Rozdział XX - część III

„Flauta”

– rozdział XX –

Lily lekkim krokiem zbiegła po spiralnych schodkach, w pośpiechu zapinając guziki płaszcza. Zawsze lubiła być punktualna, nawet w tak nieformalnych okolicznościach jak wyjście do Hogsmeade. Odszukawszy wzrokiem przyjaciółkę, pokręciła głową ze zniecierpliwieniem.

Moon siedziała po turecku na kanapie przed kominkiem i wczytywała się intensywnie w jeden z pergaminów, których cały stos leżał przed nią na stoliku. Za ucho miała zatknięte na wpół zjedzone cukrowe pióro. Lily oceniła jej strój jako demonstracyjnie niewyjściowy, ale nie traciła nadziei.

— Cześć, gumochłonko, nie wybierasz się nigdzie? — zapytała prowokacyjnie, zakładając ramiona na piersi.

Moon z wyraźnym trudem oderwała się od lektury i otaksowała ją spojrzeniem.

— Nie — odparła zgodnie z prawdą. — I nie jestem żadną gumochłonką, błotoryjko.

Evans aż zapowietrzyła się z oburzenia.

— Zadarłaś z ekspertem — dodała bezlitośnie blondynka, po czym wpakowała do ust resztki pióra i wróciła do lektury.

— Wybaczę ci tę zniewagę, jeśli zwleczesz się z tej kanapy i pójdziesz ze mną do Hogsmeade.

Moon wydała z siebie męczeńskie westchnienie, którego efekt zrujnował słodycz wystający jej z ust.

— Musimy poszukać sukienek na bal. — Tą myślą kierowała się z pewnością większość uczennic, ponieważ bal zbliżał się wielkimi krokami, a ze względu na wagę wydarzenia, które miał symbolizować, nie było żadnych ograniczeń wiekowych. Zapowiadał się długi i niebezpieczny dzień.

— Przecież ci mówiłam, że nie idę na żaden bal. — Moon zmarszczyła brwi i udała, że wraca do lektury, chociaż jej oczy nie śledziły już tekstu.

— Jesteś pewna? Wcale nie musisz iść z kimś…

— Wystarczy, że inni pójdą z kimś — mruknęła ponuro, ale szybko odsunęła od siebie ów moment słabości i dodała: — I w ogóle nie lubię takich szopek. Ostatnia zakończyła się dla mnie dość traumatycznie, pamiętasz?

Lily wymamrotała coś w proteście, ale siła argumentów przyjaciółki była porażająca. Moon odrzuciła pergamin na stolik i przyjrzała się jej z ciekawością.

— Czy to znaczy, że ktoś cię zaprosił?

— Och. — Ruda z wyraźnym zażenowaniem zatknęła kosmyk włosów za ucho. — Właściwie to dostałam kilka propozycji, ale, eee, odrzuciłam je.

— Wszystkie? — Niedowierzanie Dominiki było tak głębokie, że nawet nie zauważyła utraty cukrowego pióra, które wysunąwszy się jej zza ucha, potoczyło się smętnie po dywanie.

— Wszystkie — syknęła z naciskiem, bo już kilka ciekawskich spojrzeń powędrowało w ich kierunku. — Ale i tak zamierzam pójść. To doniosłe wydarzenie w historii szkoły, ma być wielu ważnych gości i…

— I nie ma to nic wspólnego z narcystycznym i potępienia godnym pragnieniem, aby olśnić tego jednego gentlemana, który cię nie zaprosił? — Moon udała, że zastanawia się głęboko. — Tak, chętnie ci w tym pomogę.

* * * * *

Później tego samego dnia maszerowały ramię w ramię główną ulicą Hogsmeade, kierując się prosto do sklepu z szatami na wszystkie okazje.

Moon czuła, że wypełnia ją niejasne poczucie szczęścia. Ciepłe, wiosenne słońce wyglądało zza białych, pierzastych chmur, powietrze przecinał orzeźwiający wiaterek, a ona sama mogła pomóc Lily w historycznym przedsięwzięciu. Było wspaniale.

Wprawdzie nieco tę wspaniałość psuło knucie Pottera. Bo że akurat teraz postanowił złamać wieloletnią tradycję zapraszania Evansówny we wszystkie możliwe miejsca przy każdej nadarzającej się okazji (a niekiedy i bez niej) wydawało się podejrzane. I to bardzo. Dominika tak zaangażowała się w rozważanie tego problemu, że nawet zaczęła zastanawiać się nad filozoficzną kwestią, czy Lily nadal chciałaby pójść na bal z Jamesem, gdyby ją jednak zaprosił. Już miała głośno podzielić się tą wątpliwością z przyjaciółką, kiedy Evans zagadnęła ją pierwsza.

— Dostałaś jakąś nową wiadomość od tego nauczyciela?

— Nie, tyko tę pierwszą. — Zmarszczyła lekko brwi i po chwili wahania dorzuciła: — Ale dała mi dużo do myślenia. Wiesz, to było zupełne przeciwieństwo tego, co wmawiał mi Dumbledore.

Lily nie skomentowała tonu, którym Moon wypowiedziała ostatnie zdanie, ale zaczęła przyglądać się jej kątem oka.

— I mimo to, zadziałało?

Blondynka wróciła myślami do tego momentu. Momentu, o którym marzyła od dawna, od kiedy Josephine upokorzyła ją po raz pierwszy, donosząc pannie Blanchard, że Dominika przywiozła ze sobą do szkoły porcelanową laleczkę o imieniu Babette. Wzdrygnęła się na samo wspomnienie, co stało się potem. Od tamtego wieczora marzyła, że kiedyś nadarzy się okazja do zemsty i kiedy tak się stało, wykorzystała ją w stu procentach. Upokorzenia w Beauxbatons, przywłaszczanie sobie jej znajomych, a nade wszystko odebranie jej Syriusza doprowadziły do tego, że atakując Josephine, czuła prawdziwą przyjemność. Czy zadziałało? Zadziałało wspanialej niż mogłaby marzyć – po raz pierwszy czuła, że trzyma Moc w garści, że kontroluje ją w pełni – i wykorzystała ją, żeby się zemścić.

— Chyba tak — powiedziała w zamyśleniu, decydując się na całkowitą szczerość nie tylko wobec Lily, ale i wobec samej siebie. — Ale nie mam pewności, czy całkowicie. Bo wiesz, czułam się pewniejsza i silniejsza niż zwykle, ale… — Przyznając się do tego, poczuła bolesne ukłucie wstydu. — Ale Josephine się nie broniła, za bardzo była zdziwiona, więc nie miałam okazji sprawdzić, jak z obroną. Dumbledore właściwie nie mówił nic o ofensywie, powiedział tylko, że negatywne emocje mogą mi odebrać całą Białą Magię, a więc obronę. To, czym walnęłam tę paskudę, na pewno nie było ani jednym, ani drugim. Niezupełnie.

Z ulgą wypuściła powietrze. Te domysły wypełniały jej myśli przez całą noc i wspaniale było się nimi z kimś podzielić.

— Więc może ten nauczyciel wcale nie wie więcej od Dumbledore’a? — zapytała z nadzieją Lily. Postać tajemniczego czarodzieja, który wypisuje dziwne liściki z bezinteresownymi poradami przepełniała ją niepokojem. Podobnie jak niefrasobliwość przyjaciółki w tej kwestii.

— Może. — Moon wzruszyła ramionami. — Ale Dumbledore i tak przestał się mną interesować, więc co za różnica. Wiesz co, Lily? — Na twarzy Dominiki pojawiła się nieskrywana groza, kiedy spojrzała na tłum rozentuzjazmowanych czarownic przed witryną sklepu prezentującą kreacje wieczorowe. Evans przełknęła ślinę. — Musimy wymyślić jakiś plan, jeśli chcemy dożyć tego balu.

* * * * *

Dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie siedział wsparty łokciami o wspaniałe, rzeźbione biurko. Co jakiś czas przykładał różdżkę do skroni, a kiedy ją odrywał, kołysało się wokół niej kilka srebrzystych nitek, które następnie umieszczał w kamiennej misie, stojącej tuż przed nim. Zawartość naczynia połyskiwała łagodnie w świetle świec.

Czarodziej zdawał się być całkowicie pochłonięty tym zajęciem –  na jego twarzy odbijało się głębokie skupienie, jakby myśli, które selekcjonował, były dla niego wyjątkowo uciążliwe i nieprzyjemne. Kiedy jednak przez mozaikowe okno wskoczyła srebrzysta łasica i przystanęła na dwóch łapkach, Dumbledore zatrzymał różdżkę w połowie drogi do swojej skroni i wpatrzył się w zwierzę bez cienia zdziwienia.

— Larwood i Wilkes kręcą się po wiosce. Są incognito, ale raczej nie wpadli tu specjalnie na kremowe piwko.

Powiedziawszy to, łasica poruszyła wąsikami i wyskoczyła przez okno.

Dyrektor patrzył za nią przez dłuższą chwilę.

— A więc to już, Tom? — odezwał się do niewidzialnej osoby, chociaż jego błękitne oczy połyskujące za okularami-połówkami zdawały się patrzeć w nieokreśloną przestrzeń. — Doprawdy, nigdy nie grzeszyłeś cierpliwością.

* * * * *

W celu uwieńczenia tego wspaniałego dnia, Lily i Dominika postanowiły zamówić po kremowym piwie w pubie Pod Trzema Miotłami. Obie pochodziły z mugolskich rodzin, więc ich najsilniejsze wspomnienia dotyczące tego niebywałego trunku wiązały się z pierwszymi chwilami spędzonymi w Hogwarcie. Moon czuła, że tylko stonowani, pognębieni wieczną niepogodą Anglicy mogli wymyślić coś tak smacznego i rozgrzewającego.

Kiedy Lily zajęła kolejkę, blondynka rozejrzała się uważnie w poszukiwaniu wolnego stolika. Nie było to łatwym zdaniem, ponieważ pub ów cieszył się wielką popularnością wśród uczniów, których zdecydowana większość postanowiła skorzystać z okazji i wybrać się tego dnia do Hogsmeade. Niecierpliwie wodząc spojrzeniem po wypełnionej sali, ściągnęła na siebie znajomą parę oczu.

— Hej, Pete! — zawołała uradowana, lawirując ku niemu pomiędzy okrągłymi stolikami. Już dawno nie mieli okazji do dłuższej pogawędki. Dopiero od kilku dni Moon oswajała się z myślą, że decyzja Syriusza nie oznaczała zerwania kontaktów z resztą Huncwotów, a do Petera zawsze miała szczególny sentyment.

Kiedy stanęła nad nim z promiennym, szczerym uśmiechem, a Pettigrew wskazał jej krzesło, poczuła, że może zadać nurtujące ją pytanie:

— Gdzie reszta twojej bandy?

Chłopak zafrasował się wyraźnie. Skubiąc nerwowo rękaw swetra, oświadczył blatowi stolika, że przyjaciele polecili mu zarezerwowanie miejsc w pubie, podczas gdy oni jak zwykle mieli coś do załatwienia. Pettigrew nie dbał już o gorycz, która nieco zbyt wyraźnie pobrzmiewała w jego głosie. Moon najwyraźniej odebrała ją nieco opacznie, bo podparła się łokciami i zapytała troskliwie, jak czuje się po tej sprawie z Josephine.

Musiał przyznać, że zdumiało go to pytanie. Rzadko kiedy ktoś pytał go o zdanie czy samopoczucie, więc nie miał wypracowanych odpowiedzi na takie okazje.

— Noo… — mruknął z wahaniem, nie chcąc obrazić jedynej osoby, którą najwyraźniej w tym momencie obchodził. — Właściwie nie musiałaś jej robić tych wszystkich rzeczy…

Tym razem to Moon się zdziwiła. Wyprostowała się gwałtownie, wlepiając z niego okrągłe ze zdumienia oczy i kładąc dłonie płasko na stoliku. Peter wzdrygnął się lekko na wspomnienie tego, co te szczupłe ręce są w stanie zrobić.

— Ale przecież… Przecież oboje zostaliśmy oszukani — wybąkała dziewczyna, intensywnie wpatrując się w jego czerwieniejącą twarz. — Przecież Syriusz i ona…

Dominika rozchyliła lekko usta, jakby zabrakło jej powietrza, żeby powiedzieć coś więcej. Peter mocno zacisnął dłonie na kolanach, nie potrafiąc oderwać oczu od jej natarczywego, szmaragdowozielonego spojrzenia.

— Nie myśl sobie, nie mam złudzeń, Josie to tylko moja koleżanka — wymamrotał, skupiając się intensywnie na złożeniu pobliskiej serwetki w idealnie równy wachlarzyk, a kiedy mu się to nie udało, miażdżąc ją bezmyślnie w spoconej dłoni. — A Syriusz i tak nie tknął by jej palcem. Właściwie, to powiedział…

Na jego usta mimowolnie wypłynął jednocześnie rozbawiony i chełpliwy uśmieszek, kiedy rozejrzał się ukradkiem i przywołał ją ku sobie wymownym gestem. Moon pochyliła się nad blatem, porzucając wszelkie pozory obojętności i pożądliwie wsłuchiwała się w każde jego słowo, co sprawiło mu wyraźną przyjemność.

— Powiedział, że z brunetek kręci go tylko McGonagall!

Moon zastygła w bezruchu, patrząc na niego z niedowierzaniem. Chwilę później oboje wybuchnęli niekontrolowanym śmiechem, zakrywając dłońmi usta i tłumiąc łzy rozbawienia, cisnące się do oczu. Gryfonka zamilkła pierwsza, kiedy dotarły do niej jej własne, niezbyt przyjemne uczucia.

Z taką niewyraźną miną zastała ją Lily, która zapobiegliwie przyniosła ze sobą trzy kufle kremowego piwa.

— Coś mnie ominęło? — zapytała, wodząc swymi zielonymi oczami od purpurowego ze śmiechu Petera do Moon, której łzy rozbawienia nie obeschły jeszcze na policzkach, a już znajdowała się w stanie głębokiego szoku, który zazwyczaj wywoływał u niej nadmiar emocji.

— Lily — odezwała się nagle, podniósłszy wzrok na przyjaciółkę, wkładając w to spojrzenie całą desperację i ponaglenie, na jakie pozwalały jej resztki godności. — Piłaś kiedyś piwo na czas?

* * * * *

Informacja Petera wywołała w jej głowie prawdziwy chaos. Mimo długiego rozważania i rozbierania jej na czynniki pierwsze przy wsparciu Evansówny, wciąż pochłaniała wszystkie jej myśli, kiedy zeszły na dół na wspólną kolację.

Bo czy podejrzenia na temat Syriusza i Josephine nie sprawiały jej w tej sytuacji najwięcej bólu? W tej chwili nie potrafiła jednoznacznie powiedzieć, skąd się wzięły, ale wydawało się zupełnie naturalne, że świeżo upieczona Krukonka zrobi coś takiego po raz kolejny, a jej wkradanie się do Huncwotów za pośrednictwem Petera i powłóczyste spojrzenia rzucane w kierunku Blacka nie pozostaną bez odpowiedzi.

A może Peter się mylił? Może Syriusz tylko zbył go, nie mówiąc prawdy?

W dodatku Evans delikatnie przypomniała jej, że przecież Syriusz zerwał z nią zanim Josephine przykleiła się do nich na dobre, więc fakt, że nie są razem niewiele zmieniał, Black skrzywdził ją i tak.

Ale dla Dominiki mimo wszystko zmieniało to dużo. W końcu mimo że Syriusz zostawił ją w najgorszym możliwym momencie, wciąż miał na tyle taktu, żeby nie paradować publicznie z kimś innym, a już zwłaszcza z Josephine. Może taki sposób myślenia był nieco żałosny, ale Moon jakoś nie potrafiła się go pozbyć.

Mieszając łyżką w budyniu, po raz setny zastanawiała się, czy komentarz Blacka na temat brunetek mógł być w pewien sposób aluzją do niej (chociaż Evans stanowczo stwierdziła, że taka nadinterpretacja jest głęboką przesadą, Moon czuła się z nią całkiem dobrze), ale jej uwagę rozproszyła wieczorna poczta. Umieściwszy knuty w woreczku przy nóżce sowy w zamian za Proroka Wieczornego, odruchowo przejrzała pismo. A potem jeszcze raz.

— Ktoś powinien zrobić porządek z tym całym Lordem — odezwała się pogardliwie Lily, która czytała ponad jej ramieniem. Moon poczuła jak robi się jej niedobrze.

— Teraz już nie będzie tak łatwo, ma poparcie starych rodów. — Remus siedzący nieopodal wtrącił się nagle do rozmowy. Przed nim także leżał rozłożony Prorok. — No i tych swoich przydupasów. Kiedy już skończył przemawiać w Wizengamocie, odprowadzili go z honorami.

— A może… — Słowa z ledwością przeciskały się przez wyschnięte gardło Dominiki. — Może on wcale nie chce źle.

Siedzący w pobliżu Gryfoni popatrzyli na nią z niedowierzaniem.

— Bo to żaden wstyd być czarodziejem, tak powiedział. — Moon kontynuowała rozpaczliwie, wykręcając palce pod stołem.

— Tak. — Lupin popatrzył na nią z politowaniem. — Powiedział też mnóstwo nieprzyjemnych rzeczy, tym razem nie tylko o mugolach, ale też o czarodziejach pochodzących z mugolskich rodzin. Naprawdę ci to nie przeszkadza? Przecież sama jesteś mugolaczką.

— Przepraszam — mruknęła blondynka, wstając od stołu i szybkim krokiem wychodząc z Wielkiej Sali.

Remus patrzył za nią zdumiony. Spojrzał pytająco na Lily, która wzruszyła ramionami, sama zaskoczona reakcją przyjaciółki.

— Miałyśmy, eee, bardzo emocjonujący dzień. Chyba trochę za bardzo. Podasz mi kiełbaski?

* * * * *

Przystanęła tuż za wrotami zamku i szybkim ruchem poluźniła krawat. Drżała, wzburzona, jakby lodowata bryła w jej żołądku opanowywała resztę ciała. Przecież wiedziała, że tak będzie. Skąd więc te emocje?

— Co się stało? — Niemal wzdrygnęła się na dźwięk tego głosu. Ostatnio nie mogła oddalić się dosłownie na moment, żeby nie natrafić na Lily albo któregoś ze Ślizgonów. Ledwie zapanowała nad poirytowaniem.

— Nic — odpowiedziała, siląc się na spokój. Przez chwilę słychać było tylko poświstywanie wiatru, rozcinającego nocne powietrze. Jakby wbrew sobie, dodała: — To ten artykuł. Widziałeś go już?

Regulus nie odpowiedział, ale wyciągnął zza pazuchy pieczołowicie złożony kawałek papieru. Na ruchomym zdjęciu w środku widać było jak wysoki, ubrany w prostą, czarną pelerynę czarodziej opuszcza monumentalny gmach Wizengamotu, oklaskiwany przez szpaler mężczyzn w ciemnych szatach.

— To chyba rzeczywiście była przesada — wyrzuciła z siebie Moon z obawą w głosie. — Dlaczego niby czarodzieje z mugolskich rodzin nie zasługują na pełne prawa?

— Oni nigdy nie będą jednymi z nas — odparł spokojnie Black i oparł się o marmurową poręcz tuż obok niej. — Zawsze będą dostosowywać się do tej mugolskiej części, tej, która nienawidzi i boi się magii. Tak nigdy nie da się osiągnąć pełni wolności.

— Nie mogę się na to zgodzić. — Moon potrząsnęła głową, jakby jej słowa potrzebowały dodatkowego potwierdzenia, nawet wobec niej samej. — Większość moich przyjaciół nie jest czystej krwi. Ja nie jestem czystej krwi, zrozum to wreszcie. Nie jesteśmy ograniczeni, jesteśmy tylko… dwuwymiarowi.

— A jak oni zareagowali na przemówienie Czarnego Pana? — Regulus spojrzał na nią wyzywająco, a w jego oczach zamigotały iskierki gniewu. — Czy nie przypadkiem jak ograniczeni ludzie?

Dominika rzuciła mu krótkie, niepewne spojrzenie. Nagle zaczęło ją niepokoić, skąd młody Black ma te wszystkie informacje i jak to się właściwie dzieje, że zawsze jest gdzieś w pobliżu. Kątem oka zerknęła w stronę uchylonych wrót, za którymi drżące światło pochodni lśniło żółtym, zachęcającym blaskiem.

Regulus zauważył jej wzrok i następne słowa wypowiedział już znacznie łagodniejszym tonem, troskliwie wygładzając zagięcia pergaminu na wycinku z gazety.

— A jak to jest, kiedy wracasz do domu? Wciąż jesteś dumna z tego, kim jesteś?

Moon mimowolnie zgarbiła się pod ciężarem tych słów. Uderzył w czuły punkt, a ona nie miała siły przed nim tego ukryć. Zakryła oczy powiekami, usiłując powstrzymać falę wspomnień związanych z rodziną, na którą składały się głównie święta i wakacje, podczas których zmuszana była do zachowania ścisłej tajemnicy. Dawniej wzbudzało to w niej jedynie pojedyncze ukłucia żalu, kiedy domyślała się, że być może rodzice boją się jej i wstydzą, ale potrafiła ich zrozumieć. Dzisiaj żal brał górę, a ona nie miała w sobie już takiej empatii. Czuła głębokie poczucie niesprawiedliwości, milczący jeszcze bunt, bo dlaczego niby miałaby wstydzić się, że potrafi coś więcej niż inni? Czy jeśli ktoś ma dryg do sportu albo słuch absolutny, powinien chować ten talent jak jakąś obrzydliwą tajemnicę? Jakim prawem więc ona sama musi wymykać się do Zakazanego Lasu albo opuszczonych sal lekcyjnych tylko dlatego, że ktoś nie rozumie potencjału, który został jej dany? Dlaczego Dumbledore na to pozwala, dlaczego on też boi się Białej Magii, chociaż powiedział, że to samo dobro? Czy zataił przed nią coś jeszcze? Nie zdziwiłoby jej to wcale, ani trochę.
Bezwiednie potarła skronie, w których wraz z tętnem krwi zdawał się narastać ból.
Stawała się coraz bardziej świadoma zmiany, która ostatnio zaszła w niej samej – to nie tak, że wszystko zaczęło się psuć od rozstania z Syriuszem, to było w niej od zawsze, potrzebowało tylko impulsu, który uruchomiłby cały łańcuch. 

Nie zdążyła nic odpowiedzieć. Jakby ściągnięty jej myślami, z ukrytego przejścia za jednym z obrazów wyszedł blady jak śmierć Syriusz Black wraz z resztą Huncwotów. W dłoni ściskał zwój pergaminu, a spojrzenie utkwił prosto w Dominice i Regulusie, nagle skamieniałych z zakłopotania.

Uczynił w ich stronę kilka kroków, zanim Remus położył mu rękę na ramieniu i mruknął coś uspokajającego. Chłopak strząsnął jego dłoń i podszedł bliżej, zostawiając za sobą wyraźnie zakłopotanych Gryfonów.

Jak często zdarza się w takich momentach, Moon nagle zaczęła zauważać całe mnóstwo bezużytecznych szczegółów. Na przykład, że oczy Petera były zupełnie okrągłe ze strachu, że Regulus starannie złożył wycinek i wsunął go ostrożnie za pazuchę, że za przyłbicę stojącej obok zbroi wciśnięte było opakowanie po czekoladowej żabie, że Syriusz tak mocno zaciskał dłonie, że aż pobielały, że kiedy był taki blady, jego oczy wydawały się jeszcze ciemniejsze niż zwykle…

Po tym ostatnim spostrzeżeniu przestała zauważać cokolwiek innego.

Black podszedł tak blisko, że natychmiast zapragnęła się cofnąć, ale nogi jakby wrosły jej w kamienną posadzkę. Zamiast tego odchyliła się lekko do tyłu i mocno ścisnęła krawędź wypolerowanej marmurowej poręczy, jakby mogła w ten sposób odzyskać równowagę.

— Obiecałaś mi — odezwał się Syriusz cichym, ale wyraźnie słyszalnym w pustym przedsionku głosem, w którym wyraźnie pobrzmiewała pretensja. Zdawał się kompletnie nie dostrzegać brata, który wyglądał, jakby miał ochotę wtopić się w kamienną ścianę. — Obiecałaś mi, ze już nigdy nie będziesz wymykać się z zamku po zmroku.

Moon zamrugała, zszokowana. Nie tego się spodziewała.

W pierwszej chwili chciała zaprzeczyć, powiedzieć, że przecież stoi sobie tylko tuż za drzwiami, więc co to niby za wymykanie. Zaraz potem napłynęła pełna zakłopotania myśl, że owszem, ale ledwie kilka dni temu wyszła z zamku w środku nocy, w dodatku ze Snapem, i nie był to wcale jakiś ewenement. Obie te koncepcje nigdy jednak nie przeszły jej przez usta, bo zostały całkowicie stłumione przez trzecią, pełną gniewu za to, że Syriusz śmiał mieć do niej pretensje o cokolwiek. Moon już nie pamiętała tych odległych czasów, w których mogła mu obiecać coś takiego, a to tylko i wyłącznie jego zasługa. Obiecała mu nie wychodzić z zamku? On jej powiedział, że ją kocha i nawet to nie było dla niego warte funta chropianków.

— Jesteś beznadziejny — rzuciła mądrze i po chwili wahania dostojnym, acz wyraźnie pospiesznym krokiem wróciła z powrotem do zamku. Nie była to może riposta stulecia, ale musiała to szybko skończyć, bo czuła, że lada chwila się rozpłacze albo zrobi coś jeszcze głupszego, będąc tak blisko niego, a jednocześnie nie mogąc go nawet dotknąć.

Jego zachowanie było tak irracjonalne, że nawet teraz, kiedy wbiegała po schodach wystukując na nich obcasami „du-pek” dla pociechy, nie była zupełnie pewna, czy to się rzeczywiście wydarzyło. Jak mógł mieć do niej pretensje o głupie wychodzenie z zamku po tym, co zrobił?! Jakby faktycznie obchodziło go to, czy pożre ją wielka kałamarnica albo inny potwór.

Gniew i zawód kipiały w niej, z ledwością trzymane na wodzy, ale nie przysłaniały jej dwóch rzeczy.

Po pierwsze, Regulus zniknął z pola widzenia zanim Moon zdążyła zareagować na bezsensowne i niespodziewane rozżalenie Syriusza, więc nie musiała mieć wyrzutów sumienia za to, że uciekła. Ponadto, zanim to zrobił, zdążył jej wcisnąć do ręki zwitek pergaminu.

Po drugie, w duchu musiała przyznać rację Lily. To, że Syriusz nie był z Josephine, rzeczywiście nie miało już żadnego znaczenia.