzewa wydawały się proste, dumne i obojętnie nieruchome. Dominika zastanawiała się, czy to możliwe, że oprócz swojego nerwowego oddechu pod peleryną słyszała też płytkie tchnienia Jamesa i Syriusza, lecz jej wszystkie chaotyczne myśli urwały się, kiedy przekroczyli próg lasu.

Nagle jej zmysły wyostrzyły się rozpaczliwie, więc wzdrygnęła się, kiedy dziwnie śliska i półmaterialna peleryna ześlizgnęła się z jej ramion i powędrowała do plecaka Jamesa. Wzrok z trudem przyzwyczajał się do nowej rzeczywistości, jednak dostrzegała jeszcze powykrzywiane sęki i nierówności kory. Drzewa pachniały ziemią, na ich gałęziach jeszcze nie pojawiły się liście, lecz gdzieniegdzie czuć było aromatyczne igliwie. Któryś z chłopców zażartował swobodnie, ale tego Moon już nie dosłyszała zbyt zajęcia zadzieraniem głowy i uporczywym wbijaniem wzroku w nieprzeniknioną ciemność. Po chwili Syriusz ujął ją pod ramię i poprowadził w głąb lasu.

Miejsce było niesamowite. Gdyby nie myśli o akromantulach i wilkołakach, które teoretycznie mogły czaić się za każdym kolejnym krzakiem, może nawet czerpałaby przyjemność z maszerowania stabilnym, wychodzonym szlakiem. Tymczasem kurczowo trzymała Blacka za ramię, a Pottera za pasek u plecaka. Chłopcy rzucali bladoniebieskie światło na ścieżkę wzdłuż której kłębiły się drobne rośliny i krzaki. Dalej Moon starała się nie patrzeć zbyt często, bo giętkie cienie ślizgały się po pniach drzew, za to wciąż rzucała spojrzenia za siebie, upewniając się czy księżyc oświetla jeszcze skraj lasu. W końcu stwierdziła stanowczo, że zaszli już wystarczająco daleko i czas przerwać ten nastrojowy spacer, o czym nie omieszkała się poinformować towarzyszy.

— Słuchaj, Moon, jest jedno miejsce, gdzie mogłabyś sobie pohasać, ale… — James urwał, widząc jak Syriusz przewraca oczami. — No dobra, jak chcesz, to możesz zacząć szukać rzeczy z listy. Ale nie odchodź za daleko i miej różdżkę pod ręką.

Dominika zignorowała fakt, że jest traktowana jak niezbyt rozumne dziecko, i postanowiła wziąć się w garść. W końcu wokół nie dało się słyszeć żadnych niepokojących głosów, więc na razie nie musiała się niczym martwić. Użyła Lumos i rozejrzała się. Stąd i zowąd wyglądały liście różnych wielkości i kształtów, nietknięte przez mróz, więc nie dziwiła się Huncwotom, że poczuli się zdezorientowani. Przykucnęła i po kolei, systematycznie zaczęła badać rośliny.

Młody Black krążył w okolicy, zataczając coraz większe kręgi wokół Moon. Początkowo, kiedy zobaczył przerażenie w jej oczach, podwójnie lśniące w blasku księżyca, żałował propozycji wyprawy do Zakazanego Lasu, ale teraz zmieniał zdanie, widząc jak dziewczyna wzdycha na widok kolejnych sadzonek, które pakowała do swojego plecaka.

— Syriuszu! — Usłyszał podniecony szept kilka stóp dalej.

Znalazł skuloną pod drzewem Dominikę i przykucnął. Dziewczyna w jednej ręce ściskała różdżkę, której promień padał na roślinę, którą trzymała w drugiej dłoni. Wyglądała jak wysoki, niezbyt urodziwy chwast, skąpo wyposażony w liście i kielich z ciemnym środkiem na samym czubku. Wydawało mu się, że gdzieś już ją widział.

— To lulek czarny. Nazywany śpiącym zielem albo…

— Świńską fasolą? — mruknął, przypomniawszy sobie jedną z nielicznych sentencji profesor Sprout, które zalegały mu w pamięci.

— Zgadza się! — pisnęła Gryfonka, uśmiechając się jeszcze szerzej. Syriusz poczuł się, jakby wyjątkowo celnie odbił tłuczka, decydująco wpływając na wynik meczu. Usta wygięły mu się lekko. — To niesamowite, że udało się nam go znaleźć. To znaczy, nie był na waszej liście, ale jest bardzo silnym środkiem uzdrawiającym, niezbyt rzadkim, co prawda, ale też nie każdy potrafi odróżnić go od zwykłego szkodnika…

— Moon, mogłabyś się pospieszyć? — To James stanął nad nimi ze srogą miną. — Właśnie marzną mi części ciała, o których damy nie powinny słyszeć.

Dominika zaśmiała się nerwowo, wracając do rzeczywistości pełnej powyginanych gałęzi i ukrytych potworów, a Syriusz skwapliwie pomógł jej wstać i otrzepać szatę z kawałków kory. Wydawało mu się, jakby ciepło z jej dłoni spłynęło wprost do jego piersi, ale chwila ta nie trwała długo – dziewczyna odwróciła się szybko i zagarnęła poły płaszcza, wracając w stronę ścieżki. Black westchnął cicho i ciężkim krokiem poszedł za nią.

James przodował niewielkiemu orszakowi, bez wahania idąc szlakiem, który coraz częściej ginął w gęstych, kolczastych krzakach. Przez dłuższy czas szli w milczeniu, stopniowo tracąc orientację w kwestii godziny, a w przypadku Dominiki również miejsca, bowiem Potter w pewnym momencie skręcił ostro i zaczął kluczyć między drzewami coraz gęściej piętrzącymi się przed ich oczami. W pewnym momencie Gryfonka zatrzymała się gwałtownie, słysząc szelest wśród gałęzi, a Black wpadł na nią bezwiednie. Musiał przysiąc na własną matkę, że to była tylko wiewiórka, kiedy próbował ją przekonać do dalszej drogi. W duchu śmiał się do rozpuku, świadom, jak bezwartościowa jest to przysięga.

Po długich chwilach i krótkich wątpliwościach James zatrzymał się. Światło z jego różdżki nagle rozprzestrzeniło się i rozmnożyło. Przed nimi migotała nieprzenikniona tafla jeziora.

— No, pani zielarko. — Okularnik zatarł ręce i wypchnął ją do przodu. — Im szybciej je znajdziemy, tym mniej potworków znajdzie nas.

Syriusz parsknął na widok nietęgiej miny Dominiki.

— Rozdzielmy się — powiedziała głucho. — Powiem wam, czego macie szukać, ale nie odchodźcie poza zasięg wzroku, jasne?

Wydawszy chłopcom łopatologiczne instrukcje, wzięła się pod boki i rozejrzała wokół. Jezioro było nieduże, nie sposób było jednak odgadnąć, czy jest głębokie. Nieco niepokojące wrażenie sprawiał fakt, że jego tafla marszczyła się nieustannie, jakby pod wpływem wiatru, które nie mógł mieć tu dostępu. Nieco na lewo znajdował się obszar, na którym drzewa rosły znacznie rzadziej, przechodzący w polanę. Tam skierowała swoje kroki, na sam koniec zostawiając zdobycie pręcików czarnych lilii, które mogły czaić się gdzieś na powierzchni jeziora.

— Oho, betel — powiedziała po chwili zadowolona. Zebrała szybko kilka liści i wcisnęła je do kieszeni. Co jakiś czas znajdowała kolejne przydatne ziele, teraz jednak starała się szukać konkretnych rzeczy z listy, inaczej bowiem spędziliby w lesie całą noc. Posuwała się systematycznie po kilka stóp, uważnie wypatrując znajomych kształtów w bladoniebieskim świetle różdżki. W pewnym momencie usłyszała ciężkie stąpnięcie.

— Syriusz? — zapytała niepewnie i rozejrzała się. Żaden z chłopców nie znajdował się na linii jej wzroku. Przełknęła ślinę i odezwała się niemal bezgłośnie. — James?

Podniosła się z klęczek i znieruchomiała. Nagle brak odgłosów przestał wydawać się jej taki korzystny. Jakby w odpowiedzi na ten wniosek, dziwny dźwięk powtórzył się.

Zacisnęła palce na różdżce i zaczęła powoli wycofywać się w kierunku, w którym – miała wrażenie – powinno znajdować się jezioro. Wszystko wokół skrywała ciemność, przecinana jedynie cienkim strumieniem światła, które rzucała różdżka, rozpaczliwie kierowana w coraz to nowe strony.

— Huncwoci, jeśli to wy… — wyszeptała, czując jak łzy ściskają jej gardło.

Nagle rozległa się seria głuchych uderzeń o ziemię i dziewczyna wreszcie zlokalizowała ich źródło. Odwróciła się błyskawicznie w tamtym kierunku i cofnęła o kilka kroków.

Tuż przed nią stała legendarna, dumna i smukła postać, porażająca jednocześnie wrażeniem piękna i dzikości zamkniętych w jedynym ciele.

— Witaj, Dominiko — uśmiechnął się centaur.

Moon nie odezwała się. Chaotycznie przypominała sobie wszystko, co kiedykolwiek przeczytała o tych stworzeniach, ale nagle wiedza książkowa okazała się zupełnie bezużyteczna. Stała sztywno, bojąc się odwrócić wzrok od niespodziewanego towarzysza i wykonać jakikolwiek ruch.

Spojrzenie centaura powędrowało w kierunku jej różdżki, którą kurczowo ściskała w dłoni, nie potrafiąc zrobić z niej żadnego użytku.

— Nie obawiaj się, nie zrobię ci krzywdy. — Jego usta rozciągnęły się w jeszcze szerszym uśmiechu. Gdyby nie tułów konia, byłby bardzo urodziwym młodzieńcem o harmonijnych, łagodnych rysach twarzy i kasztanowych włosach falami opadającymi na kształtne ramiona. Jego naga pierś wolno opadała i unosiła się, gładko przechodząc w lśniącą sierść. Pozwalał jej się obserwować, z uśmiechem wodząc za spłoszonym spojrzeniem, które w końcu zatrzymało się na jego dłoni. Ze swoistą gracją trzymał w niej rozłożysty kwiat czarnej lilii.

— Piękny i niebezpieczny zarazem — powiedział, a jego uśmiech przygasł. — Nie powinnaś spacerować nocą po lesie, Dominiko Moon. Wszystkie stworzenia bez trudu dosłyszały oddechy twoje i twoich towarzyszy.

— Przepraszam — odezwała się cicho, uznając, że najlepszą postawą w tej sytuacji jest pokora, którą być może jakoś przebłaga centaura, a potem znajdzie Huncwotów i raz na zawsze opuści Zakazany Las. Mężczyzna nie odrywał od niej zamyślonego spojrzenia i nawet nie mrugnął powieką, kiedy gdzieś niedaleko rozległ się tętent kopyt, a po chwili przy jego boku stanął kolejny centaur, niecierpliwie potrząsający jasną grzywą. Leniwie przeniósł spojrzenie na zszokowaną Dominikę, po czym odchylił głowę i głęboko odetchnął z zamkniętymi oczami.

— Merkury rozpoczął już swą drogę.

Następnie zgiął przednie nogi i uklęknął. Kasztanowłosy centaur pochylił głowę i położył rękę na sercu. Nie minęło kilka minut, kiedy pojawiła się reszta stada, zachowując się w podobny, niezrozumiały sposób. Część z nich miała przewieszone przez piersi łuki oraz kołczany, innym zwieszały się po bokach niewielkie sakiewki. Żaden już na nią nie patrzył i nie odzywał się. Taki stan utrzymywał się przez kilka niemiłosiernie długich chwil. W końcu centaur z kasztanowymi puklami podniósł głowę i odezwał się, jakby ich rozmowa nie została przerwana.

— Nasze spotkanie od wieków było zapisane w gwiazdach — powiedział, wznosząc wzrok w stronę nieba, które na polanie prześwitywało między gałęziami. Jego towarzysze też zaczęli przyjmować naturalne postawy i patrzeć w górę. Dominika nie wiedziała, co odpowiedzieć na tak zagadkowe uwagi. — Tak, od wieków… Jednak wizyta Córki Ziemi wciąż jest wielkim zaszczytem dla rasy centaurów.

— Córki? — szepnęła Moon, a jej oczy mimowolnie rozszerzyły się jeszcze bardziej. Orzechowe tęczówki przyglądały jej się z krępującą powagą.

— Wszystkie stworzenia są dziećmi natury, ale tylko przez niektóre przepływa jej energia — odezwał się centaur o czarnych oczach. Nie powiedział jednak nic więcej. Odchylił głowę, jakby nasłuchiwał.

Wszystkie spojrzenia przesunęły się na skraj polany, gdzie stanął zadyszany Syriusz.

— O cholera — jęknął, patrząc na stado.

— Syriusz Black — powiedział łagodnie kasztanowłosy centaur. — Twoja gwiazda zawsze jasno płonie, skazana na wieczne spalanie.

Chłopak porozumiał się spojrzeniem z Dominiką, która lekko wzruszyła ramionami. Żaden z centaurów nie uklęknął przed Łapą, ale była prawie pewna, że tej nocy nie zrobią im krzywdy.

— Merkury rozpoczął drogę — westchnął jeden z ludzi-koni patrząc na niebo, po czym znowu wrócił do rzeczywistości. — Wracajcie do domu.

— Las to nie miejsce dla obcych — warknął czarnooki centaur, niecierpliwie ryjąc kopytem ziemię. Spojrzał na Dominikę bez cienia respektu, z którym zwracał się do niej jego poprzednik. — Nie każde stworzenie zna i szanuje niepisane prawa. Sama Natura nie ochroni swojej pośredniczki.

Moon uczyniła kilka chwiejnych kroków w stronę Syriusza, oglądając się na nieziemskie stworzenia, które teraz pojedynczo zagłębiały się w mrok. Część z nich nie spieszyła się jednak, przyglądała im się z nieskrywaną ciekawością, obchodząc ich półkręgiem, jakby otaczając.

— Do zobaczenia, Córko Ziemi — popłynął głos z nieprzeniknionej ciemności między drzewami.

Dominika przypadła do Blacka, ściskając mocno jego dłoń i wbijając uporczywe spojrzenie w jego oczy, dwa ciemne punkty w połyskującej bladością twarzy, która po chwili stała się jedynym jasnym obiektem na polanie. Syriusz odetchnął głęboko i schylił się. Kiedy stanął wyprostowany, w ręku trzymał czarną lilię.

— Znajdźmy Jima i zmywajmy się stąd — powiedział cicho.