Rozdział XV - część II

„Zrealizowane obietnice”

– rozdział XV –

Następnego dnia Dominika znowu odrabiała dyżur w bibliotece, ale tym razem była o niebo bardziej skupiona niż wczoraj. Jej świadomość koncentrowała się na wydarzeniach z wypadu do Zakazanego Lasu, a podświadomość radziła sobie świetnie, zgrabnie sterując prawą ręką ściskającą różdżkę i stukając nią o kolejne okładki i luźne kartki. W ten sposób praca szła jej zaskakująco sprawnie, po prawej stronie blatu piętrzył się pokaźny stosik naprawionych książek, a panna Pince niechętnie godziła się z faktem, że na razie nie może nic zarzucić jasnowłosej Gryfonce. To z kolei dawało jej czas na obmyślenie strategii.

Od razu odrzuciła pokusę rozmyślania na temat dziwacznego zachowania centaurów. Dzisiejszej nocy, kiedy leżała zwinięta w kłębek pod kołdrą, miała dość czasu na stwierdzenie, że nie jest w stanie wymyślić nic sensownego. Cornelius wybrał sobie wybitnie nieodpowiedni moment na odejście, a ona sama dysponowała jedynie bardzo ogólnym pojęciem na temat swoich możliwości i tego, jak się do nich odnosi reszta magicznego świata. Dość trudno było to stwierdzić, skoro nie znała drugiej białomagicznej osoby, a nie czuła w sobie porywającej ochoty, żeby przetestować to osobiście.

To z kolei prowadziło do bardziej realnych zmartwień dotyczących Huncwotów. Wczoraj jakimś cudem udało jej się zbyć podekscytowanego Jamesa i Syriusza, po czym uciec prosto do dormitorium, ale przecież nie może ich unikać wiecznie. Nie mogła też powiedzieć im prawdy, bo zbytnio była powiązana z Białą Magią, o której zabroniono jej wspominać komukolwiek. Wobec tego musiała spreparować jakąś przekonującą alternatywę niwelującą intensywne podejrzenia Huncwotów, które mogłyby mieć doprawdy tragiczne skutki. Miała wielką nadzieję, że zbliżający się mecz Gryffindor-Slytherin tak pochłonie uwagę chłopców, że jej pogawędka z centaurami zginie gdzieś pośród strategii taktycznego zmiażdżenia Ślizgonów. Dlatego tą kwestię też zostawiła na później.

Niespodziewanie, incydent w Zakazanym Lesie rozwiązał jeden z jej wyjątkowo uciążliwych problemów. Po odejściu Corneliusa, Moon nie mogła ryzykować zarzucenia ćwiczeń białomagicznych ze względu na kumulującą się moc, która któregoś dnia mogła jej się wymknąć spod kontroli. Zdarzyło jej się to już dwukrotnie i za każdym razem była to bardzo niewygodna, bardzo trudna i bardzo żenująca sytuacja. Dziewczyna nie wiedziała jak duża jest w rzeczywistości jej moc, ani kiedy skończy się jej rozwój, dlatego wolała dmuchać na zimne i znaleźć jakiś sposób, który pozwoliłby na jej rozładowanie. A wczorajszej nocy problem rozwiązał się sam. Dominika nie miała pojęcia i szczerze mówiąc nieco obawiała się domyślać, jaki interes mają centaury w interesowaniu się nią, ale nie można było zaprzeczyć temu, że nie mają zamiaru robić jej krzywdy i niezbyt korzystne byłoby, gdyby coś ją niechcący zamieniło w krwawą miazgę podczas grzybobrania. Mając tak wpływowych sprzymierzeńców, mogłaby chyba od czasu do czasu nawiedzić Las i wypróbować parę zaklęć ze swojej książki. W puszczy obiekty doświadczalne będą same wpadać jej w ręce, więc niezaspokojona Moc powinna być zadowolona taką rozrywką. No cóż, najwyraźniej tego typu szokujące sytuacje mogły mieć swoje dobre strony.

— Słucham? — zapytała zniecierpliwiona, dodatkowo niezadowolona z faktu, że ktoś przeszkadza jej w życiowych rozmyślaniach. Jednak zamiast przypominającej sępa praktykantki bibliotecznej, ujrzała nad sobą zarys ciemnej sylwetki, zasłaniającej światło. W pierwszej chwili zobaczyła tylko burzę drobnych loków, później z twarzy wyodrębniły się wąskie okulary w szmaragdowej oprawce i szeroki, jakby drapieżny uśmiech.

— Szlaban, co? — zapytała dziarsko dziewczyna i nie pytając o zgodę przysunęła sobie krzesło do stolika, po czym skwapliwie na nim usiadła pochylając się do przodu i opierając łokcie na blacie.

Dominika nie odpowiedziała, przyglądając jej się bez cienia sympatii. Miała już okazję poznać redaktor naczelną szkolnej gazetki i to w niezbyt miłych okolicznościach.

— Szlabany mają to do siebie, że nie są zbyt przyjemne, ale to jednak ciekawa forma kary, co? — Wzięła do ręki pierwszą książkę ze stosu i ledwie rzuciła na nią okiem. — Lubisz książki, prawda, Dominiko? Czy to właśnie połączyło ciebie i twoją, ehym, przyjaciółkę?

— Co takiego? — zapytała ostro Moon. Nie chciała mówić niczego w obawie sparafrazowania każdego słowa w pokrętny sposób przez tą Krukonkę, ale nie mogła ukryć zaskoczenia wywołanego przez tę wdzięczną insynuację. Jaką przyjaciółkę? Co gazetka szkolna ma do jej znajomych? Co ona sama ma z tym wspólnego?

— Och, osobiście nie uważam tego za nic zdrożnego, wręcz przeciwnie, to kontrowersyjny temat, o którym trzeba uświadomić opinię publiczną, czyż nie? W końcu wielu czarodziejów wciąż żyje nieprzyjemnymi stereotypami na temat homoseksualistów, podczas gdy…

— Skąd ci to przyszło do głowy? — Stary podręcznik do numerologii wysunął jej się z rąk i plasnął o podłogę. — Oszalałaś do reszty?

— Rozumiem, że to osobisty temat, ale może zechciałabyś umówić się na babską pogawędkę przy kremowym piwku w jakichś przyjemniejszych okolicznościach? — Krukonka zmarszczyła nos, z niesmakiem rozglądając się po zakurzonych półkach. — Tak, żeby nie przeszkodził nam nikt niepowołany, rozumiesz?

Jak na zawołanie przy stoliku pojawiła się panna Pince, sycząc gniewnie i porywając podręcznik z podłogi.

— Wynocha! — rzuciła, wskazując im drzwi, jednak nie przyniosło to pożądanego efektu, bo Dominika zignorowała ją kompletnie, nie odrywając wzroku od połyskujących okularów Krukonki.

— Ty chyba postradałaś zmysły! — syknęła. — Najpierw rozpisujesz się o moim rzekomym romansie z Syriuszem, a teraz twierdzisz, że mam dziewczynę! Do stu piorunów…

— Nie postradałam zmysłów, nie wyssałam tego przecież z pióra! — Zaśmiała się wdzięcznie, wymachując elegancką lotką, którą błyskawicznie wcisnęła z powrotem do torby. — Mam swoich informatorów i nie powiesz chyba, że wspomniany Syriusz Black, połączony z tobą bliskimi i niezbyt szlachetnym relacjami, nie wyperswadował kapitanowi Gryfonów randki z tobą właśnie w ten sposób? Lubię cię, dlatego mówię to wprost. — Uśmiechnęła się jeszcze szerzej i poklepała ją przyjacielsko po dłoni.

— Ach, Syriusz — powiedziała Moon cicho, a jej zielone oczy zwęziły się nieznacznie. — Wybacz, ale nie zamierzam z tobą dyskutować na ten temat. Ani tu, ani nigdzie. Nie mam dziewczyny, nie mam chłopaka, a ty mi daj wreszcie spokój! — Dźgnęła palcem powietrze tuż przed nosem Krukonki, która uśmiechnęła się tylko pobłażliwie. Dominika zerknęła na klepsydrę wiszącą nad biurkiem bibliotekarki. — Zresztą właśnie skończyłam szlaban. Do widzenia. — Skinęła głową obrażonej pannie Pince, ignorując przy tym młodą panią redaktor i wyszła z sali, nos wycelowawszy w stronę sufitu.

* * * * *

James zgrzytnął zębami i z impetem wbił plecy w wyliniałe obicie fotela. Szczupłe palce o poobgryzanych paznokciach zacisnęły się w pięść, a oczy orzechowej barwy ciskały gromy, kiedy zgromadzona w Pokoju Wspólnym drużyna Gryffindoru zamilkła. A było to milczenie pełne goryczy i napięcia, milczenie poprzedzone burzliwą dyskusją, którą zapoczątkowała tragiczna wiadomość – Carl Kidney, szukający w drużynie Gryfonów leżał w Skrzydle Szpitalnym, złożony nagłą niedyspozycją. Drużyna jednomyślnie orzekła, że musiała to być sprawka Ślizgonów, którzy za wszelką cenę chcieli przerwać pasmo gryfońskich zwycięstw i postanowili unieszkodliwić kluczowego zawodnika przeciwników. O ile pomstowanie na mieszkańców Domu Węża zawsze poprawiało wszystkim humor, o tyle tym razem skończyło się na posępnych myślach o jutrzejszym meczu, który musiał się odbyć, a na którym Gryfoni mieli grać bez szukającego – na kompletnie straconej pozycji.

— Słuchajcie, chłopaki — zaczął chrapliwie Middleton, kapitan drużyny, podnosząc głowę znad łokci wspartych na kolanach. Jego wzrok skrzyżował się ze spojrzeniem jedynej dziewczyny w zespole, formalnie wyróżniającej się znad grupy mężczyzn, i skinął ku niej głową. — Sytuacja jest patowa, ale przecież nie oddamy im meczu walkowerem. Mamy wspaniałych pałkarzy, którzy dokopią tym śliskim koleżkom, gdzie trzeba. — Spojrzał kolejno na postawnego rudzielca i Syriusza, którym na twarzach wykwitły chełpliwe uśmiechy. — Mamy trzech świetnych ścigających, którzy zdobędą tyle punktów, ile się da. — Potter skinął krótko głową, porozumiawszy się spojrzeniem z Hazel i Jasperem. — Na koniec mamy obrońcę, czyli mnie. Jeśli damy z siebie wszystko, to… — Chrząknął i spuścił wzrok.

— Będzie dobrze, Mal. — Rudzielec klepnął go w ramię i uśmiechnął się zachęcająco.

— Skopiemy im tyłki za Carla! — dodała wojowniczo Hazel.

— Zresztą obrońcę też mamy niczego sobie, a to duży atut. — James wyszczerzył zęby.

Atmosfera przy kominku wyraźnie się poprawiła, ktoś zapobiegawczo zaproponował nawet zbieranie zapasów na jutrzejszą imprezę, kiedy Moon przeszła przez dziurę pod portretem i omiótłszy pokój władczym spojrzeniem, podeszła prosto do Syriusza i pociągnęła go za łokieć.

— Co to za zamieszanie? — burknęła na przywitanie, zerkając podejrzliwie w kierunku kominkowego zgromadzenia.

— Mogłabyś być milsza — odparował Black, wysuwając się z jej uścisku. Po chwili wrogiego milczenia dodał: — Kidney w Skrzydle, Ślizgoni go załatwili. Gramy jutro bez szukającego.

Zielone oczy Moon rozszerzyły się ze zdumienia, a usta same ułożyły się do zarzucenia Syriusza serią pytań, ale zdołała się wysilić na tyle, żeby powrócić do sedna.

— Och. Może to zbiorowa kara za rozpuszczanie paskudnych plotek o mnie.

— O co ci chodzi? — Jedna z brwi Blacka powędrowała do góry w wyrazie uprzejmego zdziwienia.

— To prawda, że odradziłeś kapitanowi drużyny randkę ze mną? — Moon wydusiła te słowa jednym tchem, tak że koniec zdania stracił wyraźnie na dramatyzmie, który został jednak wyrównany pełnym odrazy i gniewu spojrzeniem. Może jej reakcja była nieco żałosna, ale ona nie była Lilką Evans, która nieustannie dostawała nowe propozycje spotkania, zresztą Syriusz nieco zbyt często stawiał ją w nie do końca pożądanym świetle dziwactwa, które otaczało Huncwotów.

— Hm. — Do szału doprowadzała ją obojętność Blacka i brak jakiejkolwiek skruchy czy wstydu za to, co zrobił. Nawet na nią nie patrzył, znudzonym spojrzeniem wodząc od jednego członka drużyny do drugiego. — Rzeczywiście mogło to tak zabrzmieć.

— Mogło? Mogło? — Moon miotała się przed niewzruszonym Syriuszem, mając ochotę udusić go jego własną szatą. — To są POMÓWIENIA, Black! I dlaczego? Co ja ci zrobiłam? Teraz wszyscy o mnie plotkują, jakby mi było mało oskarżania o romans z tobą! Do stu piorunów, mam przez ciebie same problemy!

— Przeceniasz mnie — powiedział skromnie. — Ale jeśli chcesz, to go tu zawołam i wszystko mu wytłumaczysz. HEJ, MID…

— Zamknij się — syknęła Moon, czyniąc pierwszy krok do realizacji swoich morderczych zamiarów i mocno pociągnęła Syriusza za przód szaty. — Po prostu skończmy teraz ten temat, jasne?

— Jak sobie chcesz. — Brunet niezgrabnie wzruszył ramionami, wyszarpując szatę z jej rąk i wygładzając materiał. Na jego ustach błąkał się kpiący uśmieszek.

— Wiesz… Wiesz co? — Dominika oskarżycielsko wycelowała w niego palec. — Tej nocy ostatni raz spałeś spokojnie, Black!

Rozległ się przeciągły gwizd, którego źródłem okazał się James Potter, najwyraźniej biernie uczestniczący w ich rozmowie od jakiegoś czasu lub, jak kto woli, parszywie podsłuchujący.

Wymienił z przyjacielem szeroki uśmiech i przeczesał palcami włosy.

— Co to się będzie działo… Słuchaj, Łapo, a może damy cynk Skeeter, będzie miała o czym pisać do końca roku! Tajemnice alkowy Syriusza Blacka… Moon przyłapana na gorącym uczynku… Murowany hit!

Syriusz ryknął śmiechem, a Dominika rzuciła im obu pogardliwe spojrzenie i odmaszerowała do dormitorium, czując jak płoną jej policzki. Niech się śmieją. W toalecie szóstorocznych Gryfonek już ważyły się trzy eliksiry czekające na odpowiedni moment, a w plecaku pod łóżkiem leżało mnóstwo składników z wczorajszego wypadu, które dają jej szeroki wybór kar i metod srogiej zemsty. Przezorność zawsze była jej mocną stroną.

* * * * *

Gdy Moon zajmowała miejsce przy stole Gryffindoru podczas popołudniowego posiłku, w kieszeni jej szaty spoczywała buteleczka wywaru zamroczającego. Jeszcze nie wiedziała jak zemści się na Blacku, ale upojenie Jamesa tym eliksirem planowała już od kilku dni. Zastanawiała się jak wywiązać się z obietnicy złożonej Dorothy, nie narażając jej przy okazji na kpinę Pottera i wtedy wpadł jej do głowy ten pomysł. W końcu ona była czarownicą, James natomiast był zarozumiałym cwaniakiem, któremu przydałby się krukoński rozsądek Dory. Trzeba było tylko poczekać na odpowiedni moment.

Kiedy dla rozgrzewki zabrała się za porcję pieczonego kurczaka, coś plasnęło głośno, a jeden z jej policzków zrobił się niepokojąco chłodny. Dotknęła go wolną ręką i zobaczyła na palcach żółtawą maź. Rozejrzała się.

W kilku miejscach Wielkiej Sali pojawiły się małe grupki uczniów złorzeczących bezwstydnie i skupionych wokół mis, w których przed chwilą znajdował się budyń. Uczniowie wszystkich domów i część nauczycieli próbowała zetrzeć z twarzy i ubrań lepką maź, rozglądając się przy tym w poszukiwaniu winowajców. A winowajcy wcale nie zamierzali się ukrywać, chichocząc zajadle.

— Wybuchowy budyń! — zawołał Syriusz, wymachując widelcem. — Autorski przepis można kupić u nas, zaskoczcie swoje rodziny na wakacjach!

— To bardzo niepokojąca propozycja, panie Black, jednakże nie sądzę, żeby pańska rodzina była zaskoczona, dostając dziś wieczór kolejną naganę za pana dokonania — oświadczyła chłodno profesor McGonagall, bezbłędnie lokalizując źródło deserowego kataklizmu. Kawałek budyniu przykleił się jej do tiary.

— Strata tuszu i pergaminu, pani profesor, jeśli chciałaby pani znać moje zdanie. — Wzruszył ramionami Syriusz, ale grzecznie odłożył widelec na miejsce i przybrał niewinny wyraz twarzy.

— Pozwoli pan, że tym razem nie wezmę go pod uwagę. Czy pomylę się, organizując też karne zajęcia pozalekcyjne dla pana Pottera?

— Jak zwykle jest pani nieomylna. — James wstał z miejsca i ukłonił jej się krótko. McGonagall uniosła brwi.

— Ja także jestem winny, pani profesor, znalazłem to zaklęcie podczas zbierania informacji do wypracowania z zaklęć — przyznał się Remus. Policzki poróżowiały mu lekko, ale oczy błyszczały entuzjastycznie, a na ustach pojawiał się coraz szerszy uśmiech.

— Huncwoci do dyspozycji! — dorzucił Peter, zaczerwieniony po uszy, lecz podniecony uwagą, która w tej chwili skupiła się również na nim.

— Rozumiem — powiedziała McGonagall beznamiętnie. — Najwyraźniej dotychczasowe szlabany nie odnosiły na was odpowiedniego skutku, dlatego poproszę pana Plumptona o jakiś specjalny zestaw dla was czterech. Pettigrew, masz budyń na twarzy.

— Chłoszczyść — powiedziała Dominika, celując różdżką w twarz Petera, kiedy czarownica odwróciła się zamaszyście i wróciła do stołu nauczycielskiego, gdzie profesor Flitwick z zaciekawieniem grzebał różdżką w swojej porcji budyniu.

— Dopiero teraz mogę zjeść obiad w spokoju, jestem taki zdezorientowany, kiedy nie mam szlabanu na karku — westchnął James, sięgając po swój puchar z sokiem dyniowym.

— Hej, Potter! — Moon wychyliła się ku niemu przez stół. — Nie pij tego, masz tam pełno swojego wybuchowego obrzydlistwa. Weź ten. — W jej ręce pojawiło się srebrzyste naczynie pełne świeżutkiego soku z dyni.

Okularnik przyjrzał się jej ze zdziwieniem i dziewczyna już myślała, ze grubo przesadziła z tym pokazem uprzejmości, kiedy twarz Jamesa rozjaśniła się nagle.

— O, dzięki — powiedział i wziął od niej puchar.

Moon z napięciem patrzyła jak Potter przyciska brzeg kielicha do ust i pociąga tęgi łyk. Nigdy nie osiągała wysokich lotów na eliksirach, ale ostatnio zdeterminowała się do pozalekcyjnego nadrabiania braków w damskiej toalecie. Mimo to, nie była pewna swoich umiejętności i działania wywaru, dlatego trudno było przewidzieć co teraz się stanie.

— Jim — odezwał się nagle Syriusz, marszcząc brwi. — Nie powinieneś tego pić, ona chyba…

— No co ty, Łapo — Potter gwałtownie odstawił kielich, rozlewając nieco płynu. — To tylko sok.

— Porzeczkowy — dodał z lubością, a Dominika zamarła, ale na szczęście Black chyba już tego nie usłyszał. Niewiele brakowało, ale teraz przynajmniej wiedziała, że wywar spisywał się dobrze.

— James, w najbliższy weekend jest wypad do Hogsmeade — powiedziała Moon, kiedy upewniła się, że przy stole zapanował zwykły obiadowy gwar i nikt nie zwraca na nich uwagi.

— Tak? — zdziwił się Potter, próbując jeść zupę widelcem.

— Moja koleżanka nie ma z kim iść i pomyślałam, że może zabrałbyś ją na spacer, co? — Blondynka przemawiała do niego miękkim, przyjaznym tonem, ale cała jej twarz zastygła w skupieniu jak u hipnotyzera stosującego jedną ze swoich technik.

— Lily? — wysapał James, a widelec wypadł mu z ręki i z brzękiem uderzył w talerz. Dominika zaniepokoiła się, bo chłopak zaczynał zachowywać w zbyt typowy dla siebie sposób, a przy tym mówił dość głośno, co zwracało uwagę niektórych Gryfonów.

— Eee, nie. Ale jest bardzo ładna i mądra, wiesz. — Wyraz twarzy okularnika wyrażał głębokie skupienie, co zmusiło ją do wyszukiwania dalszych argumentów. — I od dawna cię podziwia. Uwielbia jak latasz na miotle.

Potter rozjaśnił się i klasnął w ręce.

— To świetnie, jutro pójdziemy do Hogsmeade!

— Nie, James, nie jutro. W sobotę, to już za kilka dni. — Zaczynała ją męczyć ta rozmowa, chociaż trzeba przyznać, że otumaniony Potter był o wiele przyjemniejszy w obejściu. — Nie martw się, jeszcze ci przypomnę. A teraz zajmij się obiadem, myślę, że łyżką będzie wygodniej. Leży po prawej.

* * * * *

Doigrałeś się, Black — myślała drobna blondwłosa Gryfonka, błyskawicznie przemierzając schody prowadzące do dormitorium dziewcząt. — Doigrałeś się i nic już cię nie uratuje.

Minąwszy ostatni stopień, przywarła do przeciwległej ściany i rzuciła okiem na pogrążony w ciszy Pokój Wspólny. Warunki były sprzyjające – zbliżała się pełnia, więc księżyc jasno i bezlitośnie oświetlał to okrągłe pomieszczenie, wydobywając z ciemności meble i drobiazgi porzucone przez Gryfonów. Dziewczyna na palcach i ze wstrzymanym oddechem przebiegła przez pokój i zatrzymała się przed schodami prowadzącymi do dormitorium chłopców. Jakie to szczęście, że ich sypialni nie strzegły żadne pruderyjne zaklęcia! Dominika odczekała kilka godzin po zapadnięciu zmroku, zakładając, że Huncwoci nie przestrzegają ciszy nocnej, i teraz właśnie nastąpił czas napaści. Black na pewno nie potraktował poważnie jej groźby, sama słyszała, że kilkakrotnie otrzymywał już podobne, a i tak codziennie pojawiał się w Wielkiej Sali dumny i arogancki jak zwykle. Ale nie tym razem. Teraz nastąpił czas zemsty.

Wyjęła różdżkę z kieszeni szaty, odetchnęła głęboko i ruszyła przed siebie. Wolno, ale pewnie pokonywała kolejne stopnie krętych schodów, wolną ręką podpierając się o zimną, kamienną ścianę, którą gdzieniegdzie pokrywały zatęchłe gobeliny. Mijała kolejno proste, drewniane drzwi, które różniły się jedynie napisami na złocistych tabliczkach przytwierdzonych u samej góry. Zatrzymała się przy szóstych z kolei, po czym dla pewności, a może także po to, by mieć czas na zebranie odwagi, przeczytała wygrawerowany napis na tabliczce. Następnie, zanim zdążyła się rozmyślić, nacisnęła klamkę.

Drzwi uchyliły się prawie bezgłośnie, szurając cicho o podłogę. Dormitorium wydawało się znacznie mniejsze niż dziewczęce, mimo że jedno z łóżek stało puste. Podobnie jak ostatnim razem, gdy miała wątpliwą przyjemność obejrzeć sypialnię szóstoklasistów, na podłodze leżały sterty ubrań, niechlujnie porzuconych kociołków i podręczników oraz dwie sowie klatki. Ciężka kotara przy oknie była uchylona do połowy, rozjaśniając pokój nierzeczywistym niebieskawym światłem. Po lewej stronie dostrzegła rozczochraną głowę Jamesa. Kiedy zwróciła się w drugą stronę, jej palce zacisnęły się na różdżce. Syriusz leżał rozparty na łóżku – jedną rękę trzymał pod głową, druga bezwładnie zwisała przez drewnianą krawędź. Światło księżyca blado rozjaśniało jego twarz i lekko rozchylone usta. Dominika miała wielką ochotę ruszyć w tany zwycięstwa na samą myśl o swym niecnym uczynku, ale na szczęście powstrzymała się i stanęła nad Blackiem, celując prosto w jego twarz.

Wtedy właśnie wydarzyły się dwie rzeczy. Na sąsiednim łóżku rozległo się głośne chrapnięcie, za którym Moon automatycznie się obejrzała, ale zanim zdążyła zrozumieć co właściwie się dzieje, coś mocno schwyciło ją za nadgarstek i pociągnęło do przodu. Dziewczyna straciła równowagę, lecz zdążyła wyciągnąć przed siebie rękę. Pech chciał, że trafiła łokciem w drewnianą obudowę łoża, co sprawiło, że różdżka wyleciała jej z ręki prawie tak malowniczo jak po użyciu zaklęcia Expelliarmus.

Wszystko to trwało zaledwie ułamki sekund, ale Dominika miała zupełnie inne wrażenie, kiedy oprzytomniała przywalona ciężkim ramieniem Syriusza jak kłodą.

— Sie masz, Moon — usłyszała kpiący głos tuż przy swoim uchu. — Dobrze się bawisz?

Gryfonka nabrała haust powietrza i zamierzała właśnie powiadomić całą Wieżę o swojej opinii na ten temat, uważając w danym momencie dumę za zbędny balast, lecz chłopak zdawał się czytać w jej myślach i po chwili mogła już tylko poruszać bezgłośnie ustami.

Co za bydlak. Nie dość, że zepsuł jej tak świetną okazję do zemsty, to jeszcze zdawał się być całkowicie na nią przygotowany. A przynajmniej Moon wątpiła, żeby bożyszcze Hogwartu na co dzień sypiało z różdżką w garści. Oczywiście nie byłoby to bezdennie głupie z jego strony, w końcu pewnie miał w szkole grono ludzi, którzy mieliby ochotę zamordować go we własnym łóżku i Dominika poprzysięgła sobie, że jak tylko stąd wyjdzie, zapisze się do tej organizacji i będzie jej aktywną członkinią.

Niestety, zanim ten moment nastąpi, musiała zmierzyć się z Blackiem. Bez różdżki, bez przewagi fizycznej, ale za to z umysłem pracującym na pełnych obrotach.

Pokłapała przez chwilę ustami, po czym spróbowała chrząknąć. No proszę, nawet chrząkać jej nie było wolno. To samo z pokasływaniem, buczeniem i wszystkim co wymagało wprawienia w ruch strun głosowych.

Eksperymenty Moon najwyraźniej zdegustowały Blacka, bo postanowił ją trochę pognębić.

— Pewnie myślałaś, że mnie przechytrzysz, co? — Zrobił krótką pauzę, jakby oczekiwał, że dziewczyna mu coś odpowie mimo rzuconego zaklęcia. — No cóż, nie jesteś pierwsza. Jednak nikt nie wygrał jeszcze z Huncwotami i mam nadzieję, że to cię czegoś nauczy.

Dominika spróbowała zgrzytnąć zębami, ale chłopak tego nie dosłyszał i ciągnął swoją tyradę.

— Powiem ci, że beznadziejnie się do tego zabrałaś. Zupełnie nie rozumiem, po co mnie ostrzegłaś. Trzeba to było załatwić z zaskoczenia. Poza tym strasznie głośno oddychasz, powinnaś nad tym… Auu! — jęknął z wyrzutem, kiedy Gryfonka dźgnęła go łokciem między żebra. Poruszyła bezgłośnie ustami, po czym zamknęła je z obrażoną miną.

— Dobra, nie to nie. — Ramię Syriusza jakby bardziej przycisnęło ją do łóżka, tak że było jej wszystko jedno jak oddycha, byle to po prostu robić. — Idę spać. Nie wiem czy pamiętasz, ale mam jutro mecz.

Wzruszyła ramionami i spróbowała wyszarpnąć się i sturlać na podłogę, ale chłopak tylko wzmocnił nacisk.

— Nauczka musi być — rzucił niedbale, kiedy po drugiej stronie pokoju coś się poruszyło i rozległ się zaspany głos Jamesa:

— Łapo, co się dzieje?

— Nic, Jim, śpij. — Black bezceremonialnie przycisnął Moon do materaca i odłożył różdżkę na szafkę nocną.

— Dobranoc, kundlu — zaziewał w odpowiedzi Potter i pacnął rozczochraną czupryną w poduszkę.

Dominika dźgnęła Syriusza pytająco.

— Nie wiem. — Podrapał się w głowę i westchnął. — Dziwnie się dzisiaj zachowuje. Mam wrażenie, że maczałaś w tym palce, wiesz?

Moon pozwoliła sobie na skorzystanie z chwilowej niezdolności do mówienia i nie zareagowała.

— Dobranoc, mała. — Ciężkie łapsko poklepało ją po włosach. Dziewczyna zmarszczyła brwi. Nie spodziewała się, że Black mówi poważnie i nie wypuści jej aż do rana. Myślała raczej, że uraczy ją jakimś paskudnym zaklęciem, potorturuje psychicznie i standardy w tym guście. Czekała więc na kulminację jego paskudnych knowań.

Zniosę wszystko, myślała beznamiętnie. Kilka chwil męki wydawało jej się rozsądną alternatywą dla leżenia z płucami przygniecionymi przez cielsko Syriusza oraz łokciem boleśnie wciśniętym w drewniany stelaż. Zamarła, gdy usłyszała pochrapywanie za swoimi plecami. Nie, to musi być jakiś żart. On na pewno udaje. Był to po prostu kolejny element serii tortur, ponieważ jego ciepły niemiłosiernie łaskotał ją w szyję, co w połączeniu z resztą niemal doprowadzało ją do szaleństwa. Zaczęła wiercić się niespokojnie. Kiedy zaczęła się nad tym zastanawiać, pomyślała, że chętnie odwiedziłaby też toaletę. Spróbowała podeprzeć ramię Blacka, ale jego łapsko musiało ważyć chyba tonę na skutek jakiegoś zaklęcia, które przezornie rzucił przed zaśnięciem. Sapnęła z rezygnacją. Rozejrzała się uważnie w poszukiwaniu czegoś, co pomoże jej się wydostać.

Na szafce nocnej leżała różdżka Syriusza, łagodnie połyskująca w świetle księżyca. Dominika naprężyła mięśnie i spróbowała do niej dosięgnąć – koniuszek jej środkowego palca dotknął ostrej krawędzi szafki, ale był to najwyraźniej kres jej możliwości. W dodatku Black wymamrotał coś niezrozumiałego i wtulił twarz w jej szyję, wywołując nową porcję łaskotek. Moon rozluźniła mięśnie i znieruchomiała z rezygnacją. Kiedy przestała się skupiać na jego irytującym działaniu, oddech Syriusza stał się całkiem przyjemny, ciepły i usypiający.

Nie, musi być przytomna, w końcu jeszcze może trafić się szansa ucieczki i uratowania resztek honoru. Zwiesiła wolną rękę z łóżka i zaczęła macać podłogę. Słusznie podejrzewała, że znajduje się tam mnóstwo rzeczy, a wśród nich może również coś przydatnego. Pod palcami wyczuwała kawałki materiału, jednak starała się ich nie identyfikować, połamane pióro, skrawek pergaminu oraz coś płaskiego i gładkiego. Wychyliła się nieco bardziej i uchwyciła to ostatnie. Dziwny obiekt okazał się obszernym magazynem o… Moon z niedowierzaniem przybliżyła pismo do oczu pod kątem, który pozwolił jej skorzystać z księżycowej poświaty spływającej do komnaty. To musiała być mugolska gazeta. Fotografie na okładce i w środku nie poruszały się, a na każdej z nich znajdowały się najzwyklejsze motocykle. No, może nie wszystkie wyglądały na takie znowu zwyczajne, ale odkrycie to wydało jej się dziwne w szkole magii, gdzie nie każdy miał jakikolwiek kontakt z mugolami, a już na pewno Syriusz, który ponoć pochodził ze starej, czystomagicznej rodziny. Odwróciła lekko głowę i kątem oka spojrzała na pogrążonego we śnie chłopaka. Może jednak nie był taki przewidywalny i oczywisty jak jej się wydawało. Może jego charakter był ciekawszy niż się spodziewała... W mugolskim świecie nie było nic dziwnego w fakcie, że mężczyźni interesują się motoryzacją, ale jej odpowiednik dla czarodziejów to wyłącznie miotły i latające dywany. Hobby Syriusza i fakt zdobycia przez niego mugolskiego pisma na ten temat były co najmniej ciekawe. Ba, były na tyle ciekawe, że jej złość i zniewaga przygasły nieco w obliczu tego fascynującego odkrycia. Black stał się bardziej ludzki i wyraźnie się z tym nie obnosił. To z kolei wzbudziło jej uznanie i sprawiło, że w jej głowie wykiełkował świetny pomysł, który postanowiła zrealizować po powrocie do Bedworth.

Co nie znaczyło, rzecz jasna, że do tej pory pozostawi tę sprawę bez odpowiedzi.

---
Taki sobie, niewinny, komediancki rozdzialik - ze względu na jego skromną i niefrasobliwą formę dodam, że kolejny rozdział pojawi się już za tydzień! Po prostu nie chciałam mieszać pewnych kwestii, a bęęędzie się działo. Powiem Wam, że koniec części drugiej majaczy już na horyzoncie, co mnie bardzo cieszy :)